Our War | Nasza wojna

Ostatnia walka

Od ostatnich akcji minęło kilka bardzo spokojnych tygodni. Aż trudno było przyznać, że to wojna. Odpowiedzi na pytania dotyczące znalezionego złota pojawiły się już po kilku dniach.

Generał dywizji przekazał wszystkie informacje do głównej bazy gdzie oprócz głównych sił dowodzenia stacjonowali też analitycy, historycy, naukowcy a nawet kilku informatyków. Na ich prośbę dostarczono jedną ze skrzynek do celów badawczych by uzyskać odpowiedzi. Okazało się, że złoto pochodzi z kopalni znajdującej się niedaleko Zatoki Perskiej tuż na granicy z Iranem. Kopalnia jest własnością Iranu jednak mogą tam pracować Irakijczycy. Według prawa i zasad ustalonych między krajami całe wydobyte złoto należy do Iranu. Dopiero po roku pracy robotnicy z sąsiadującego państwa mogą zabrać część metalu o ile zachowane zostaną proporcje, że większość zostanie oddana. Wojna która teraz trwała między tymi państwami toczyła się właśnie o to złoto. Urzędnicy dopatrzyli się nieprawidłowości co wskazywało, że któryś z Irakijczyków zabiera zbyt dużą część lub też kradnie wydobyte złoto. Oskarżenia jakie padły piętnaście lat temu ze strony władz Iranu nie spodobały się prezydentowi Iraku który zapewniał, że jego ludzie są bardzo uczciwi i nigdy czegoś takiego by nie zrobili. Liczby jednak mówiły swoje, w ciągu kilku miesięcy zginęło około dziewięćdziesiąt sześć kilogramów złota czyli czterysta sztabek. Konflikt między władzami trwał tak długo aż w końcu przerodził się w wojnę. Bojownicy z którymi walczyły wojska amerykańskie i polskie w obronie Iraku pochodzili właśnie z Iranu wykonując polecenia władzy która w dalszym ciągu oskarżała swoich sąsiadów. Piętnastoletnia wojna dotyczyła jednego piętnastoletniego konfliktu. Na podstawie badań amerykańscy i polscy naukowcy z głównej bazy doszli do wniosku, że znalezione złoto zostało podrzucone w trakcie trwania wojny, a dokumenty wydobycia specjalnie sfałszowano by oskarżyć niewinnych ludzi i doprowadzić do konfliktu. W związku z tym Irak stał się ofiarą i polem gdzie ginęli niewinni ludzie. Wojska amerykańskie i polskie od początku tej wojny stały po stronie Iraku tylko dlatego, że Iran był nieustannym zagrożeniem dla całego świata, trochę tak jak Rosja. Teraz gdy odkryto prawdę wiadomo było, że stanęli po dobrej stronie tego konfliktu.

W ciągu kilku dni ogłoszono wszystkie informacje do których dotarli naukowcy. Większość oddziałów wojsk irańskich odrazu się poddała, szczególnie, że wykonywali rozkazy władz swojego państwa nie wiedząc nawet o co chodzi. W końcu został tylko jeden oddział który za nic nie chciał odpuścić i nie wierzył w to co głoszono już na całym świecie.

Po kilku dniach rozmów główne dowódctwo tej jakże upartej jednostki ogłosiło iż opuszczą terytorium sąsiadów i zakończą wojnę jeśli zostaną pokonani przez wojska amerykańskie i polskie na terenie otwartym, zdala od miast i jakichkolwiek zabudowań. Władze Iraku odmawiały swoim sojusznikom zgodzenia się na te warunki, jednak odpuścili gdy zrozumieli, że nie ma innego wyjścia i tylko tak można zakończyć wojnę. Przez tyle lat wiele miast zostało tak doszczętnie zniszczonych, że nic nie pozostało dlatego można było rozstrzygnąć ten konflikt w dowolnym miejscu. Oddział który zaproponował tą umowę stacjonował niedaleko Eufratu, dlatego za miejsce bitwy wybrano teren między Bagdadem, a rzeką.

W dzień gdy wojska amerykańskie i polskie ustaliły między sobą całą współpracę podczas tej prawdopodobnie ostatniej bitwy mijał miesiąc od przybycia nowych oddziałów z Polski czyli dwunastej brygady i jednostki nowych szeregowych. Wszyscy chcieli wziąść udział w tej misji nawet Stanisław. Po kilku dniach przygotowań przyszedł czas by wyruszyć na pole bitwy. Nikt nie wiedział dokładnie kiedy to wszystko się zacznie przez co oba oddziały rozbiły obozy na pustym terenie poza granicami Bagdadu. W wielu miejscach pozostały ogromne dziury po bombach, czasami nawet można było je pomylić z kraterami po meteorytach. Niektóre nawet były tak połączone, że można było ich używać jako okopów.