SENİ DERT ETMELER (BxB)

27.Bölüm 🖤

İyi okumalar 🖤

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Uzay
"Bugün nasıl hissediyorsun kendini?" diye sordu Şermin Hanım. Yani Gökhan'ın annesi. O mezarlıktaki yüzleşmeden sonra kendimi suçlayıp duruyordum. Gökhan'da, annesiyle görüşmemin iyi olacağını düşünüyordu. Kırmamak için kabul etmiştim ama yazdığı ilaçlar iyi geliyordu ve bir hafta geçmesine rağmen daha iyi hissediyordum kendimi.

"İyiyim Şermin Hanım. Sizin sayenizde. Yazdığınız ilaçlar iyi geliyor." dedim. Gülümseyerek baktı yüzüme.

"Sen de çok gayret gösteriyorsun Uzay. İlaçlar sadece ufak bir yardımda bulunuyor." dedi ve önündeki deftere bir şeyler yazdı. "Bugünden sonra dozu azaltıyoruz. Tamam mı canım?" diye devam etti. Başımla onayladım.

"Tamam. Siz bilirsiniz." dedim. Kemik gözlüğünü düzeltip konuştu tekrar. Bu hareketi bana Gökhan'ı hatırlatmıştı. Her an aklımdaydı.

"Haftaya tekrar görmek istiyorum seni." dediğinde kalktım koltuktan.

"Tabii, geleceğim." dedim. O da oturduğu koltuktan kalkıp yanıma geldi.

"Bak Uzay... Hayatta her şey insanlar için. Hiçbir şey nedensiz değil. Zor günler geçirmişsin. Açıkçası çok ağır şeyler bunlar. Ama yine de dört ayda, çok iyi mesafe kat ettin. Sen çok güçlü birisin. Kalbin de çok temiz. Eminim ki, oğlum sana iyi gelecektir." dedi gülümseyerek. Son cümlesini duyunca, yüzüm yanmaya başladı. "Utanmana gerek yok. Sevgi en iyi ilaçtır. İyileştirir. Bak, sende de işe yaramış. Seni ilk gördüğümden çok daha iyisin." dedi ve elimi tutup ellerinin arasına aldı. "Hep mutlu olun. Sizin için en fazla bunu yapabilirim. Mutlu olmanızı dileyebilirim." dedi yüzündeki gülümsemeyle.

"Şey... Teşekkür ederim, anlayışla karşıladığınız için." dedim kısık çıkan sesimle.

"Anlayışla karşılanmayacak bir durum yok ki. Siz birbirinizi sevdikten sonra kim bir şey diyebilir ki?" dedi. Bu sefer içten bir şekilde gülümseyip cevapladım.

"Haklısınız. Teşekkür ederim." dedim. O da gülümsedi sadece ve çıktım odadan. Ben çıkar çıkmaz Gökhan yanımda bitti. Onu karşımda görünce şaşırdım çünkü randevusu vardı. "Senin danışanın gelecekti hani?" dedim. Gülümsedi ve cevapladı.

"Aradı ve gelemeyeceğini söyledi. Ben de seni bekliyordum." dedi. Ben de gülümsedim. Gökhan bana gülünce, her şeyi unutuyor ve mutlu hissediyordum. "İzninle seni kaçırabilir miyim?" dedi sevimli bir şekilde gülümseyerek. Kendimi tutamayıp sesli bir şekilde güldüm.

"Nereye kaçıracaksın?" diye sordum. Düşünür gibi durdu birkaç saniye ve ardından cevapladı.

"Sanırım bu bir sürpriz ve sürprizler söylenmez." dedi ve elimden tutup, kliniğin çıkışına doğru yürümeye başladı. Ben de itiraz etmeden peşinden gittim. O an cehenneme gidiyoruz dese, yine de giderdim..

Uzay'ın iyileşmiş haliyle birkaç bölüm daha yazmak istiyorum. Siz ne dersiniz? Lütfen buraya yazın 🤗

Yorumlarınızı bekliyorum

Sizleri seviyorum 💜