SENİ DERT ETMELER (BxB)

4.Bölüm 🖤

İyi okumalar 🖤

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Flashback
Uzay, yeni okuluna başlamıştı ve ilk günüydü. Uzay eşcinseldi ve diğer okulundaki homofobiklerle anlaşamadığı için bu okula aldırmıştı ailesi. Ama homofobikler her yerde vardı.

Uzay, kendine güvenen, ağır başlı, cesur ve yakışıklı bir çocuktu. Bazılarının tabiriyle güzeldi. Diğer okulunda, bazılarının gözdesi olduğu kadar, bazılarının da nefretiydi. Bu okulda da birilerinin gözdesi, bazılarının nefreti olacaktı. Başına geleceklerden habersiz...

Yeni sınıfına giriş yaptığı anda fısıltılar kulağına gelmeye başlamıştı bile. Ama bu duruma alışkındı. Yeni öğrenciydi sonuçta. Eh, birkaç gün konuşacaklardı bu güzel yüzü. Boş olan bir yere bakındı yalnız neresi boş bilmiyordu. Camın kenarındaki mermerin üstüne oturdu. Üstünde bir çift göz hissedince, başını kaldırıp karşısına baktı. Duvar dibinde, sınıfın en sağ köşesinde biri vardı. Direkt olarak Uzay'ın gözlerine bakıyordu.

Uzay utançla başını çevirdi o keskin bakışlardan kurtulmak için. Birkaç dakika içinde de zil çaldı. Öğrenciler sınıfa girince, tek bir boş yer kalmıştı. Keskin bakışların sahibinin yanı...

Flashback Sonu

✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒

Uzay, bugün terapide pek bir şey anlatmamıştı Gökhan'a. Çünkü insanlara güvenemiyordu. Çabuk güvenmenin acısı, çok kötü bir şekilde çıkmıştı ondan. Güvenmemekte pek haksız sayılmazdı...

Yatağında uzanırken, Gökhan'la konuştuğu bazı anlar doldu aklına...

2 Saat önce

"Size neden güveneyim?" dedi Uzay şüpheyle. Gökhan, gülümsedi genç çocuğa ve cevap verdi.

"Doktorunum sonuçta. Belki bu biraz güvenmeni sağlar. Ayrıca, bana anlattığın her şey bu odada kalır. Asla çıkmaz buradan." dedi. Uzay, düşünüyordu hâlâ. Bugüne kadar güvendiği kim varsa, hep boşa çıkmıştı. Ya yine aynısı olursa?

"Bilemiyorum. Ben bugüne kadar kime güvendiysem hep boşa çıktı. Yani artık insanlara güvenemiyorum." dedi. Uzay, farkında olmasa da anlatıyordu içindekileri. "İnsanlar o kadar sahte ve iki yüzlüler ki, kime güveneceğimi şaşırdım." dedi. Gökhan, ilgiyle dinledi karşısındaki çocuğu.

"Güven sorunun var. Neler yaşadın bilmiyorum? İnsanlara neden güvenemiyorsun bilmiyorum? Ama bana anlatmazsan, bu sorunu halledemeyiz biliyorsun değil mi?" dedi ve birkaç saniye sustu. Uzay'ın, dinlediğini düşünerek devam etti. "Sen çok güçlü birisin bence Uzay. Ama bazı şeylerle, tek başına baş edemezsin. Gücünün yetemediği şeyler de olur ve bazen yardım almak gerekir. Yardıma ihtiyacın var ve ben de bu yardımı sağlamak için buradayım. Sana söz veriyorum Uzay, eğer sorunlarını bana anlatırsan, beraber üstesinden geleceğiz. Üzüntüler, dertler, paylaştıkça azalır ve biz seninle bunu sıfıra indireceğiz. Istersen bugün seni fazla yormam. Kendini hazır hissedene kadar da anlatmazsın. Ama o güne kadar seni yine görmek istiyorum." dedi. Uzay, bakışlarını Gökhan'a çevirince, Gökhan utançla başını eğdi. Son cümlesini idrak edince, konuyu dağıtmak amaçlı tekrar konuştu. "Iıı şey, istersen gelmezsin de. Sana bırakıyorum kararı." dedi. Uzay, Gökhan'a bakarak cevap verdi, gözlerini kaçırmadan.

"Haftaya bir randevu ayarlar mısınız? Aynı gün ve aynı saate."

✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒

Uzay, yattığı yerde, pencereye doğru döndü. Düşünmeye devam etti. Çok fazla boş zamanı vardı ve çok fazla düşünüyordu. Çok fazla düşünmek iyi değildi ama Uzay'da iyi değildi ki.

Pencerenin yanında, her zaman gördüğü beden belirdi birden bire. Uzay, yorgun ve boş gözlerle ona baktı. Onun gerçek olmadığını biliyordu. Bu yüzden onunla baş etmek, onu görmezden gelmek zor olmuyordu onun için.

'Şu hâline bak!' dedi hayali beden. Uzay, onu duymuyor gibi görünse de, aslında duyuyordu. 'Sürekli yatıyorsun. Ailenin senin için gösterdiği çabalar hep boşa.' diye devam etti. Uzay, bu varlığın, ruhunun yansıması olduğunu düşünüyordu. Çünkü gördüğü beden kendisine çok benziyordu. Dediklerini umursamadı ve sırtını döndü bedene. Gözlerini kapattı. Uyumak istiyordu. En azından düşünmemiş olurdu uyuduğu zaman.

Of nasıl gidiyor bir fikrim yok. Bu yüzden yorumlarınızı bekliyorum...

Sizleri seviyorum 💙