မနက္က အျဖစ္အပ်က္
ေၾကာင့္ အလင္းလည္း ေရာင္ေရာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲ၍ အရိပ္ေလးတို႔ အိမ္သို႔သာထြက္လာခဲ့သည္။
ဘုန္းမင္းေရာင္လည္း နံနက္စာ စားၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားေသာ အလင္းေၾကာင့္ အိမ္ေရ႔ွ
ကြပ္ပစ္ေပၚ၌ ထိုင္ေနေသာ သူႀကီးအား ေမးလိုက္သည္။
"ၪီးေလး အလင္းဘယ္သြားတာလဲဗ်...ကြၽန္ေတာ္ ရွာေနတာ တစ္အိမ္လံုး ႏွံ႔ေနၿပီ"
"အလင္း အရိပ္ေလးတို႔အိမ္ သြားတယ္
ငဘုန္း"
"ဪ !! ဒါနဲ႔ အရိပ္ေလးတို႔ အိမ္က ေဝးလားဗ်...ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သြားမလို႔ပါ"
"အင္း အရမ္းေတာ့ မေဝးပါဘူး...ဒီကေန ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလ်ွာက္သြားလိုက္ရင္ ေရာက္ၿပီ...အရိပ္ေလးတို႔အိမ္က တစ္ရြာလံုးမွာ အထူးျခားဆံုး ၊ အထင္ေပၚဆံုးဘဲ ၊ ခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္ကို ျပပါဆိုရင္လည္း သူတို႔အိမ္ဘဲေလ... မင္း သူတို႔အိမ္ကို အလြယ္တကူရွာေတြ့မွာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ၪီးေလး...ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ အလင္းေနာက္ လိုက္သြားလိုက္ၪီးမယ္ဗ်"
ဘုန္းမင္းေရာင္လည္း သူႀကီး ေလေပါေတာ့မည္ ဆိုတာကိုသိ၍ စကားျဖတ္ၿပီး ၿခံအျပင္သို႔ ထြက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
ညက ညဥ့္နက္သည္အထိ ထိုင္ၿပီး သူႀကီး ေလေပါသည့္ ဒဏ္ကို
ဘုန္းမင္းေရာင္ ခံလိုက္ရ၍ သူႀကီးအား သူ အလြန္လန္႔ေနမိသည္။ ဘုန္းမင္းေရာင္ဆိုတာ ေက်ာပူသည္ကို သာ ခံႏိုင္သည္ ၊ နားပူသည္ကို မခံစားႏိုင္
သည့္ လူစားပင္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာ နားပူေအာင္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္မည္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ျဖင့္ သူ မညည္းမၫူ နားအပူခံကာ နားေထာင္ေပးမည္သာ။
"ေနပါၪီး ငဘုန္းရယ္...ဒီမွာ ခနထိုင္ပါၪီး"
သူႀကီးလွၿမိဳင္လည္း ၿခံအျပင္သို႔ ထြက္ရန္ျပင္ေနသည့္ ငဘုန္း၏ လက္အား လွမ္းဆြဲကာ ကြပ္ပစ္ေပၚ၌ ထိုင္ခိုင္းလိုက္၏။ ငဘုန္းလည္း သူႀကီးအား မျငင္းသာ၍ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ကြပ္ပစ္ေပၚသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ငဘုန္း ကြပ္ပစ္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူႀကီးလွၿမိဳင္တစ္ေယာက္ စတင္ကာ ေလဖုတ္ေလေတာ့၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ရြာလံုးရိွ ရြာသူရြာသားမ်ားက သူ႔အား 'သူႀကီးေလေပါ'ဟု နာမည္ေျပာင္ေပးထားျခင္းျဖစ္မည္။ သူႀကီးဆိုသည္မွာလည္း ေလမဖုတ္ရလ်ွင္ စားမဝင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ လူစားပင္။
