'ကဆုန္နယုန္ ၊ ေဆြ့ေဆြ့ခုန္' ဟူသည့္ စကားပံုအတိုင္းပင္ ကဆုန္လအကုန္ နယုန္လအကူး စပ္ၾကားကာလ ဟာ အလြန္တရာ ပူျပင္းလွသည္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ စတင္ထြက္ျပဴစ ျပဳလာကတည္းက ပူေသာ အပူရိွန္ဟာ ၊ ညေနေစာင္း ေနညိုခ်ိန္က်မွ ျပန္လည္ၿငိမ္းေအးသြားသည္သာ။
ပဲျပဳတ္ပူပူေလး..ပဲျပဳတ္ပူပူေလး ရမယ္....!!
ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚတုတ္၏ အသံၾကားသည္ႏွင့္ ေနစစ္ရိွန္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။ စားပြဲေပၚမွ နာရီေလးအား တစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ နံနက္ (၅:၃၀)။ နံနက္ မိုးလင္းခါနီးေနၿပီမို႔ ေနစစ္ရိွန္လည္း အိပ္ယာမွထလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွ ငယ္ေလးအား ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ အသာအယာ ခ်ေပးလိုက္ကာ
ငယ္ေလး၏ ပါးျပင္ေလးအား အနမ္းတစ္ခ်က္ေပးၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရန္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးသည္ႏွင့္ နံနက္စာစားရန္အတြက္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေမတို႔ ဇနီးမယားႏွစ္ေယာက္အား ေတြ့လိုက္ရတာ
ေၾကာင့္ ေနစစ္ရိွန္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ေမာနင္း ေမနဲ႔ ပံုရိပ္..."
"ေမာနင္း ကိုေန..."
"ေမာနင္း ကိုကို..."
သူႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ဟာ သံၿပိဳင္ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္လာၾကသည္။
"ဒီေန့ အေစာႀကီးႏိုးေနပါလား ကိုေန.."
"အင္း ဟုတ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္ လယ္ထဲ ခနသြားၾကည့္မလို႔ ပံုရိပ္...မၾကာခင္ မိုးက်ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရိွတာ ျပင္ဆင္ထားရမယ္ေလ..."
"ဪ ...ဟုတ္ကဲ့ အက်ႌလက္ရွည္လဲ ထပ္ဝတ္သြားၪီးေနာ္...ေနက အေတာ္ျပင္းတယ္ရယ္...ေတာ္ၾကာေနေလာင္ၿပီး အသားမည္းသြားမွ ကိုေန့ လင္ေတာ္ေမာင္ေလးက ပံုရိပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔လာထိုးေနၪီးမယ္..."
"ထိုးသင့္ရင္ ထိုးရမွာဘဲ...ၪီးေနကို အရိပ္ေလးကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ ခိုင္းတာ မႀကိဳက္ဘူး..."
ေနစစ္ရိွန္ ႏိုးၿပီးမၾကာမီပင္ အရိပ္ေလးလည္း လစ္ဟာသြားသည့္ ခံစားခ်က္ႀကီးေၾကာင့္အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။ ေဘးမွ လစ္လပ္ေနသည့္ ၪီးေန၏ ေနရာေလးအား စမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ ပူေနြးေနြးကေလးပင္။ ဒါဟာ အခုမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ထသြားသည္ ဆိုသည့္သေဘာ။
