နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေနြးေနြးေလးဟာ လိုက္ကာ ၾကားမွတစ္ဆင့္
ေနစစ္ရိွန္၏ မ်က္ႏွာျပင္ထက္သို႔ ျဖာက်လို႔ေန၏။ ေနစစ္ရိွန္လဲ မ်က္ႏွာ
တည့္တည့္ ေနထိုးေနသည့္အတြက္ ဆက္အိပ္၍မရေတာ့တာေၾကာင့္ အိပ္ေနရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။
သူႏိုးလာေတာ့ သူ၏ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚ၌ ေခါင္းအံုးကာ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ခ်စ္စဖြယ္ လူသားေလးအားေတြ့လိုက္ရသည္။ သူ၏ လက္ေမာင္းေပၚတြင္လဲ သြားရည္ေလးမ်ားက အရႊဲသား ။ ထို႔ေနာက္သူလဲ ထိုလူသားေလး၏ ပါးျပင္ေလးအား အနမ္းေပးလိုက္သည္။
အရိပ္ေလးလဲ ပါးျပင္မွ ဒဏ္ရာဆီက နာက်င္လာ၍ အိပ္ေနရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။
" အ့ ၪီးေန နာတယ္လို႔... "
အရိပ္ေလးလဲ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဆူကာ ေျပာလိုက္သည္။ ေနစစ္ရိွန္လဲ ႏႈတ္ခမ္းလံုးလံုးေလးအား ဆူေထာ္ၿပီး ရန္ေတြ့ေနသည့္ ငယ္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးအား အနမ္းေပးလိုက္ၿပီး...
" ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ... ကိုယ္ေမ့ သြားလို႔ပါ... "
" အင္း... ဘာလို႔ အေစာႀကီး ႏိုးေနတာလဲ.. ဒီေန့ လယ္ထဲ ဆင္းရမွာမလို႔လား... "
" ဟင့္အင္း ဒီေန့ လယ္ထဲ မဆင္းရဘူး... ရြာၪီးေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ လုပ္အားေပးဖို႔ တာဝန္က ကိုယ္တို႔အလွည့္ေလ ... "
" သန္႔ရွင္းေရး လုပ္အားေပးက ဒီေန့လား ၪီးေန... "
" အင္း ဟုတ္တယ္... "
" အာ ဒါဆို... ငယ္ေလး မ်က္ႏွာသြားသစ္ေတာ့မယ္ ၪီးေန... ၪီးေန အိပ္ယာသိမ္းလိုက္ေတာ့ေနာ္... "
ေျပာၿပီးတာႏွင့္ အရိပ္ေလးလဲ အိပ္ယာမွ ထကာ ခုတင္ေပၚမွဆင္းရန္ျပင္လိုက္သည္။ ေနစစ္ရိွန္လဲ လွဲေနရာမွ အျမန္ထၿပီး ခုတင္ေပၚမွ ဆင္းရန္ျပင္ေနသည့္
ငယ္ေလးအား အေနာက္မွ သိုင္းဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ငယ္ေလး၏ ပုခံုးေပၚသို႔ေမးေလးတင္ကာ လည္ပင္းသားေလးအား အနမ္းေပးလိုက္သည္။
" ဟာ ၪီးေန ဘာလုပ္တာလဲ... ငယ္ေလး မ်က္ႏွာသြားသစ္မလို႔ လႊတ္ေပး... "
