အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္လြန္တာ ျမန္ဆန္လြန္းလွပါသည္။ မနက္ျဖန္ဆို သႂကၤန္ေနာက္ဆံုးေန့ (အတက္ေန့)ျဖစ္သည္။
ရြာသႂကၤန္ျဖစ္၍ ၿမိဳ႔ေပၚေတြမွာကဲ့သို႔ မ႑ပ္အႀကီးႀကီးေတြ မရိွဘဲ မိမိတို႔အိမ္ေရ႔ွတြင္ စည္ပိုင္းေလးခ်ၿပီး ေရကစားၾကျခင္းသာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ အုန္းလက္ မ႑ပ္ေလး ေဆာက္ၿပီး ေရကစားၾကသည္။
ေရကစားၾကသည္မွာလည္း ကေလးမ်ားသာ ကစားၾကျခင္းျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း ကစားၾက၏။ သို႔ေသာ္ အနည္းအက်င္းမ်ွသာ။
အမ်ားစုကေတာ့ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ားႏွင့္အတူ ရြာၪီးေက်ာင္းသို႔ လိုက္လာၾကၿပီး ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္တည္ၾက၏။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထိုအျခင္းအရာကိုၾကည့္ၿပီး ေနစစ္ရိွန္ပင္ သံေဝဂ ရမိသည္။
ၿမိဳ႔မွာဆို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးမ်ားမွာ မူးရူးၿပီး ကခုန္ေပ်ာ္ပါးေနၾက၍ ဘုရားေမ့ တရားေမ့ျဖစ္ေနၾကသည္သာ။ သူ(ေနစစ္ရိွန္)ကိုယ္တိုင္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။
အလႉအတန္းဆိုသည္မွာလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပင္။ တစ္အိမ္က မုန္႔လံုးေရေပၚလႉလ်ွင္ ၊ ေနာက္တစ္အိမ္က သာကူက်ိဳတိုက္သည္။ တစ္အိမ္က ေရႊရင္ေအးတိုက္လ်ွင္ ၊ တျခားအိမ္က မုန္႔လက္ေဆာင္းတိုက္သည္။
လႉသမ်ွ အလႉတိုင္းကို ပတ္ စားေနသည္က ငယ္ေလးႏွင့္ ဘုန္းမင္းေရာင္၏ လင္ေတာ္ေမာင္ေလး အလင္းတို႔ပင္။ ဘယ္အိမ္မွာ ဘာလႉေနသည္ဟု အသံမၾကားလိုက္ႏွင့္ ၊ အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ထိုအိမ္ေရ႔ွသို႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္မွာ ငယ္ေလးတို႔ပင္။
~
"ငယ္ေလးေရ မၿပီးေသးဘူးလား"
ဒီေန့ ဒယ္ဒီႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးမည္ဟုေျပာထား၍ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ ယခုထက္တိုင္ မၿပီးေသးေပ။ ေနစစ္ရိွန္လည္း စိတ္မရွည္စြာ အခန္းထဲသို႔သာ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
အခန္းထဲသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ေတြ့လိုက္ရသည္က အဝတ္ပံုၾကားထဲတြင္ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႔မဲ့ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနပါေသာ ငယ္ေလး။ သူလည္း ႏႈတ္ခမ္းေကြးရံုသာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ငယ္ေလးအနားကို ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
