အခန္းေထာင့္ဘက္နားေလးမွာ ရပ္ေနရင္း သူရိယေနမင္းႀကီးထြက္ေပၚလာ
သည့္ နံနက္ခင္းဆည္းဆာအလွအား ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ခ်စ္ရိပ္ငယ္။
ေနစစ္ရိွန္လဲ ရင္ခြင္ထဲမွ လစ္ဟာေန
သည့္အတြက္ ငယ္ေလး အိပ္ယာထသြားမွန္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မ
ပြင့္ေသးသည့္ မ်က္လံုးတို႔အား ဖြင့္ကာ အခန္းအတြင္းသို႔ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေထာင့္တြင္ရပ္ၿပီး နံနက္ခင္းဆည္းဆာ အလွအား ရပ္
ၾကည့္ေနသည့္ ငယ္ေလး။
ေနစစ္ရိွန္လဲ ခုတင္ထက္မွဆင္းကာ ငယ္ေလးအနားသို႔ေလ်ွာက္သြားလိုက္ၿပီး အေနာက္မွသိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ ကိုယ္ေငြ့ေနြးေနြးေလး ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ငယ္ေလးရဲ့ ႏွာဖူးထက္သို႔ လက္တင္ကာ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖ်ားေနေလၿပီ။
"ငယ္ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား"
"ဟုတ္ ရင္ထဲေနလို႔မေကာင္းဘူး
ၪီးေန"
"ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို ဘာလို႔အေစာႀကီးထေနတာလဲ
ငယ္ေလးရာ"
"အိပ္လို႔မေပ်ာ္လို႔ပါ"
"ဒါဆိုတစ္ညလံုးမအိပ္ရေသးတာလား"
သူေမးလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။
အရိပ္ေလး မေန့ကခရီးပန္းၿပီး ပင္ပန္းတာေရာ၊ ေနရာအေျပာင္းအလဲျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္တာေၾကာင့္ ၪီးေနအား မလိမ္ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
မေန့က ခရီးပန္းထားသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူလဲ တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္ေလး တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္တာကို သူမသိလိုက္ေပ။
"က်စ္! ဘာလို႔ကိုယ့္ကိုမႏိႈးတာလဲကြာ"
"ၪီးေန အိပ္ေရးပ်က္မွာဆိုးလို႔ပါ"
"ကိုယ္Doctorေခၚေပးမယ္ေနာ္"
"အာ Doctorေခၚစရာမလိုပါဘူး မေန့က ခရီးပန္းထားတဲ့အရိွန္ေၾကာင့္ဖ်ားတာေနမွာပါ။ ေဆးေသာက္လိုက္ရင္ သက္သာသြားမွာပါ။ ငယ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္"
"ငယ္ေလးအဆင္ေျပေပမယ့္ ကိုယ္မေျပဘူးေလ။ ကိုယ္ ဒယ္ဒီ့ကို Doctorေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္"
