မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ ထြက္ျပဴလာသည္ႏွင့္ အလင္းတို႔လဲ ရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သားေလးကိုပါ အလင္းတို႔
ႏွင့္ တပါတည္း ေခၚလာခဲ့ၾကသည္။ ညက မိုးရြာထားသည့္ အရိွန္ေၾကာင့္ ရာသီဥတုကေလးဟာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ကေလး ႏွင့္ ေနလို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။
စပါးပင္စိမ္းစိမ္းကေလးမ်ားကလဲ ေလယူရာ ႏြဲ႔ယိမ္းလို႔ေနတယ္။ ဗ်ိဳင္းျဖဴေလးမ်ားကလဲ ဟိုတစ္ေကာင္ ဒီတစ္ေကာင္ျဖင့္ အစာရွာလို႔ေနတယ္။ ေတာေတာင္ေရေျမသဘာဝ အရၾကားေနရသည့္ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားရဲ့ က်ည္က်ည္က်ာက်ာ အသံေလးမ်ား ၊ လမ္းေဘးမွ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ ဆည္ေရက်သံေလးမ်ား ဟာလဲ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းလို႔ေနတယ္။
•
" အဘေရ အဘ... "
ဆိုင္ကယ္ရပ္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အလင္းလဲ အဘအား ေအာ္ေခၚကာ ကြပ္ပစ္ေပၚသို႔ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။
ၪီးလွၿမိဳင္လဲ အလင္းရဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ အိမ္ေရ႔ွသို႔ ထြက္လာၿပီး...
" ဘာလို႔ ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ေခၚေနရတာလဲ အလင္းရယ္ ... ငါ နားမေလး ေသးပါဘူးကြ... "
ေျပာရင္း ၪီးလွၿမိဳင္လဲ အလင္းအေရ႔ွ၌ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ အလင္းလက္ထဲမွ တစ္ႏွစ္သား အရြယ္ကေလးေလးအား ေတြ့ေတာ့ အံ့အားသင့္ၿပီး မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ အလင္းအား စိုက္ၾကည့္လို႔ေနတယ္။
" အဘ နားမေလး မွန္းေတာ့ အလင္းသိပါတယ္ အဘရယ္... အလင္းက အလင္းတို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသံ လွမ္းျပဳတာပါ... "
" ေအးေအး ဒါနဲ႔ ဒီကေလးက ဘယ္သူ႔ ကေလးလဲ... "
" ကိုကိုနဲ႔ အလင္းတို႔ရဲ့ ကေလး... "
အလင္းရဲ့ စကားေၾကာင္း ၪီးလွၿမိဳင္တစ္ေယာက္ နားရႈပ္သြားၿပီး ေခါင္း
တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္လိုက္တယ္။
" စကားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္း အလင္း... ဒီကေလးက ဘယ္သူ႔ ကေလးလဲ.. "
" ဪ... အဘရယ္ ကိုကိုနဲ႔ အလင္းတို႔ရဲ့ ကေလးပါဆို... "
" ေနစမ္းပါၪီး မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ကေလးလို႔ ေျပာရေအာင္... ဘယ္သူက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေမြးလိုက္တာလဲ... "
