Valeria II Lions

Bölüm 5- Değişim

Basamakları dikkatli adımlarla inerken sakin kalmaya ve dün gece kendince aldığı karara bağlı kalmaya çalışırken, zorlanacağını biliyordu. Ah, kahretsin ne düşünüyordu ki? Hızlıca her şeyi fethedip, istediğine ulaşabileceğini mi? Bir defol git diyerek tısladı iç sesi karamsarlığına. Şimdiden pes edemezdi. Üç haftadır ilk kez odasından çıkmıştı. Kahretsin, koskaca lanet üç hafta. Yirmi bir gündür o yatakta çürümeyi beklemişti. Az kalsın çürüyebilirdi ancak bir şeyler değişmeliydi. Jonathan dün odasına geldiğinde o yaratığı unut diyerek tiksinircesine söylenmişti. Yaratık. O yaratık. Abisi haksız sayılmazdı ancak neden bu kelimelere delicesine öfkelenmişti? Ah, hayır kim ne düşünürse düşünsün ona karşı hissettiklerini henüz itiraf edemeyecekti. Kendisine bile. Beyaz basamakları inerken, gold trabzanlara dikkatlice tutunmuştu. Bu ev, büyüdüğü bu ev neden bu kadar yabancı geliyordu? İçi hep huzursuzdu. Ebeveynlerinden artık nefret ediyordu. Jonathan'ın yaşadığı onca acımasız şeye karşılık, anne babalarından nefret etmesini anlıyordu ancak şimdi kendisi de ölü ebeveynlerine nefret duyuyordu. Onları düşünmek dahi kanını donduruyordu. Belki de kötü birine dönüşüyordu ancak bunun kötülükle alakası yoktu. Sadece kendi çocuklarının değil, birçok kişinin de hayatını karartmaktan geri durmamışlar, bir başka çocukları daha canavar yapmışlardı. Kendisine tutkun olan bir canavar. Bağlı olan bir canavar.

"Bayan Wondermoon!" Dorotha merdivenlerin girişinde genç kadını gördüğünde şaşkınlıktan ve bir anlık heyecandan yaşlı gözleri heyecanla parlamıştı. Sevinci ve şaşkınlığı o tatlı yüzünden okunuyordu. "Bende size kahvaltınızı getiriyordum." Elindeki geniş tepside birçok lezzetli yiyecek ve taze sıkılmış portakal suyu enfes gözüküyordu. Sahiden de doğru düzgün yemek yemeyeli ne kadar olmuştu? Midesi hiçbir şey almıyordu ancak aldığı kararın etkisiyle kendisini zorlamayı deneyecekti.

"Teşekkürler Dorotha ancak buna gerek yok. Kahvaltı masasında bana servis açabilirsin." Valeria kendine özgü duruşu ve kibarlığı ile geri döndüğünü belli etmek istiyordu. Gücü eline alacak olan bu sefer o olacaktı. Hiçbir erkeğin baskısı altına girmeden kendisini gösterecek ve her daim güçlü olacaktı. Yirmi dört yıldır yaşadığı tüm bu tutsaklıklar artık yeterliydi. Hak ettiği değeri görecekti. Evin tatlı ve kibar hizmetkarı Dorotha'nın şaşkınlıktan gözlerini açıp kapaması kısa bir an sürse de, kafasını hızlıca sallamıştı. Valeria bakışlarını yemek odasına giden geniş hole doğru çevirdiğinde harekete geçmesi gerektiğini anlamıştı. Adımları onu zorlasa da, kararından vazgeçmeyecekti. Üç haftalık ölüm kapanı yeterliydi. Kapanmamış hesaplarını düşünmek yeterliydi. Kalçasındaki acı hala kendisini hissettiriyordu. Acı hala yerli yerinde buradayım, peşini bırakmadım, hala canını yakmaktayım diye zırlıyordu. Acısıyla birlikte Lions'lar için düzenlenen kampı, kamptaki saldırıyı, ölümden döndüğü o anları yeniden yaşıyordu. Nefesi kesiliyordu. Bu evdeki tüm gözlerin üzerinde olduğunu biliyordu. Wondermoon malikanesindeki her köşede bir göz, Jonathan'ın habercileri olduğunu biliyordu. Hizmetlilerin kendisini saygıyla selamlamasının hemen ardından, bakışlarının arkasındaki o endişe ve merakı görebiliyordu. Anlık duraksamasından hemen sonra acısına rağmen adımlarını devam ettirdi. Sapsarı saçlarını at kuyruğu şeklinde toplamış, üzerinde klasik rahat ve diz altına kadar uzanan pudra tonlarında bir elbise geçirmişti. Hareket etmesi için rahatlığa ihtiyacı vardı. Topuklu ayakkabı giyemezdi. Doktorların uyarısınca da giymemesi kendi sağlığı açısından yararlıydı. Filmli cam kapının önünde durmuştu. Kapıların yanında bulunan dokunmatik panellere elini göstermesi ve çift kanatlı kapının açılması gerekiyordu ancak bir saniye daha dedi içinden. Bir saniye daha gücünü toparlaması gerekliydi. Kısa bir an sonra hizmetlilerin ayak seslerinin çoğaldığını fark ettiğinde daha fazla beklemenin bir önemi kalmamıştı. Dokunmatik panele elini uzatıp, çift kanatlı kapılar açıldığında derin bir nefes aldı ve içeri girdi. Gördüğü manzara onun içindeki bütün boşlukları bir anlığına kapatmaya yetmişti.