Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Biz birbirimizindik, ama birbirimizden o kadar ayrı kalmıştık ki, başkalarınındık artık."
-Call me by your name
Taş eve girip arkamdan kapıyı kilitlediğimde tir tir titriyordum. Dizlerim tutmuyordu, daha fazla ayakta kalamayarak kapının önünde yere çöktüm ve gözyaşlarımın yanaklarımdan aşağı süzülmesine izin verdim.
Taşlayacaklar bizi.
Yuva yıkan olacağım.
Herkesin düzeni bozulacak.
Jungkook da dahil herkesin gözlerindeki değerim beş paralık olacak.
Normalde olsa kimin ne düşündüğüne aldırış etmezdim ama yaşanan durum beni berbat derecede utandırırken nasıl olurdu da insanların ağzından çıkacak bu sözler utandırmazdı ki?
Kendimi parçalamak istiyordum, göğsümü deşip tüm bunlara sebep olan kurdumu oradan söküp atmak için yanıp tutuşuyordum. Yemin ederim ne yaptığımı bilmiyordum, nasıl bunlara yol açmıştım, nasıl Yoongi'nin kurdunu baştan çıkarmıştım bilmiyordum ve tüm bunların dışında onun cephesinde neler oluyor bilmiyordum.
Benim yüzümden çok zor duruma düşmüş müydü? Düşecek miydi? Varlığım bile onu bir şekilde incitirken ben nasıl burada kalmaya devam edecektim peki?
Gözyaşlarım hıçkırıklarıma karışırken başımı dizlerimin üzerine dayadım.
Geleli ne kadar olmuştu bilmiyordum, sırtımı yasladığım kapı gürültüyle çalındığında irkilip kendime geldim.
"Jimin!"
Yoongi'nin sesiydi bu duyduğum. Şaşkınlıkla iki tarafa bakındım, gelmesi bekleyeceğim son şeydi. Bana kızacak mıydı? Yüzüne bakmaya bile halim yoktu, bakamazdım artık ona. Kesişmemeliydi gözlerimiz. Çıkmayacaktım bu evden. Asla. Hiç.
Nefesimi tutup dudaklarımı birbirine sıkıca bastırdım, evin içinden tek bir ses duymasa giderdi diye düşünüyordum safça, ki gerçekten de saf olmalıydım bunu düşünmek için. Çünkü hüzne boğulmuş kokum...işte o her yeri kaplamıştı.
"Jimin," diye tekrarladı, yumruğu kapıyı ısrarla döverken. "Aç kapıyı." Ve sonra sesini alçaltarak neredeyse yalvardığını düşüneceğim bir tonda, "lütfen," dedi.
Kokusu başımı döndürüyordu, çok bitkin ve çok güçsüzdüm. Bir elimi uzatıp kapıyı açsam sanki kendimi kollarına bırakabilirmişim gibi kontrolü kaybetmiş hissediyordum ve bu acınasıydı. Ben tam tersini yapmam gerektiğini bilirken kurdum çığlık çığlığa bunları söylüyordu.
