Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Göğsümden içeri yokluğun sızıyor."
Ömrümü hayatımı kısıtlayan koşulları yok etmeye çalışarak ve onlardan kurtulmaya çalışarak geçirdim ama günün sonunda yine kendime zarar verirken buldum kendimi. Etrafımı kuşatan bu prangaları bileklerime kendi ellerimle bağlamıştım. Hep uzaklaşmak isterken hep yakınlaşmıştım fark etmeden, çünkü ben bu hisse aşık olmuşum, uçurumun dibinden aşağı düşmeme ramak kalmış ama bir el hep beni kurtarmak için oradaymış gibi.
İşte beş yılın ardından hala bir adım bile ileri gidememiş olmam bunun yüzünden.
Hala o uçurumun kenarında beni bekliyor sanmıştım. Ne kadar da aptaldım.
Buraya döndüğümde bu gerçekle yüzleşmek kolay olmadı. Ama gerçekten de hiç unutmamışım Yoongi'yi. Bastırmakla yetinmiş, aştığımı sanmışım ve yerini başka şeylerle doldurmaya çalışmışım yararsızca.
İçimden bir şeyler eksiliyor. Onu gerçekten kaybettiğimi biliyorum ama bugün bu can yakan his katmerlenerek çoğaldı sanki.
Başka bir omegayı mühürleyecek, eşi olacak onun. Bizim birlikteyken asla yapamadıklarımızı yapacaklar, tek bir kişi halini alacaklar. Yoongi, omegasına bana ettiği gibi özel bir evlilik teklifi de etmiştir eminim.
Annesinin yüzüğünü takacaktır parmağına.
Keşke karşısına geçip kurdumun dediği gibi yapabilme cesaretim olsa. O zaman kendimi odama kilitlemek yerine yakasına yapışır beni dinlemesini söylerdim.
Bir yanım yapacağım hiçbir şeyin olanları değiştiremeyeceğini söylerken mücadeleci yanım uğraşmam için deliriyor. Karşı koymaya çalışıyorum ve insanların yargılayıcı bakışları arasından kaçıp gidiyorum.
Gözlerimizi kaçırıyoruz göz göze geldiğimiz kısa anlarda.
Eğer kasabanın herhangi bir köşesinde birbirinize rastlarsak da kaçarcasına uzaklaşıyoruz oradan.
Benim yıktığım dünyanın enkazı altından çıkamadın mı ki hala kaçıyorsun? Diye sormak istiyorum. Hayatımızda ne çok kaçış var böyle.
Ve evet. Biliyorum işte. Bu kadar kaçaksak, o da benim yüzümden.
____
Mutfağı asma tavanlı salondan ayıran uzun ceviz masanın başında toplanmış, en son beş yıl önce yaşadığımın benzeri bir an yaşıyordum. Geçmişim hakkında özlediğim belki de tek şeydi, eksiksiz bir masada gülüş cümbüş edilen aile kahvaltıları. Babam o ana dahil değilse tabii. Bir yerden sonra annemle ilişkimizin kopma derecesine gelmiş olmasına aldırmamaya başladığında çareyi başka şeylerde aramıştım. Bu yüzden de mutlu görünüyordum tüm akrabaların toplandığı o aile kahvaltılarında.
