ဒီလမ္းေလးထဲဝင္လာကတည္းက သူသတိထားမိတယ္။
လူကုထံရပ္ကြပ္မို႔ထင္ ဆိတ္ၿငိမ္ေနတာ။
jisooyaအတြက္မၾကာမၾကာဒီေရာက္ဖူးေနလို႔
မထူးဆန္းေပမဲ့၊ သူမအတြက္ကေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔ အရာရာဟာထူးဆန္းေနေလသည္။
ကားေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတက္ေနသည္။
ဆိုးလ္ရဲ့ျမင္ကြင္းကို အေပၚကေနပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ ျမင္ေနရတာကစိတ္ကိုအပန္းေျဖေစသလို လြမ္းေမာစရာလို႔လဲခံစား
ရတယ္။
ေတာင္တန္းရွည္ႀကီးေတြကလဲရင္သပ္ရႉေမာစရာ အသက္ဝင္လြမ္းလွေနသည္။
ညဘက္ဆိုေရာင္စံုမီးေတြနဲ႔လွလိုက္မွာျဖစ္ခ်င္းလို႔ေတြးမိၿပီး ခ်က္ခ်င္းဘဲ ညေရာက္ခ်င္မိျပန္တယ္။
ကားေလးက ၿခံႀကီးတစ္ၿခံရဲ့ေရ႔ွမွာ ၿငိမ္ခနဲရပ္သြားေလသည္။ ႀကီးမားလွတဲ့ၿခံတစ္တိုင္းရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ နန္းေတာ္ႀကီးတမ်ွခမ္းနားထည္ဝါလွတဲ့ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးရိွေနတယ္။
" သမီးတို႔ရယ္ေရာက္ၿပီ... "
အေဖရဲ့သတိေပးသံေၾကင့္ ကားေပၚကဆင္းရန္ျပင္ေနေသာ Manoကိုၾကၫ့္ကာ က်မႃပံုးမိတယ္။
ဒီေနရာေလးကို သူအရမ္းသေဘာက်ေနမွန္း
မ်က္ႏွာကအရမ္းသိသာေနတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ကိုကားေပၚကေနစူးစမ္းေလ့လာေနတယ္။
ဟန္ေဆာင္မူကင္းတဲ့မ်က္ဝန္းနဲ႔၊အျပစ္ကင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုပိုင္ဆိုင္ထားသူေလး။
ဒီကေလးမေလးက မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစဆုမ်ားေတာင္းလာခဲ့ေလသလားမသိ။
" Jisoo တို႔ေရာက္ၿပီဘဲ "
ၿခံေရ႔ွကားရပ္တာျမင္ေတာ့ Jisoo ေရာက္ၿပီးဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္။
ကားေပၚကခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္အေပၚကအဝါေရာင္တီခ်ပ္တစ္ထည္နဲ႔ ဂ်ိမ္းတိုေလးကိုတဲြဝတ္ထားၿပီး ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေလးေဆာင္းထားတာေတြ့လိုက္ရသည္။
ၿခံထဲကေျပးထြက္သြားတဲ့ Rosé ကိုလည္းေတြ့ျဖစ္ေအာင္ေတြ့လိုက္ေသးတယ္။
" အယ္ အြန္းညီးတို႔လာၾကၿပီ ..."
Mano အသံလာရာဆီေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္မိတယ္။
ဒီအိမ္ကသူေဌးသမီးေလးျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့။
လူကဒီေလာက္ႏုဖတ္ေနတာ အလုပ္သမားေတာ့မျဖစ္ႏိူင္ဘူး။
ပါးစပ္မွာလည္းပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ ဘာေတြဝါးေနမွန္းမသိတဲ့ေကာင္မေလး လက္မွလဲပန္းသီးတစ္လံုးကေနရာယူထားျပန္ေသးတယ္။
YOU ARE READING
နှောင်ကြိုးရဲ့အလွန်
Fanfictionကျမမှာ အန်ကန်သမီးတင်တောင်းဖို့ ကြိုးလေးတစ်ချောင်းနဲ့ချည်နှောင်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရားတစ်ခုဘဲရှိတာပါ။ အဲဒီချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ဘဲ အန်ကန်သမီးတင်တောင်းမှာပါ Manoban >>>> နီနီ ဥယျဉ်ထဲမှာ နီနီ ပျိုးထားတဲ့ပန်းက ဒီတစ်ပင်တည်းသာ၊ အဲဒီအပင်လေး နေရောင်ခြည်ရပြီ...
