Jisooတို႔ေရာက္ကတည္းက ေဘဘီတစ္ေယာက္ သူအနားမရိွေတာ့တယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုး Jisooနားကပ္ေနသလို
ကပ္ခၽဲြေနတာျမင္ေတာ့ သူကိုပစ္ထားခံ
ရသလိုခံစားလာရသည္။
ဒါေတာင္ Jisooတို႔ေရာက္တာ ေန့မကူးေသး။
" Jen ငါဘာကူလုပ္ေပးရအံုးမလဲ "
ေဆးထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို ေရစစ္တဲ့ေနရာေသခ်ာစီစီရီရီေလးတင္လိုက္သည္။
စိုေနတဲ့ လက္ကိုခ်ိတ္ထားတဲ့လက္သုတ္ပဝါ
မွာျဖစ္သလိုသုတ္လိုက္သည္။
" ဘာမွာမရိွေတာ့ဘူး။ Rosé ခဏေနသူတို႔ကိုထမင္းစားရေအာင္ သြားေခၚေပးအံုး.."
"အင္း..ဒါနဲ႔နင္တို႔အဆင္ေရာေျပၾကရဲ့လား "
တိုးတိုးခ်တဲ့သက္ျပင္းသံ၌ မ်ိဳသိပ္ခံစားမူ
တစ္ခ်ိဳ႕ ေရာယွက္ေနတာ သူျမင္လိုက္ရတယ္။
ထို႔ေနာက္ တစ္ေန့ကဆိုၿပီး Jenဟာအေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပလာ
ေလသည္။
" အဲဒီမိန္းမႀကီး ဘယ္သူလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး Rosé ။ ေဘဘီမွာ ငါကိုေျပာမျပႏိူင္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ရိွတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေဘဘီနာက်င္မူေတြဆဲြထုတ္လာမွာ
ငါ သိရမဲ့ဆိုရင္ ငါမသိရလဲျဖစ္တယ္။
ေဘဘီကိုထပ္ၿပီးမနာက်င္ေစခ်င္ဘူး Rosé "
" နင္တို႔ခ်င္းအဆင္ေျပရင္ ၿပီးေတာ့ပါဘဲ။
က်န္တာကေတာ့ၫွိယူၾကေပါ့။ ခက္တာက
အဲဒီမိန္းမက ဘယ္သူလဲဆိုတာဘဲ။
နင္တစ္ခုသိထားရမွာ နင္ကMano တရားဝင္လက္ထပ္ယူထားတဲ့ ဇနီးဆိုတာဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ နင္ဘာကိုမွာေၾကာက္ေနဖို႔မလိုဘူး။ "
ထမင္းဝိုင္းထဲမွာ Rosé တစ္ေယာက္သာ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနေလသည္။
က်န္တဲ့သူေတြက ကိုယ့္စီကိုယ့္စီအေတြး
ေတြႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကေလသည္။
" ဒီညငါ Jenနဲ႔အိပ္မွာေနာ္ Mano။ ဒီည
သူကိုအပိုင္ေပးရမယ္ "
" ဟာ...မရပါဘူး။ မေန့ကလည္း ငါ....."
" ငါ....ဘာျဖစ္လဲဆက္ေျပာပါအံုး "
သူစကားကို Rosé ကေထာက္လာသည္။
နီနီ လွမ္းၾကၫ့္ေတာ့ ဟင္းခြက္ေတြကိုအေၾကာင္းမဲ့ ေငးေနတာေတြ့တယ္။
YOU ARE READING
နှောင်ကြိုးရဲ့အလွန်
Fanfictionကျမမှာ အန်ကန်သမီးတင်တောင်းဖို့ ကြိုးလေးတစ်ချောင်းနဲ့ချည်နှောင်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရားတစ်ခုဘဲရှိတာပါ။ အဲဒီချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ဘဲ အန်ကန်သမီးတင်တောင်းမှာပါ Manoban >>>> နီနီ ဥယျဉ်ထဲမှာ နီနီ ပျိုးထားတဲ့ပန်းက ဒီတစ်ပင်တည်းသာ၊ အဲဒီအပင်လေး နေရောင်ခြည်ရပြီ...
