CEHENNEMDEN DÖNÜŞ (Araf Serisi-2)

32 BÖLÜM

İŞTE YENİ BİR BÖLÜMLE DAHA YENİDEN KARŞINIZDAYIM. VAY BE! BİR HAFTANIN İÇİNDE SANIRIM BU 3.BÖLÜM OLUYOR. O ZAMAN NE YAPIYORUZ, VAKİT KAYBETMEDEN HEMEN BİR MAŞALLAH DİYORUZ😆🧿

BU BÖLÜM İTHAFIMIZ SEVGİLİ 1907melly E GELSİN. CANIM DESTEĞİN VE GÜZEL YORUMLARIN İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. İYİ Kİ VARSIN 🥰 🙏

Her gün birbirini görmenin tadı başka, ayrılıp da kavuşmanın tadı bambaşka.

Montaigne

LUCY

Gülme seslerimiz odada yankılanıyordu. O an hepimizin sinirlerinin nasıl bozulduğunu, üzerimizdeki gerilimin ne kadar fazla olduğunu bir kez daha anlamıştım. Ortadan kaybolduğum günler boyunca benim için ne kadar endişelendiklerini yüzlerinden teker teker okuyabiliyordum. Gülüyordum ama aynı zamanda ağlıyordum da. Jason yanaklarımdan süzülen gözyaşlarını başparmaklarıyla silerken onun da gözlerinden yaş geldiğini fark ettim. Tanrım, bu yüzü bir daha göremeyeceğimden öyle korkmuştum ki, yanımda olduğuna hala inanamıyordum.

"İyi misin?" diye gülümsediğinde boğazımda hissettiğim yoğunluktan dolayı konuşamamıştım. Başımı sadece evet dercesine salladım. Beni göğsüne çekmeden önce alnıma küçük bir öpücük kondurdu. Bu rahatladığını göstermenin bir başka yoluydu. Kolları tıpkı az önce ona attığım tokat gibi yoğun ve güçlü duygularla bedenimi sarmalıyordu. O tokadın altında bir sürü farklı his yatıyordu. Beni daha önce bulamadığı için yaşadığım hayal kırıklığı, Paul ile olan işbirliğinden söz etmediği için hissettiğim kırgınlık -Tanrım bana Washington'da karşılaştıklarından bile bahsetmemişti-, son görüştüğümüz gece bana yalan söylemesinden dolayı duyduğum kızgınlık, Aidan'ın tutsağıyken ona karşı beslediğim özlem... Ardımda bıraktığım izlere rağmen bir anlığına da olsa benim o adamla isteyerek bir araya geldiğimi düşünmesi- canımı yakmıştı. Evet, bunu açıkça dile getirmemişti ama bana bakışlarından anlamıştım. Sürekli bir açıklama istemesi de bunu destekliyordu zaten. Hepsi dev bir yumruk gibi göğsümü sıkıştırmış, sonunda da onun yüzünde patlamıştı işte. Bir parça pişmanlık duyuyordum ama sırf bana attığı kırılgan bakışlar yüzünden incindiğimi gizlemeye çalışmayacaktım.

Göğsüne doğru sokulup burnumu gömleğine yapıştırmadan önce Paul'un bize dik dik baktığını fark ettim. Sonunda utanarak gözlerini kaçırma nezaketini gösterdi.

"Şu kaçırma hikâyesi de neyin nesi?" dedi Lucky'e dönerek. "Anlatsana."

"Çocuk biraz zorlu çıktı. Bir kaç soru sorunca şüphelenmeye başladı. Sonra da kaçmaya kalkıştı. Başka çarem yoktu."

"Ne yani, bacak kadar çocukla baş edemediğini mi  söylemeye çalışıyorsun?"

"Ama onu elimden kaçırmadım değil mi?" Lucky sinirlenince Carol kolunu okşayarak onu yatıştırdı.

"Tartışma istemiyorum çocuklar. Olan olmuş artık. Lucy?"

Carol bana bakınca hiç istemediğim halde Jason'ın kollarından sıyrılıp Carol'ınkilerin arasına sığındım.

"Carol." Bana özlemle sarılırken onunla aramızdaki bağın hangi ara bu kadar güçlendiğini anlamaya çalışıyordum. Sanırım Carol, Lucky, Jason ve ben, kusursuz bir aile olmuştuk.

"Senin için çok endişelendik."

"Biliyorum."

Gülümseyerek geriye çekilip yüzümü araştırdı. "Gerçekten iyi görünüyorsun?"