MAVİ GÖREV (TAMAMLANDI!)

61 ~ MAVİ GÖREV

Selam arkadaşlar, nasılsınız?

Yeni bölümle geldik yine biz..🤗 Çook özel ve çoook uzun bir bölüm sizlerle..

Hikaye nasıl gidiyor? Yorumlarınız benim için çok önemli lütfen bol bol yazın.

Ayrıca geçen bölümde yorumlar yapan tüm okuyucularıma sonsuz teşekkür ediyorum. Yorumlarınız, fikir ve önerileriniz beni öylesine mutlu ediyor ki. Hepsini okuyorum cevap veremesem de. İyi ki varsınız..🙏🏻💙

Şimdi keyifli okumalar..

..

Hande'nin anlatımıyla..

(Geçen bölüm kaldığımız yerden devam ediyoruz..)

Gözlerimi açmam ne kadar zaman almıştı bir fikrim yoktu. Başımda Kerim vardı, sürekli ismimi sayıklıyordu. Salondaki koltuktaydım. Yeşim teyze ortalarda görünmese de bebeklerin yanında olduğundan emindim. Başımı diğer yana çevirmemle ise suratı ifadesiz bir şekilde beni izleyen Tolga'yı gördüm..

"Ahh! Gözlerim karardı aniden.. İyiyim.." dedim Kerim'in sorularına karşılık.

"Pekala.. Biraz daha dinlensen iyi olur, kalkma.."

"Yok, kalkabilirim. Kızlar odada mı?"

"Yeşim teyze bakıyor onlara. Sen dinlenmelisin, büyük ihtimal yorgunluktan olmuştur.." dediğinde başımı sallayarak onayladım onu. Doğru düzgün yemek yememiştim, uykusuz kalmıştım günlerce ve dün gece kızlara çok ilgi göstermiştim. Başıma gelcek belliydi zaten. Son yaşadığım üzüntüler bana yetmişti..

"İyi misin Gece? Korkuttun beni.." dedi karşımdan, ben doğruldum Kerim'in yardımıyla.

"İyiyim.. Açlıktandır.."

"Yine de hastaneye gel gün içinde fırsat bulursan, birkaç tetkik yaptıralım.." dedi Kerim ilgiyle.

"Olur.." dedim kısaca. Başımı ovdum biraz sakinleşip düşünmek için ama beynim resmen zonkluyordu. Az önce ne olmuştu öyle!?

İki erkekte karşı karşıya kalmış sürekli birbirine bakıp kabarıp dururken bu sefer aralarına girdim. "Ben sizi tanıştırmadım sanırım.. Kerim-Tolga, Tolga-Kerim.. Tolga benim çalıştığım şirketin sahibi ve.." dediğimde sustum. "... Kerim ise komşum.." dedim kısaca.

"Memnun oldum!" dediler ikisi de aynı anda. Oysa hiçte memnun olmuş gibi değillerdi. Özellikle Tolga kesin patronum olduğunu söylememden rahatsızdı..

"Ben kızlara bakayım.." dediğimde kalktım oturduğum yerden ve ikisini baş başa bıraktım onlardan kaçarak. Yukarı çıkmam sadece içimdeki garip histendi.

"Yeşim teyze!" dediğimde onu görür görmez, ağlıyordu. Sarıldım sıkıca..

"İnanamıyorum Gece.. Sana anlattığım oğlum şu an senin evinde.. Ben inanamıyorum.." diyerek yeniden hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Diyebilecek tek kelimem yoktu. Ben daha büyük şaşkınlıklar yaşıyordum, onların henüz bilmediği..

Bir süre sonra aşağı indiğimizde Kerim'in mutfakta kahvaltı hazırladığını gördüm. Yeşim teyzeyle kızları oyun parkına bıraktık ve mutfağa girdik yardıma.

Öylesine soğuktu ki ortam..

Herkesin yüzü asıktı. Yeşim teyze arada sessizce ağlıyorken Tolga kahvaltısını zorlansa da tek başına yapıyordu. İkisi de o andan beri tek kelime etmiş değildi, büyük bir şok yaşadıklarına emindim. Ayrıca Kerim'den dolayı da konuşamıyorlardı..