MAVİ GÖREV (TAMAMLANDI!)

45 ~ MAVİ GÖREV

Selam arkadaşlar, nasılsınız?

Yeni bölümle karşınızdayım. Umarım seversiniz bölümü, yani bence seveceksiniz..

Hikaye nasıl gidiyor? Yorumlarınız benim için çok önemli lütfen bol bol yazın.

Ayrıca geçen bölümde yorumlar yapan tüm okuyucularıma sonsuz teşekkür ediyorum. Yorumlarınız, fikir ve önerileriniz beni öylesine mutlu ediyor ki. Hepsini okuyorum cevap veremesem de. İyi ki varsınız..🙏🏻💙

Şimdi keyifli okumalar olsun..

..

Hande'nin anlatımıyla..

Sabah gözlerimi açmamla istifra etmem bir olmuştu. Midemdeki her şeyi geçte olsa çıkartmıştım.

Dün geceyi hayal meyal hatırlıyordum. Ama eve nasıl geldiğim, yatağıma nasıl girdiğim ve üzerimin nasıl değiştiği hakkında hiçbir bilgim yoktu. Tabi tahmin etmek zor değildi. Özellikle pırıltılı elbisem ortalarda gözükmüyordu bile, imha edildiğinden adım gibi emindim.

Başımın ağrısı fazlaydı, evimde ağrı kesici de yoktu. Hemen bir duş aldım, bol bol su içtim. En azından Ayşe'de vardır diye düşünüyordum. Ayrıca daha da geç kalmadan şirkete gitmeliydimki Tolga'nın sözlerine maruz kalmamalıydım..

Şirkete en alttaki otoparktan değil de giriş kapısından girdim. Otoparkta Tolga'yla karşılaşma ihtimalim daha fazlaydı ve ben onu görmek istemiyordum. Dün gece olanlardan sonra özellikle, fazlasıyla utanıyordum.

Hiçbir şey istediğim gibi gitmemişti, planıma sadık kalamamış kendimi fazla kaptırmıştım. Oysa bu benim yapacağım bir şey asla ama asla değildi..

Şirkete kapıdan girmem dikkat çekmişti. Tabi dikkat çeken başka bir şey de geç kalmamdan dolayı tarayamadığım dağınık saçlarım ve yüzümdeki geceden kalmışlığımı silmemi sağlayacağını umut ederek taktığım koca güneş gözlükleri olabilirdi..

Hızlı olarak merdivenlerden direk yukarı çıkmıştım, kaçarcasına. Ardından da çıktığım yönetim katında onunla karşılaşıvermiştim. Asansörden indiğinde ben de merdivenleri tamamlamıştım, yan yana gelivermiştik.

"Günaydın.." dedi, beni gördüğünde. Tuhaf bakışları üstümdeydi, halimi garipsemiş ve anlam verememiş gibiydi. Sadece fazlasıyla utanıyordum işte..

"Günaydın.." diyerek kaçar adım uzaklaşıp kendimi başka kimseye selam dahi vermeden odama attım. Derin de bir nefes verdim.

Masama yerleştiğim gibi başım yeniden zonklamaya başladı yaşadığım yeni gerginliğin ardından. Bugün işe gelmemeliydim, kesinlikle şuan pişmanlıkla bunu düşünüyordum..

Düşüncelerimi bölen çalan kapı oldu.
"Günaydın Hande hanım.." diyen Ayşe, elindeki küçük bir kutuyla yaklaştı masama.

"Bunu için lütfen iyi gelecektir, kötü görünüyorsunuz.." dedi direk ve elindeki hap kutusunu bıraktı.

"Ahh Ayşe sen harikasın.." diyerek kutuya saldırdım hemen.

"Aslında ben değil." dediğinde hapı çoktan alıp ağzıma götürmek üzereydim ki, cümlesini tamamlamadığı için duraksadım.