MAVİ GÖREV (TAMAMLANDI!)

2 ~ MAVİ GÖREV

Selam okuyucularım, nasılsınız?

Yeni bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz..

Hikayeye kapak yapanınız var mı? Lütfen bana yardımcı olun bu konuda, çok yoğunum. Beni anlayacağınızı biliyorum.😇

Keyifli olsun..🙏🏻💙

..

HANDE'nin anlatımıyla..

7 AY SONRA..

Kendime kızarak geçirdiğim yedi koca ay geride kalmıştı. Amirimin dediği gibi, haftanın her günü buraya gelmiş, kendime acımadan çalışmıştım.

Bedenim bazen iflas edercesine, yataklara düşecek kadar beni hasta etmişti. Zor günlerdi.

Şimdi de Kaan'la dövüşüyorduk. Sürekli aklımı meşgul eden mavi görevimi biran olsun aklımdan çıkartamamıştım. Başarısızlığıma sinirliydim ama yeniden başaracaktım.

"Sakin olsana, neyin var senin bugün?" diye sorduğunda anlamayarak baktı yüzüme.

Sinirle gözlerimi devirip, vücudumdan akan terleri kenarda duran havluma sildirdim. Ardından da kana kana su içtim..

"Hiç.." dedim kısaca. Oysa yine o mavi gözleri görmüştüm rüyamda ve fazlasıyla kızgındım.

"Bak.. Nolduğunu bilmiyorum ama kendine bunu yapmayı bırak. Sen başarısız olmadın ki, hala devam ediyor görevin.." dediğinde gözlerimi ona çevirdim.

Yakışıklıydı. Aklımı dağıtıyordu. Bu sinirime daha da dokunuyordu.

"Sence devam ediyor gibi mi duruyor lanet görev? Hala ceza çekiyorum, uzaklaştırıldım. Baksana halime.." diyerek kollarımı iki yana açtım güçsüzce.

"Çok takıyorsun.." dedi söylenircesine, terden ıslanmış saçlarını havluyla sildirdi.

"Çok mu takıyorum? Sence takmamam mı gerekiyor? Gerçekten?" diyerek ellerimi göğsümde bağladım.

"Daha sakin olmalısın. İlk kural..
Sabırlı ol.. "

"Söylemesi kolay!" diyerek hızlı adımlarla onun yanından uzaklaştım. Kendimi duşa attığımda, Kaan'ın rahat hareketlerine bir küfür savurdum. O kadar rahattı ki, oysa ben delirmek üzereydim.

Duştan çıkıp, hazırlandım. Evime gidcektim, geç olmuştu. Ardından tüm gün uyumayı düşünüyordum. İki gecedir doğru düzgün uyuyamamıştım.

Odadan çıktığımda ismimi duydum.
"Hande?"

Başımı kaldırıp sesin geldiği yöne baktım. "Buyrun Amirim.." dedim direk. Ziya amirdi.

"Konuşmamız lazım, odama gel.." dediğinde arkasını dönüp uzaklaştı. Benimle yedi aydır tek kelime konuşmamıştı ve şimdi görevimle ilgi bir şeyler olduğuna emindim.

Kalbim heyecanla dolarken, umarım yanılmıyorumdur diye düşündüm.

Hemen arkasından adımlarken, heyecanımı belli etmemeye çalıştım. Sakin olup, soğukkanlılığımı korumalıydım. Bu sefer kendimden fazlasıyla emindim.

Odasının kapısını açık bırakıp, koltuğuna yerleşti. Kapıyı kapatarak masanın önünde kalıp hazır olda bekledim. Eliyle soğukça işaret yaparak, önündeki sandalyeye oturmamı istedi. İstediğini yaptığımda, dikkat kesildim. Ufak bir boğazını temizler gibi yapıp, gözlerini bana çevirdi.