[TAMAMLANDI.]
Savaş, bana kıymaz kıyamaz dediğim ne varsa yapmıştı. Aldığım nefeste o, aldığı nefeste ben varım sanıyorken, herkes yapar o bana ihanet etmez derken beni paramparça etmişti. Bin parçaya bölünmüş, bin parçam bin yere saçılmıştı. Ben on...
Bu bölüm baya önemli, aşşırı önemli daha doğrusu. Yorum yapmayı ve oy verm-
Neysee ii okumalar <3
Bölüm Şarkısı; Sezen Aksu- Ne Kavgam Bitti Ne Sevdam
Ahmet Kaya- Adı Yılmaz
Meg- Bağışla
Ufuk Çalışkan- Unutmak İstiyorum
💖
"Mutlu son yoktur, sonlar acı verir. Eğer mutluysan hikayen daha bitmemiştir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendi cehennemimde geçirdiğim üç yıl, belki de gençliğimin en güzel yıllarıydı. Oysa her gün, bir öncekinden daha acı verici, dayanılmaz ve özlem dolu geçmişti. Dünyanın en güzel yerinde yaşasa da, insan yine doğup büyüdüğü yere gelmek ister derlerdi. Ben ise ne dünyanın en güzel yerindeydim ne de evimdeydim.
Altın bir kafeste sakladığım yüreğimi, o kafesten çıkması için ikna etmiş, daha sonra ise onu koruyamamıştım. Ona yüksekte uçmayı öğretmiş ve beklemediği bir anda yere çakılmasına neden olmuştum. Ve paramparça olan kalbimle baş başa kalmıştım.
Savaş'tan kaçmış, Savaş'a yenilmiştim.
Daha sonrasında kendimi bir odada bulmuştum. Ağır depresyon ilaçları ve parçalarını birleştirmeye çalıştıkça ellerimin kanamasına neden olan kalbim vardı içerisinde.
Düşünmek için epey vakit bulduğum o dönemler, Savaş'ın ölmesi mi daha çok canımı yakardı yoksa bu ihanet mi diye sormuştum kendime. Bir cevap bulamamıştım. Çünkü onun yanına ölümü yakıştırmaya ne dilim ne de gönlüm varmıyordu. Aşk bir hastalıktı. Yaşadıklarımdan çıkardığım en büyük ders bu olmuştu. Ne masallardaki kadar güzeldi ne de anlatıldığı kadar masalsı...
Herkes aşkın güzelliğini anlatırken acı tarafından bahsetmemişti kimse. Onu görmek isteyip göremeyince dolan gözlerimden, unutmaya çalışsam da unutamadığım gözlerinden, ne de her şeye rağmen kurtulamadığım bu duygu yüzünden ayaklar altına alınan gururumdan bahsetmemişlerdi.
Annem için Karayazı'ya dönmüştüm. Başıma tüm bunların gelmesine sebep olan annem için. O Karayazı'dan ayrılmak istemediği için gelmiştim. Daha küçük bir çocukken dahi farkındaydım. Çünkü biliyordum ki annemin evlatlarına olan sevgisi, babama duyduğu saplantılı aşktan daha büyük olsaydı bütün bunları yaşamazdık.
Savaş'tan ben pencereden çıkmadan önce, bana tüm gerçekleri anlatmasını istemiştim.
