[TAMAMLANDI.]
Savaş, bana kıymaz kıyamaz dediğim ne varsa yapmıştı. Aldığım nefeste o, aldığı nefeste ben varım sanıyorken, herkes yapar o bana ihanet etmez derken beni paramparça etmişti. Bin parçaya bölünmüş, bin parçam bin yere saçılmıştı. Ben on...
"Sen, beni erken unuttun. Elveda derken unuttun. Sen, sözün varken unuttun. Ben seni hiç, unutmadım."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karayazı'da doğduğum vakit kaderimin kara yazıldığından bihaberdim. Çocukluğumu adadığım sokaklar, sevdası uğruna gençliğimi feda ettiğim aşkım, canım bildiğim arkadaşlarım, abim, bana babalık yapmayı beceremediği halde her baba dediğimde yüreğimin sızlamasına neden olan adam, bana güçlü biri olmayı öğretmesi gerekirken yaralı bir küçük kız çocuğu yetiştiren sevgili annem. Kara yazılan kaderimdeki kara mürekkepti. Çektiğim sıkıntılar bittikçe diğeri, biten mürekkep oluyor yeniden akıtıyordu kaderime kara lekesini.
Yaşıtlarım seksek oynarken düştüğü için ağlarken ben seksek oynarken bilerek düşerdim ki ağlayınca annem neden ağlıyorsun diye sormasın. Çünkü ona senin yüzünden diyemezdim. Babamla kavga ettiğiniz için diyemezdim, bilirdim ki onun canı benimkinden çok yanıyor. Ve ağlamak onun güzel gözlerine hiç yakışmıyordu, onu bir de ben üzemezdim. Abimse yatılı okulda okuyordu. Bizden bir haberdi, yalnızca birkaç kez arayabiliyordu haftada. Geldiği zamanlardaysa ağlamazdım. Çünkü o beni bu dünyada en çok düşünen insanlardan biriydi. Onunlayken yanımda nefes alıyor oluşu bile mutlu olma sebebimdi.
Hüzünler sığdırmıştım yirmi beş senelik ömrüme. Lakin her şeye rağmen acılarımı bile karanlığa boğmamaya çalışmıştım. Ağlasam da gözyaşlarımı silip gülümseyecek şeyler bulurdum.
Sonra biraz daha büyüdüm. Artık seksek oynamıyordum. Ağladığım şeyler artık ağlatmıyordu. Ortaokula geçmiştim. Sınıfımda Beyza diye bir kız yüzünden her türlü zorbalığa maruz kalsam da annem gibi olmamak için kendime yemin etmiştim. O yüzden ne beni ezmesine ne de bana zarar vermesine izin vermiyordum.
Ondan kurtulmak benim için yeni bir hayata başlamak gibi olmuştu. Gittiğim özel okulda tanıştığım dört kişi yıllardır mutlu olmadığım bütün anların acısını çıkarmamı sağlamıştı. Rauf, Kadir, Dinçer ve Savaş.
Aile olmuşlardı bana, aile olmayı onlar öğretmişti. Aile olmak birbirinin eksik yanlarını tamamlamak, kendinden önce yanındakini korumaktı. Karşılıksız sevmek, yürekten bağlanmaktı. Dinçer'in her daim beni bir abi gibi koruyup kollaması, Kadir'in ne zaman mutsuz olsam beni mutlu edecek şeyler bulması, Rauf'un hep bir ebeveyn edasıyla öğütler vermesi, yaptığım hataları her seferinde örtüp beni gizlice uyarması, ben anlatmadan da beni anlamasını seviyordum.
