[TAMAMLANDI.]
Savaş, bana kıymaz kıyamaz dediğim ne varsa yapmıştı. Aldığım nefeste o, aldığı nefeste ben varım sanıyorken, herkes yapar o bana ihanet etmez derken beni paramparça etmişti. Bin parçaya bölünmüş, bin parçam bin yere saçılmıştı. Ben on...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Miray, kapıyı açmazsan yemin ederim ki kırarım." dedi bariton bir sesle.
Annemin korku dolu bakışlarını gördüğümde kısık bir küfür savurdum.
"Açmak zorunda değilsin." deyip Yaren bileğimden tuttu.
Kafamı iki yana sallayıp elini elimden ayırdım.
Sakin adımlarla kapıya doğru giderken nefes egzersizleri yapıyordum.
"Sakin ol Miray. Birkaç saat sonra her şey düzelecek. Her şey yoluna girecek."
Kendimi tembihlerken kapıya varmıştım bile.
"Öküz gibi vurmasana be."dedim sert bir sesle. Daha sonra kapının kilidini açtım. Açar açmaz benim gözlerimle aynı renk olan gözleri karşıladı beni. İrice açılan gözleri yüzümde dolandıktan sonra bir adım kadar atıp sıkıca bana sarıldı.
Ona sarılmak istedim, yapamadım.
Yumruk yaptığım ellerimi sıktığım için avucumda çıkacak olan hilal desenlerini hatırlayınca gevşettim.
"Akif ayrıl istersen."diye mırıldanıp belli etmeden özlediğim kokusunu soludum.
"Akif mi?"dedi şaşırarak. Ona ilk defa böyle sesleniyordum. Normalde şimdiye kadar hep abi demiştim.
Ona cevap vermedim, o da tepki vermedi.
"Seni gördüm ya, varsın abi deme canın sağolsun kardeşim."dedi bana özlemle bakarken.
Onları anlamıyordum.
Yemin ederim delirmek üzereydim. Neden herkes sanki ben gereksiz yere onlara darılmışım gibi davranıyordu? Benim hayatımı resmen mahvetmişlerdi.
Ben gittikten sonra mahallenin sularına yüksek doz yüzsüzlük mü ilave etmişlerdi?
"Neden geldin?"dedim kaşlarımı çatarak "seni görmek isteseydim özellikle evde olmadığın bir saati seçip buraya gelir miydim?
Şaşkınlıkla bana bakıyordu. Bu duygusuz halim onu şaşırtmıştı. "İçimde fırtınalar koparken yüzümde rüzgar esmez benim abi bilmez misin?" demek istedim.
