Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 26

CHAPTER 26 | 2:03 μμ 21/3/2015

HARRY'S POV

Ψήναμε μπισκότα. Ο James είχε επιστρέψει και θα μπορούσε να πάρει την Rose οποιαδήποτε στιγμή, το Wickendale έκανε παράνομα εγκεφαλικά πειράματα σε ασθενείς και χρειαζόμασταν απελπισμένα ένα σχέδιο διαφυγής. Αλλά βρισκόμασταν ακόμη εδώ και ψήναμε γαμημένα μπισκότα. Είχα βαρεθεί την όλη κατάσταση, το να πηγαίνουμε στην θεραπεία, να κάνουμε αυτές τις ομαδικές συγκεντρώσεις και το λιγότερο αγαπημένο μου, να ψήνουμε. Ήταν σαν να προσπαθούσαν να μεταδώσουν κανονικότητα στις πιο παράξενες ζωές και να βρουν θεραπεία για τα μυαλά που ήταν αδύνατο να θεραπευτούν με καθημερινές ασχολίες. Αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα βοηθούσε.

Επιπλέον, οι μισοί από εμάς φορούσαν χειροπέδες οπότε οτιδήποτε κάναμε δεν έβγαινε πολύ καλά και οι ασθενείς δεν επιτρεπόταν καν κοντά στους φούρνους! Δεν ψήναμε συνέχεια, όμως, δόξα τω Θεώ. Μερικές φορές κάναμε χειροτεχνίες ή ζωγραφίζαμε ή κάναμε κάτι ισοδύναμα ηλίθιο. Εγώ μαζί με μερικούς άλλους δεν συμμετείχαμε σε αυτές τις δραστηριότητες πολύ. Κυρίως έβρισκα ένα μέρος να κάτσω και να καπνίσω καθώς περίμενα να τελειώσουν.

Και αυτό έκανα και αυτή τη φορά. Άρπαξα μια πλαστική καρέκλα από ένα μικρό τραπέζι στη γωνία της "κουζίνας" και έκατσα, το τσιγάρο ήταν ήδη αναμμένο και το κρατούσα στο χέρι μου. Εισέπνευσα τη νικοτίνη στα πνευμόνια μου και την εξέπνευσα, σχηματίζοντας μικρά κυκλάκια στον αέρα με τον καπνό. Μια υπάλληλος, μια γυναίκα με σκουρόχρωμα μαλλιά γύρω στα 40, παρακολουθούσε τους ασθενείς και τους βοηθούσε καθώς μερικοί φύλακες περίμεναν έξω, έτοιμοι να μπουκάρουν μέσα αν χρειαζόταν. Ήταν μόνο αυτή, οι ασθενείς κι εγώ. Άκουγα μερικές συζητήσεις εδώ κι εκεί. Ποτέ δεν συμμετείχα σε αυτές τις συζητήσεις, βλέποντας πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν όλοι τρελοί, αλλά ήταν ενδιαφέρον απλά να ακούς. Να ακούς πως μιλούσαν οι άνθρωποι και να αντιλαμβάνεσαι για τι μιλάνε. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που το όνομα της πιστεύω ήταν Jane με άγρια, γκρίζα μάτια και αχυρένιο χρώμα μαλλιών. Ήταν πολύ μεγαλύτερη μου, πιθανόν κοντά στα 40.

Όταν μιλούσε η φωνή της ήταν ήρεμη. Αν ένας υπάλληλος ή ασθενής μιλούσε λίγο δυνατά ή έκανε καμιά απότομη κίνηση τιναζόταν μακριά τους. Είτε αυτό ή τους κοιτούσε με επιφυλακτικά και άγρυπνα μάτια. Ακόμη κι απ' τον τρόπο που μιλούσε και με το ζόρι μιλούσε για οτιδήποτε, μπορούσες να καταλάβεις. Δεν φαινόταν επικίνδυνη αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φαινόταν φοβισμένη. Πρέπει να είχε πληγωθεί, πολύ όμως, πριν έρθει εδώ. Η συνεχής εντονότητα και η τάση της να τινάζεται αλλά πιθανόν να πλήγωσε κι αυτή αυτόν που την πλήγωσε για να βρίσκεται στο Wickendale. Έκανε κάτι μοχθηρό και τρελό για να βρίσκεται εδώ, σε αυτό το μέρος. Ή τουλάχιστον αυτό είχα υποθέσει απ' όσο την είχα ακούσει να μιλάει με τρεμάμενη φωνή.