Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 12

CHAPTER 12.

HARRY'S POV

Δεν μπορώ να τον πιστέψω τον James γαμώτο! Ποιος νομίζει ότι είναι; Επειδή ήταν φύλακας, δεν σημαίνει ότι μπορεί να μου μιλάει έτσι, ειδικά όχι έτσι όπως μου μίλησε. Και το να συμπεριφέρεται λες και του άνηκε η Rose, λες και μπορούσε να μου πει τι να κάνω και τι όχι όταν είμαι μαζί της, ήταν εξοργιστικό. Επειδή βγήκαν ένα ραντεβού δεν σήμαινε ότι ήταν ιδιοκτησία του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που είπε που μ' ενόχλησε. Ήταν το γεγονός ότι συμπεριφερόταν τόσο αθώος και γενναίος όταν στην πραγματικότητα ήταν χέστης. Είχε ξεγελάσει την Rose, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα. Και ήξερα ότι οι υποψίες μου δεν παρείχαν αρκετές αποδείξεις όπως θα ήθελα, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ακόμη κι αν δεν είχε σκοτώσει κανέναν, κάτι σκάρωνε. Ήμουν σίγουρος. Η βεβαιότητα μου ήταν ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος ελαττωνόταν σιγά-σιγά, όμως. Η Rose είχε δίκιο, δεν είχα καθόλου αποδείξεις για τα εγκλήματα του. Απλά τον μισούσα. Ο James ήταν μόνο μία από τις πολλές πιθανότητες. Θα μπορούσε να είναι ένας υπάλληλος σε διαφορετικό όροφο. Θα μπορούσε να είναι κάποιος που τον αγνοούμε τελείως.

Αλλά ο James ακόμα με ενοχλεί χωρίς σταματημό, άσχετα με το αν είναι ο δολοφόνος ή όχι.

Ήταν ακόμα μια ενόχληση προστιθέμενη στη λίστα με τους λόγους που το μισώ εδώ. Έπρεπε να φύγω απ' το Wickendale, το ήξερα αυτό. Δεν θα μπορούσα να μείνω εδώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Θα έβρισκα τρόπο για να φύγω, στο τέλος. Έπρεπε. Αλλά για τώρα απλά θα έπρεπε να το αντέξω. Θα πρέπει να ανεχτώ όλους τους τρόμους που βρισκόταν σ' αυτό το κτήριο. Τους φύλακες, το σκατένιο φαγητό, τη βρωμιά και τη σκόνη, τους ενοχλητικούς ψυχιάτρους. Και ποιος ξέρει, μπορεί να πρέπει να μου κάνουν ηλεκτροσόκ ή να με μαστιγώσουν ή κάτι τέτοιο. Εννοώ, είχα ήδη πάει στην απομόνωση.

Αλλά μέχρι να βρω ένα τρόπο για να φύγω από 'δώ, έπρεπε να παραμείνω όπως ήμουν. Έπρεπε να παραμείνω ο άνθρωπος που ήμουν όταν είχα φτάσει εδώ, ο άνθρωπος που αφαιρεί το δέρμα γυναικών, αλλιώς σίγουρα θα "σπάσω". Έπρεπε να παραμείνω ο πιο επικίνδυνος ασθενής σε αυτή την πτέρυγα.

Το Wickendale ήταν κόλαση, και εγώ έπρεπε να είμαι ο διάβολος.

JAMES' POV

Πήρα το δρόμο προς το κυλικείο με την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει, σαν να την χτυπούν με ένα σφυρί. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ήμουν αδύναμος και υπέκυψα στη δύναμη του Harry. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τον τρομάζει ο Harry, αλλά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να συγκρατηθώ. Υποθέτω πως όχι, βλέποντας πως έτρεμα απ' το φόβο μου (χέστη! :Ρ). Ήταν τρομακτικά δυνατός και είχε μέσα του θυμό που μπορούσες να τον νιώσεις να εκπέμπει απ' αυτόν με επικίνδυνη ταχύτητα.

Αλλά αυτό που είχα πει ήταν άδικο και μπορώ να καταλάβω γιατί με μισεί ο Harry. Εγώ απλά ανησυχούσα για την Rose και ήθελα ο Harry να μείνει μακριά της. Ήταν επικίνδυνος και δεν ήθελα να συμβεί τίποτα κακό. Μπορεί να θεωρεί αφελής την Rose που με εμπιστεύεται, αλλά δεν ήταν παρών στις περισσότερες συζητήσεις μας. Δεν ήταν παρών στις βόλτες μας από τη δουλειά όπου οι κουβέντες "γέμιζαν" με το όμορφο γέλιο της και το ζεστό χαμόγελο της. Δεν ήταν παρών όταν βγήκαμε για φαγητό και μοιραστήκαμε ντροπιαστικές ιστορίες από προηγούμενα ραντεβού, καθώς γελούσαμε σαν χαζά πάνω απ' το νόστιμο φαγητό.

Και δεν ήθελα να επέμβει, ειδικά όχι με αρνητικό τρόπο. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αφού μιλούσαν, αυτό ήταν επιλογή της Rose, όχι δική μου. Οπότε για τώρα απλά θα έπρεπε να προσέχω τον Harry για να σιγουρευτώ ότι δεν θα έκανε τίποτα ώστε να βλάψει εκείνη ή κανέναν άλλον.

Αλλά ακόμη και αν συμπεριφερόταν σωστά, είχα ένα κακό προαίσθημα ότι δεν θα μπορούσα να τον σταματήσω αν προσπαθούσα.

ROSE'S POV

Προχώρησα προς τις πόρτες του Wickendale το επόμενο πρωί με ένα στόχο στο μυαλό μου. Να πάρω ρεπό. Δούλευα 12 ώρες, 5 μέρες την εβδομάδα για να μαζέψω λεφτά για να πάρω αμάξι και ένα καλύτερο διαμέρισμα, αλλά ήταν περισσότερα απ' όσα χρειαζόμουν. Το ξέρω, είχα δικά μου τα σαββατοκύριακα, αλλά αυτά έμοιαζαν πολύ μικρά, περνώντας πολύ γρήγορα. Ήταν μετά βίας αρκετή ανακούφιση απ' αυτό το πυρετώδη και μερικές φορές εκνευριστικό ψυχιατρείο και μια επιπλέον μέρα ρεπό θα είναι αναζωογονητική.

Αλλά και μόνο η σκέψη του ότι πρέπει να μιλήσω στην κυρία Hellman με έκανε να αγχώνομαι. Αφού είχε πει ψέματα σχετικά με τη Cynthia ήμουν ανήσυχη να την ξαναδώ. Δεν ήταν καλός άνθρωπος, το ήξερα. Για κάποιο λόγο κρατούσε μυστικά ακόμα κι από τους υπαλλήλους που ποτέ δεν ήταν καλό σημάδι. Το μόνο άλλο άτομο που μπορεί να ξέρει τι ήθελε να μείνει κρυμμένο τόσο απελπισμένα, ήταν ο Thomas.

Αλλά ήθελα πραγματικά μια μέρα ρεπό και δεν είναι ότι αν ζητήσω ένα θα προκαλέσει τίποτα κακό. Οπότε πλησίασα το γραφείο της νωρίς, περίπου δέκα λεπτά πριν αρχίσει η βάρδια μου. Έσπρωξα την πόρτα ανοιχτή για να αποκαλύψει την κυρία Hellman καθισμένη πίσω απ' το γραφείο της, έπιασα λίγη απ' τη συζήτηση που είχε στο τηλέφωνο.

«Όχι, δεν θέλω καθόλου δημοσιογράφους εδώ. Πες της να βρει άλλη ψυχιατρική κλινική επειδή δεν πρόκειται να την αφήσω να έρθει στο Wickendale και τέλος.»

Το άτομο από την άλλη μεριά του τηλεφώνου μίλησε, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε.

«Εντάξει, χαίρομαι που συμφωνούμε. Αντίο.» είπε η κυρία Hellman πριν κλείσει το τηλέφωνο. Τα μάτια της επέστρεψαν πίσω στο έγγραφο πάνω στο γραφείο μπροστά της, χωρίς να παρατηρήσει την άφιξη μου.

Πήγα προς το γραφείο και επιτέλους παρατήρησε τα βήματα μου, κοιτώντας πάνω απ' τη δουλειά.

«Μπορώ να σε βοηθήσω, Rose;» ρώτησε.

Έγνεψα. «Ναι. Αναρωτιόμουν αν ίσως μπορούσα να πάρω ρεπό; Δούλευα πολύ τελευταία και ήλπιζα να πάρω ένα την επόμενη εβδομάδα.»

Τα μάτια της γύρισαν πίσω στην χαρτούρα, μοιάζοντας σχεδόν να βαριέται με την συζήτηση. Ήταν το ακριβώς αντίθετο απ' ότι σε κοιτούσε ο Harry, δίνοντας σου όλη του την προσοχή στο έπακρο λες και τα λόγια σου ήταν τα πιο σημαντικά του κόσμου. Τα σμαραγδένια μάτια του ήταν πάντα ελκυστικά και συγκεντρωμένα, ειδικά όταν ήταν κολλημένα σε όποιον μιλούσε.

«Ποια είναι η περίσταση;» επιτέλους ρώτησε, ο τόνος της αδιάφορος.

Προσπάθησα να βρω μια δικαιολογία, το μυαλό μου έψαχνε για κάποια λογική αιτία. Αλλά τότε συνειδητοποίησα πως υπήρχε πραγματικά μια εκδήλωση που ήταν σημαντική. Την επόμενη εβδομάδα ήταν τα γενέθλια μου. Το είχα σχεδόν ξεχάσει. «Γίνομαι είκοσι-ένα.»

«Σοβαρά;»

Έγνεψα.

«Χρόνια πολλά» μου είπε με ωμό τρόπο, χωρίς το ελάχιστο χαμόγελο να εμφανίζεται στα χείλη της. Την ευχαρίστησα και ύστερα περίμενα για λίγο ώστε να το σκεφτεί. «Δεν ξέρω, Rose» απάντησε τελικά. «Έχω αφήσει πολλούς υπαλλήλους να κάνουν διακοπές τελευταία και δεν είμαι σίγουρη αν μπορούμε να αφήσουμε κάποιον άλλον να πάρει ρεπό. Είμαστε αρκετά γεμάτοι με καινούριους ασθενής και θα χρειαστούμε την βοήθεια σου» είπε. «Και με την απουσία του James για μια ολόκληρη εβδομάδα τις αρχές Αυγούστου και-»

«Γιατί έλλειπε ο James για μια εβδομάδα;» ρώτησα πριν προλάβω να σταματήσω τον εαυτό μου.

«Είχε κανονισμένο ένα μεγάλο ταξίδι για τα γενέθλια του, πήγε στην Αμερική με τους φίλους του ή κάτι τέτοιο» είπε. «Αλλά μου το είχε πει ένα μήνα πριν, όχι μια εβδομάδα» μου είπε και παρόλο που καθόταν έμοιαζε λες και με κοιτούσε προς τα κάτω.

Ο Αύγουστος ήταν σχεδόν δύο μήνες πριν, περίπου όταν έφτασε ο Harry. Χαλάρωσα λίγο, ξέροντας ότι δεν ήμουν ανυποψίαστη για το αν τα γενέθλια του James ήταν πρόσφατα. Ήταν πριν γνωριστούμε τόσο καλά, οπότε δεν ένιωθα τόσο χάλια που δεν το ήξερα.

Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο που είχε γίνει στις αρχές Αυγούστου. Αισθάνθηκα ότι η ημερομηνία ήταν σημαντική, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ γιατί.

Οπότε απλά το προσπέρασα, στρέφοντας την προσοχή μου στο αφεντικό μου. «Είναι εντάξει, συγνώμη που σας διέκοψα απ' τη δουλειά σας» είπα πριν γυρίσω και βγω απ' το γραφείο της. Δεν είπε τίποτα άλλο καθώς έφευγα και με τσάντισε κατά κάποιο τρόπο. Σοβαρά, δεν μπορούσε να μου δώσει ρεπό στα γενέθλια μου; Αλήθεια;

Υποθέτω πως δεν είχε σημασία όμως. Είχα να ανησυχήσω για μεγαλύτερα προβλήματα. Και δεν είναι λες και το που είμαι θυμωμένη θα με βγάλει πουθενά, ούτως ή άλλως. Οπότε, αντί να πάω πίσω και να απαιτήσω ένα διάλειμμα απ' όλη αυτή την τρέλα, που ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, πήγα στο γραφείο της Lori για να ξεκινήσω τη μέρα.

Με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο καθώς κουβεντιάσαμε μέχρι να ξεκινήσει η βάρδια μου επίσημα. Η Lori ήταν πάντα τόσο καλοσυνάτη και είμαι ευγνώμων που κάθε μέρα δουλεύω μαζί με κάποια σαν αυτή παρά να είμαι η βοηθός της κυρίας Hellman.

Επανέκτησα προμήθειες και βοήθησα να επανορθώσουμε τα "σπασμένα" σώματα των ασθενών, κάνοντας τα συνηθισμένα της ημέρας. Το ρολόι χτυπούσε και εγώ μετρούσα τα δευτερόλεπτα μέχρι να κάνω διάλειμμα απ' το να βάζω επιδέσμους σε πληγές που προκλήθηκαν απ' τους ίδιους τους ασθενείς και δίνοντας φάρμακα για τους πονοκεφάλους.

Και για μένα διάλειμμα θεωρούνταν το να δω τον Harry. Δεν ήταν ακριβώς διάλειμμα, το δικό μου μεσημεριανό ήταν μετά το δικό του, αλλά πάντα έμοιαζε σαν μια απόδραση. Ήταν τόσο διαφορετικός από οποιονδήποτε έχω γνωρίσει. Όλη του η παρουσία έμοιαζε να είναι ζωντανή με ηλεκτρισμό που τον έκανε απίθανο να τον περιγράψεις αλλά και αδύνατο να τον ξεχάσεις. Άσχετα με το αν έχει σκοτώσει κόσμο ή όχι, δεν άλλαξε το να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε κυνηγούσε για να δελεάσει στο σκοτάδι του και το ήξερα ότι ήμουν μια απ' αυτούς τους ανθρώπους. Εννοώ, καθόμουν και τον σκεφτόμουν τώρα, ενώ έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένη στη δουλειά μου.

Αλλά δεν χρειαζόταν να δουλέψω για πολύ περισσότερο καθώς ετοιμαζόμουν για να πάω στο κυλικείο. Επιτέλους.

Περπάτησα στους διαδρόμους και μερικούς προθάλαμους για να το φτάσω, μπαίνοντας ανάμεσα απ' τις πόρτες του μεγάλου δωματίου. Τα μάτια μου αμέσως βρήκαν το τραπέζι μας, αλλά πριν προλάβω να πάω πιο μακριά, ένιωσα ένα ελαφρύ άγγιγμα στο χέρι μου. Στριφογύρισα και είδα τον James στην θέση που φύλαγε πίσω μου, ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. «Χει»

«Γεια» χαιρέτησα.

«Εμ, να.. αναρωτιόμουν, εννοώ περάσαμε τόσο καλά την τελευταία φορά, οπότε, εμ, ήθελα να ξέρω αν θέλεις να βγεις μαζί μου, ξανά;» ρώτησε.

Ήμουν λίγο ξαφνιασμένη από την ερώτηση του, όμως δεν ξέρω γιατί. Υποθέτω πως για κάποιο λόγο δεν περίμενα να μου ξαναζητήσει να βγούμε.

«Που θα πάμε;» αναρωτήθηκα.

«Ίσως στο λούνα παρκ το Σάββατο» είπε, η πρόταση του ακουγόταν περισσότερο σαν ερώτηση.

Ήμουν διστακτική στο να απαντήσω "ναι" αμέσως. Η φωνή του Harry ήταν παρούσα στο μυαλό μου, προειδοποιώντας με να προσέχω. Παρόλο που δεν αμφέβαλα ότι ο James δεν θα πείραζε ούτε μύγα, καλύτερα ήταν να είμαι προσεκτική απ' το να καταλήξω νεκρή. Δεν ήθελα να γίνω ένα απ' αυτά τα πτώματα-

Τα πτώματα! Αυτό ήταν οικείο σχετικά με τις αρχές Αυγούστου. Τώρα έκανε κλικ, θυμόμουν την Kelsey να μου μιλάει γι' αυτό. Είπε ότι αρχές Αυγούστου είχε προβλεφτεί ότι είχα σκοτωθεί τα πτώματα στο υπόγειο. Είχαν έρθει εγκληματολόγοι και έκαναν τεστ, καταλήγοντας στο ότι η περίοδος του θανάτου ήταν γύρω στις 3 Αυγούστου. Ο James δεν θα μπορούσε να είναι ο δολοφόνος, ήταν έξω απ' την πόλη όλη εκείνη την εβδομάδα. Ήμουν ανακουφισμένη με τις καινούριες πληροφορίες, η ιδέα του να πάω στο λούνα παρκ μ' αυτόν ήταν πιο δελεαστική τώρα.

«Φυσικά θα έρθω» χαμογέλασα.

«Ωραία» γέλασε.

«Ωραία» απάντησα, χαρούμενη που δεν θα είχα να ανησυχήσω για τον James όπως σκέφτηκε ο Harry. Ίσως μόλις του το πω δεν θα συμπεριφερθεί λες και θέλει να δολοφονήσει τον James πια. Μιλώντας για τον Harry, που ήταν;

Γύρισα το κεφάλι μου και σχεδόν αναπήδησα, η παρουσία του Harry με εξέπληξε. Δεν ήταν πολύ μακριά, φαινόταν λες και μόλις είχε έρθει. Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα.

Αλλά κοιτώντας τον τώρα, οι γροθιές του και το σαγόνι του σφιγμένα και τα φρύδια του ενωμένα απ' τον θυμό, μπορούσα να καταλάβω ότι είχε ακούσει όλη τη συζήτηση μας και δεν ήταν χαρούμενος. . .

-------------------------------------------------------------------------------

Ήταν μικρο κεφάλαιο οπότε το μετέφρασα γρήγορα!

Μην είστε αναγνώστες-φαντάσματα, please κάντε ένα vote ή ένα comment δεν κοστίζει τίποτα!!

Καλή ανάγνωση ♡