Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 17

CHAPTER 17

Wickendale. Ήταν ένα μέρος γεμάτο με ανείπωτα μυστικά. Κρατούσε τα διαβόητα κρυμμένα, ησύχαζε τους ευθαρσής, καθήλωνε τους παράφρονες. Με το ζόρι κρατούσε τη λίγη λογική των ασθενών, τα κομμάτια ενός καταρρέοντος πάζλ. Αυτοί οι "τσακισμένοι" άνθρωποι ή αποκαλούσαν το Wickendale "σπίτι" ή "κόλαση", εξαρτάται το πως επιλέγουν να το δουν. Κρίνοντας απ' τη χορταστική στο βλέμμα κατασκευή και τα πανάκριβα, πέτρινα σκαλιά, κάποιος θα σκεφτόταν ότι "κρατιέται" καλά και ότι είναι ακόμη πιο ωραίο στο εσωτερικό του.

Αλλά οι άνθρωποι με τέτοιες σκέψεις δεν μπορούσαν να κάνουν περισσότερο λάθος. Ήταν ένα ψυχιατρείο στην τελική. Αν ρίξεις μια ματιά πέρα απ' τους μεγάλους διαδρόμους και τα κεντρικά γραφεία, θα βρεις ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κίνδυνοι "καλυμμένοι" απ' το κτήριο που μπορεί να αποκαλύπτουν οι υπάλληλοι. Υπάρχουν τρεις πτέρυγες, μία για κάθε ομάδα τρελών ανθρώπων. Υπήρχε πτέρυγα για παιδιά, αλλά πάει καιρός που έχει αφαιρεθεί. Κάθε πτέρυγα έχει το δικό της γραφείο νοσοκόμων, κεντρικό γραφείο, φύλακες και φυσικά ασθενείς.

Κρυμμένη σε μια μακρινή γωνία του ψυχιατρείου βρίσκεται η Ella Faren. Είναι στα όρια του να μεταφερθεί στην δεύτερη Πτέρυγα, η ασθένεια της χειροτερεύει συνεχώς. Αλλά πολλοί λίγοι το παρατηρούν. Επειδή ποτέ της δεν το έχει δείξει, ποτέ δεν είπε τα λόγια που ήταν ανακατεμένα στο μυαλό της. Η μόνη φορά που είχε μιλήσει με αγένεια σε κάποιον υπάλληλο ήταν ένα χρόνο πριν. Το μόνο που ήθελε ήταν μία κούνια, είχε πει. Για να κάνει το κελί της να δείχνει πιο οικείο προς αυτήν, είχε απαιτήσει μια κούνια. Το μισούσε να κάθεται ακίνητη. Ήθελε να αισθάνεται ότι πετάει. Οπότε ούρλιαξε και έκλαψε και φώναξε και κλώτσησε μέχρι που τελικά η διευθύντρια έβαλε να τοποθετήσουν μια κούνια στο δωμάτιο της για να της το βουλώσει. Και από τότε ήταν χαρούμενη. Ακόμη κι όταν έβρεχε και το δωμάτιο της ήταν σκοτεινό, καθόταν με το νυχτικό της, κουνώντας τον εαυτό της μπρος-πίσω καθώς χαμογελούσε και ψιθύριζε μαζί με τις αλυσίδες που έτριζαν.

Σε ένα άλλο μέρος του κτηρίου, βρίσκεται ο Damen Raloff, ο οποίος φορούσε ζουρλομανδύα από τότε που θυμάται. Πάντα ήταν δεμένος και τον τάιζαν στο στόμα όταν έτρωγε, κανείς δεν τολμούσε να τον ελευθερώσει. Επειδή ήταν αυτο-κανίβαλος. Τουλάχιστον έτσι τον αποκαλούσαν. Άρχισε με τα δάχτυλα του, ύστερα ολόκληρο το δεξί του χέρι. Αργότερα εξαπλώθηκε επειδή κυνηγούσε άλλους ανθρώπους, καταβροχθίζοντας την σάρκα τους. Είχε χειροτερέψει τόσο πολύ που παραλίγο να μεταφερθεί στην Πτέρυγα C. Αλλά τελικά καλυτέρεψε όποτε ήταν ασφαλής απ' αυτό το δόλιο μέρος. Για τώρα.

Και ύστερα ήταν η Cynthia. Ήταν ασθενής στο Wickendale για πολλά χρόνια πριν την μυστηριώδη εξαφάνιση της. Είχε δολοφονήσει τον πατέρα της, ναι. Για την ακρίβεια, τον είχε μαχαιρώσει 47 φορές στο στήθος. Γι' αυτό το λόγο την έστειλαν στο ψυχιατρείο. Ήταν τρελή, είπαν. Είχε μαχαιρώσει τον πατέρα της χωρίς κανέναν λόγο, πρέπει να είναι τρελή. Ο κόσμος της ασκούσε κατηγορίες και νόμιζαν πως ήξεραν πως ήταν. Νόμιζαν πως ήταν μια ψυχρή δολοφόνος. Αλλά δεν συνειδητοποίησαν πως κάθε άγρια μαχαιριά ισοδυναμούσε με την κάθε φορά που ο πατέρας της την έπαιρνε στο υπόγειο για να την κακοποιήσει. Την είχε βιάσει 47 φορές, οπότε ο αριθμός των μαχαιριών στο στήθος δεν έμοιαζε και τόσο κακός αν οι άνθρωποι την είχαν ακούσει αρκετά ώστε να καταλάβουν τη λογική της. Αλλά όχι, η Cynthia δεν είχε αποδείξεις και κανείς δεν την άκουγε, οπότε βρισκόταν εδώ.

Πολλά διαφορετικά είδη εγκληματιών ξεκουράζονταν στα κελιά τους κάθε βράδυ, ο καθένας με μια διαφορετική ιστορία. Κάποιοι όντως ήταν παράφρονες, αλλά άλλοι είχαν λόγο για τα εγκλήματα τους. Ακόμα λιγότεροι ήταν και αθώοι. Αναγκασμένοι να είναι κρατούμενοι από πολλούς υπαλλήλους και φύλακες.

Αυτοί οι υπάλληλοι που διατηρούσαν το κτήριο επίσης είχαν κάποια φρενοβλάβεια μέσα τους, όλοι έχουν. Αυτό που ξεχωρίζει τους ασθενείς είναι η απόφαση τους να δράσουν. Επέτρεψαν στην τρέλα τους να καθυποτάξει την πνευματική τους υγεία. Εκτός από αυτήν την απόφαση όμως, οι ασθενείς και οι υπάλληλοι έμοιαζαν. Για την ακρίβεια, κάποιος απ' αυτούς τους υπαλλήλους ήταν τρελός. Κάποιος ανάμεσα στους πολλούς υπαλλήλους του Wickendale χρειαζόταν να τον κλειδώσουν στο κτήριο μαζί με τους υπόλοιπους, όχι να κάνει περιπολία στους διαδρόμους του. Επειδή ένας απ' αυτούς τους υπαλλήλους είναι δολοφόνος. Και κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι το επόμενο θύμα του.

ROSE'S POV

Ήμουν ένα συναισθηματικό ράκος καθώς βγήκα απ' το γραφείο της Lori, για να πω το λιγότερο. Η ιστορία του Harry με είχε αφήσει άφωνη και οι σκέψεις μου είχαν χάσει κάθε ποικιλότητα καθώς εστίαζαν μόνο στις ατημέλητες μπούκλες του και στο όμορφο χαμόγελο του. Αλλά αυτή τη φορά, αντί να αισθάνομαι γοητεία ή κατάπληξη που ερχόταν με τις σκέψεις μου για τον Harry, αισθάνθηκα θαυμασμό και δέος. Και φοβόμουν το πόσο γρήγορα αυτά τα αισθήματα θα εξελισσόταν σε αυτά της αγάπης κάτω απ' τα μάγια του Harry. Επειδή μόλις συμβεί δεν ξέρω πόσο καιρό θα μπορούσα να αντέξω να τον βλέπω κλειδωμένο στη βρωμιά και την σκληρότητα αυτού του κτηρίου και δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω να συγκρατιέμαι απ' το να τον φιλήσω. Που δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω ποτέ επειδή σίγουρα θα έχανα τη δουλειά μου και το μυαλό μου επίσης.

Αλλά μαθαίνοντας την αθωότητα του Harry κάλμαρε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου αλλά και ξεσκέπασε ακόμα περισσότερες ανησυχίες. Επειδή αν ο Harry δεν είχε σκοτώσει εκείνες τις γυναίκες, ποιος το έκανε;

Πριν προλάβω να αναλογιστώ την ερώτηση, είδα την Kelsey στο τέλος του διαδρόμου «Kelsey!» είπα, συνειδητοποιώντας πως δεν της είχα μιλήσει για μέρες.

«Χει Rose!» με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο, κάνοντας πιο γρήγορο το βήμα της. «Τι έκανες τόσο καιρό;» συνέχισε όταν με έφτασε.

«Ο Harry είναι αθώος» της ξεφούρνισα, χρειάζοντας να μοιραστώ τα νέα με κάποιον.

«Τι;» ρώτησε.