Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 48

Πηγαίναμε όπου μας πήγαινε ο άνεμος, όπως κάνουν οι προβληματικοί έφηβοι τις καλοκαιρινές νύχτες. Δεν τρέχαμε επειδή φοβόμασταν, ή επειδή θέλαμε να αποφύγουμε τον πόνο ή για την ελευθερία. Είμασταν ήδη ελεύθεροι. Τρέχαμε επειδή τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετό για να διώξουμε τον τρελό ενθουσιασμό από πάνω μας.

Το παγωμένο χορτάρι έκανε θόρυβο καθώς τα πόδια μου ερχόταν σε επαφή μαζί του και ο άνεμος σφύριζε στα αυτιά μου για πρώτη φορά μετά από μήνες. Άπλωσα τα χέρια μου για να νιώσω τα φύλλα των δέντρων να χαϊδεύουν τα δάχτυλα μου, καλωσορίζοντας το κρύο του χειμώνα στο βρεγμένο μου δέρμα. Ο Harry βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου, γελώντας και φωνάζοντας σαν τρελός «Γιούχου!». Ένιωθα σαν να είχαμε κάνει φάρσα στον καθηγητή μας στο λύκειο.

Τόσους πολλούς μήνες στρυμωγμένοι σε ένα κελί, τόσους πολλούς μήνες καθηλωμένοι σε ένα αποπνικτικό κτίριο, τόσους πολλούς μήνες ανάμεσα σε μουχλιασμένους, γκρι τοίχους. Αλλά τώρα είμασταν ελεύθεροι και υπήρχε φως και χρώμα και είμασταν οι δυο μας, γελώντας και ουρλιάζοντας και τρέχοντας. Η αστυνομία πιθανόν να είχε ήδη αρχίσει να μας ψάχνει, η κυρία Hellman μπορεί να έχει ήδη βρει το άψυχο σώμα του γιου της και ποιος ξέρει που κρυβόταν αυτή η άρρωστη γυναίκα με τα τερατώδη πόδια. Αλλά τώρα, κανείς τους δεν είχε σημασία. Τώρα, είμασταν ανίκητοι.

Είχαμε βγει.

«Μόλις δραπετεύσαμε από ένα γαμημένο ψυχιατρείο!» φώναξε ο Harry όταν ήμασταν αρκετά μακριά έτσι ώστε να μην μας ακούσουν. «Τα καταφέραμε, Rose!»

Δεν είχα τι να πω, οπότε αντ' αυτού γέλασα τσιριχτά. Έκανε το χαμόγελο του Harry πιο πλατύ και εμφανίστηκαν τα λακκάκια στα μάγουλα του και θυμήθηκα ξανά ότι τον αγαπούσα.

Υπήρχαν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα και μυστήρια και υπήρχαν μερικές επιφυλάξεις σχετικά με τον Harry. Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να μου πει πριν καθησυχάσω τις ανησυχίες μου. Αλλά ακόμη τον εμπιστευόμουν με όλο μου το είναι. Θα ήταν τρελό να μην το έκανα μετά από όλα έχει περάσει εξαιτίας μου, μετά από όλα όσα έχει κάνει. Και ήμουν ευγνώμων που γνώρισα αυτόν σε εκείνο το φριχτό μέρος. Δεν θα ήθελα να ήταν διαφορετικά.

Ήταν απλά τρελό που κατέληξε έτσι η δουλειά μου στο Wickendale. Να τρέχω στο δάσος με τον Harry, αφού δραπετεύσαμε. Αυτή η λέξη δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Έφευγα από το Wickendale κάθε μέρα όταν τελείωνε η βάρδια μου. Πηγαινοερχόμουν όποτε ήθελα μετά το τέλος του ωραρίου μου. Ήταν φυσιολογικό. Όλοι το έκαναν αυτό, όλοι είχαν δουλειές και η δική μου ήταν όπως οποιαδήποτε δουλειά. Απλά κατέληξε καταστροφικά. Κάπως, αφού με είχαν προσλάβει, μόλις γνώρισα τον Harry είχα καταφέρει να με χώσουν στο ψυχιατρείο και να δραπετεύσω σε διάστημα μερικών μηνών. Ίσως να μου κατέστρεψε τη ζωή. Αλλά ακόμη κι αν ήταν αλήθεια, ήμουν ευγνώμων για αυτό. Είχε γίνει το καλύτερο λάθος που είχα κάνει ποτέ.