Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 45

CHAPTER 45.

Τα έβλεπα όλα μαύρα. Στην στενή αποθήκη δεν υπήρχαν φώτα. Μόνο σκοτάδι. Με αγκάλιαζε σαν κουβέρτα ένα ζεστό, καλοκαιρινό βράδυ. Ήθελα απελπισμένα να πετάξω τα παπλώματα από πάνω μου και να πάρω μια καθαρή αναπνοή, να βγω από το αποπνικτικό δωμάτιο και να ψάξω για τον Harry. Αλλά δεν μπορούσα, διότι δεν είχα ιδέα που μπορεί να βρίσκεται. Ήταν καλύτερα να τον περιμένω εδώ και να τον εμπιστευτώ παρά να με πιάσουν και να χαλάσω την όλη φάση.

Οπότε, έμεινα εκεί και περίμενα. Ήταν λες και είχαν περάσει ώρες από τότε που άρπαξα το όπλο από την μέση του αναίσθητου φύλακα και έτρεξα σε αυτό το καταραμένο δωμάτιο. Από εκείνη τη στιγμή βρίσκομαι στην γωνία στο βάθος, πίσω από σφουγγαρίστρες και σκούπες και σακούλες σκουπιδιών καθώς περίμενα στο ασφυκτικό σκοτάδι.

Δεν ήμουν σίγουρη αν ο Harry ήταν καλά, αλλά μόνο ότι άκουσα φύλακες να τον παίρνουν πέρα από αυτό το δωμάτιο. Δεν ήμουν σίγουρη που βρισκόταν τώρα. Δεν ήμουν σίγουρη πως ένιωθα που σκότωσε έναν άνδρα, χωρίς να έχει σημασία ποιον, πριν λίγο.

Αλλά ήμουν σίγουρη ότι τον εμπιστευόμουν. Αν μου είχε υποσχεθεί ότι θα δραπετεύσουμε, είχα ελπίδες ότι είχε δίκιο. Επειδή, ποτέ δεν έχω συναντήσει κάποιον με τόσο πάθος, τόση εξυπνάδα και τόση αποφασιστικότητα είχε εκείνος.

Ακόμη ανησυχούσα, όμως και η αμφιβολία έμπηγε τα νύχια της στον οπτιμισμό μου. Ο παραμικρός ήχος με έκανε να αναπηδώ, προσθέτονταςστην νευρικότητα που ήδη ένιωθα. Όσο και να προσπαθούσα να πιστέψω στην ελπίδα, ήμουν ένα ράκος. Κάθε στριγκλιά ήταν ένας επικείμενος θάνατος και κάθε βήμα που ακουγόταν ήταν μια ματιά στη γεμάτη τιμωρία συνέπεια που έκανε την καρδιά μουνα χτυπάει δυνατά. Αν κάποιος τσέκαρε αυτό το δωμάτιο κάποια στιγμή, θα βρισκόμουν πίσω στο κελί μου μετά από κάποια φριχτή ποινή που θα μου επέβαλε η κυρία Hellman. Και θα μέναμε κολλημένοι εδώ. Η Lori και η Kelsey θα έχαναν τις δουλειές τους. Θα ήταν καταστροφικό.

Εικόνες με τον Harry να τον μαστιγώνουν ή να του κάνουν ηλεκτροσόκ έπαιζαν στο μυαλό μου ξανά και ξανά, μαζί με ερωτήσεις, όπως, είναι καλά; Είναι ασφαλής; Με ποιον είναι; Τι του κάνουν; Πως θα έρθει εδώ; Και αν δεν έρθει;

Ευχόμουν απελπισμένα να τον δω να μπαίνει από την πόρτα για να μπορέσουμε να την κάνουμε από εδώ και για να ηρεμήσει το μυαλό μου. Περίμενα και περίμενα για μια αιωνιότητα, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η αποθήκη ήταν ακόμη γεμάτη με νευρικότητα και με τις γρήγορες αναπνοές μου.