Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 11

CHAPTER 11.

Έσυρα το στερημένο από ύπνο σώμα μου κατά μήκος των αμυδρά φωτισμένων διαδρόμων, σέρνοντας τα πόδια μου καθώς προχωρούσα. Μετά βίας είχα ενέργεια για να περπατήσω, ήμουν τόσο εξουθενωμένη. Οι αποκρουστικές θεωρίες του James με είχαν κρατήσει ξύπνια το μισό βράδυ, το μυαλό μου είχε γεμίσει με ατελείωτες εικασίες και δικαιολογίες.

Αυτό που είχε επισημάνει ο James έβγαζε νόημα. Ο Harry όντως φαινόταν λες και ήταν ένα βήμα μπροστά και πάντα έμοιαζε να ξέρει τι υποκρύπτει η κατάσταση από πρώτο χέρι. Ήταν έξυπνος, καθώς και ισχυρός. Παρόλο που ήταν κλειδωμένος στο κελί του το περισσότερο μέρος της ημέρας, ήξερε πράγματα. Είχε εντοπίσει το υπόγειο πολύ γρήγορα κατά τη διάρκεια εκείνης της καταιγίδας. Και αν όντως είχε δολοφονήσει ακόμα περισσότερες γυναίκες απ' ότι πίστευα; Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να τραβήξεις αλλού την υποψία απ' το να συμπεριφέρεσαι σαν κάποιος που απλά είχε "σκοντάψει" πάνω στα πτώματα;

Επιπλέον, έμοιαζε σαν να 'ναι τύπος που μπορούσε να είναι ειδικός στη χειραγώγηση. Θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να είχε εκβιάσει ή επηρεάσει έναν φύλακα για να του δώσει το κλειδί. Θα μπορούσε ακόμη να συνεργάζεται με τον Thomas. Μόνο ο τρόπος που μιλούσε με αυτόν τον συγκαταβατικό τόνο, σαν να είχε κάτι εναντίον σου, τον έκανε να μοιάζει απαίσιο. Εξάλλου, είναι δολοφόνος. Δεν είναι λες και δεν είχε αφαιρέσει το δέρμα γυναικών πριν.

Όλα αυτά τα πράγματα που μου είχε εξηγήσει ο James στον δρόμο του γυρισμού από το ραντεβού μας και κάθε πρόταση που έλεγε, έβγαζε νόημα. Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο περισσότερο άρχιζα να πιστεύω ότι ο δολοφόνος δεν ήταν ένας απ' τους εργαζόμενους.

Αλλά όσο κι αν ήθελα να πιστέψω ότι όντως είχαμε βρει τον φονιά, απλά δεν καθόταν καλά. Κάτι συνέβαινε. Και όχι με τις θεωρίες του James, αλλά κάτι συνέβαινε με τον Harry. Κάτι σχετικό με την όλη κατάσταση απλά δεν έκανε κλικ. Το ένστικτο μου διαφωνούσε με την συνείδηση μου, ένα μέρος του εαυτού μου, πίστευε ότι ο δολοφόνος ήταν ο Harry και ένα άλλο μέρος του εαυτού μου, ήξερε ότι δεν ήταν αυτός.

Οπότε τώρα, το μυαλό μου ήταν παντού και πουθενά, προσπαθώντας να συγκεντρώσει τα κομμάτια όλα μαζί. Χρειαζόμουν απαντήσεις. Απαντήσεις σχετικά με τη Cynthia και γιατί η Kelsey συμπεριφερόταν τόσο παράξενα και απαντήσεις σχετικά με το αν ο Harry ήταν ο δολοφόνος ή όχι. Και που θα έβρισκες να ρωτήσεις καλύτερον απ' τον ίδιο τον Harry;

Το ήξερα πως αυτό πιθανόν να ήταν ηλίθιο, επειδή μπορεί να γινόμουν ο επόμενος στόχος του αν ήξερε ότι τον υποπτευόμουν. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, δεν φοβόμουν. Και ούτε που με νοιάζει πια. Απλά ήθελα να ξέρω τι συνέβαινε για μια φορά. Οπότε μπήκα μέσα στο κυλικείο, καθώς τα μάτια μου έψαχναν το δωμάτιο, προσπαθώντας να βρω ένα ψηλό αγόρι με χυμώδης χείλη.

Αλλά δεν βρήκα τίποτα, εκτός από τα καταβεβλημένα, που έμοιαζαν με ζόμπι σώματα των άλλων ασθενών. Πρέπει να έχει αργήσει πάλι. Έκατσα στο τραπέζι, το οποίο είχε γίνει ανεπίσημα δικό μας, "ξαπλώνοντας" το κεφάλι μου στα διπλωμένα χέρια μου και αφήνοντας τα μάτια μου να κλείσουν. Θα ξεκουραζόμουν μέχρι να έρθει. Για να χαλαρώσω, σκεφτόμουν τη χθεσινή νύχτα και την ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπο του James καθώς μου εξηγούσε τις ιδέες του αφού πλήρωσε για το γεύμα μας. Όταν βγήκαμε έξω ήμουν ανακουφισμένη που είδα ότι ο ακόλουθος μας δεν μας ακολουθούσε. Προφανώς είχε φύγει. Σκεφτόμουν επίσης την αγκαλιά που μοιραστήκαμε με τον James μόλις με γύρισε, θυμήθηκα πως μύριζε κανέλα. Με αυτές τις ήρεμες σκέψεις μου πήρε μόνο ένα λεπτό για να αποκοιμηθώ σε μια φάση ονείρων. Ήμουν μισοκοιμισμένη όταν το κεφάλι μου σηκώθηκε προς τα πάνω καθώς άκουσα κάποιον να πλησιάζει.

«Cynthia» η βραχνή φωνή του Harry μίλησε, τραβώντας με από την φάση ύπνου. «Cynthia Porter». Τα σκουρόχρωμα φρύδια του ενώθηκαν καθώς σκεφτόταν και έκατσε δίπλα μου.

«Ναι;» ρώτησα, τρίβοντας τα μάτια μου. «Τι μ' αυτήν;»

Πετάρισα τα βλέφαρα μου μερικές φορές προσπαθώντας να ξυπνήσω, κοιτώντας τον Harry και περιμένοντας. Και καθώς τα μάτια μου σκάναραν τη φιγούρα του, μπορούσα να ορκιστώ ότι γινόταν πιο ελκυστικός με κάθε λεπτό που περνούσε. Όσο περισσότερο τον κοιτούσες, τόσο περισσότερο η συνολικότητα του σε σκέπαζε, ελκύοντας σε στον σκοτεινό του κόσμο και κάνοντας σε να μην θέλεις να φύγεις ποτέ. Οι δυνατοί μύες του ήταν παρόντες, ακόμη λείοι και μαυρισμένοι παρόλο που δεν είχε δει τον ήλιο για μήνες. Τα μαλλιά του ήταν ένα μάτσο ανάστατες μπούκλες σπρωγμένες πίσω μακριά από τα χτυπητά μάτια του και τα πλούσια χείλη του.

«Πώς είπαμε ότι έμοιαζε;» ρώτησε.

Χασμουρήθηκα. «Καστανόξανθα μαλλιά, γύρω στα τριάντα, καστανά μάτια νομίζω. Γιατί;»

Ο Harry με κοίταξε με σοβαρό ύφος, φαινόταν χωμένος βαθιά στις σκέψεις του. «Νομίζω τη θυμάμαι.»

Αυτό με ξύπνησε.

«Αλήθεια;» ρώτησα, έχοντας την προσοχή του.

Έγνεψε. «Ναι, είναι πολύ αδύνατη, σωστά; Πάντα είχε σακούλες κάτω απ' τα μάτια;»

«Ναι!» αναφώνησα. «Αυτή είναι! Δόξα τω Θεώ, νόμιζα ότι τρελαινόμουν.»

Ο Harry έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο λόγω της έξαψης μου, τα βαθιά λακκάκια του εμφανίστηκαν στα μάγουλα του. «Της μοιάζεις κάπως, ξέρεις» με πείραξε. «Να πάρει, κοιμήθηκες καθόλου χθες βράδυ;»

«Όχι» παραπονέθηκα, κουνώντας το κεφάλι μου. «Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. . .»

Τα μάτια του Harry γούρλωσαν απ' το σοκ, κοιτώντας με, με μια έκπληκτη έκφραση στο πρόσωπο του. «Ο James σε κράτησε ξύπνια μέχρι αργά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε υπαινικτικά.

«Όχι!» διαμαρτυρήθηκα, γυρνώντας το κεφάλι μου για να κρύψω το κοκκίνισμα που εμφανιζόταν στα μάγουλα μου. «Τίποτα σαν αυτό δεν συνέβη.»

«Αυτό είναι ψέμα» συνέχισε ο Harry, η φωνή του ήταν πιο βραχνή απ' ότι συνήθως. «Πάω στοίχημα ότι σε γάμησε, έτσι, σωστά;»

Εγώ απλά κοιτούσα τον τοίχο, αρνούμενη να του δώσω την ικανοποίηση του να με δει να κοκκινίζω λόγω των λέξεων του, ξανά. Ήταν πολύ πιο τολμηρός από μένα, αφήνοντας με σοκαρισμένη από το χυδαίο λεξιλόγιο του. Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό για να με εκπλήξει, αναπήδησα μόλις τον ένιωσα πολύ πιο κοντά μου απ' ότι περίμενα, τα απαλά χείλη του σχεδόν ακουμπούσαν το αυτί μου.

«Δεν μπορώ να πω ότι δεν ζηλεύω» ψιθύρισε, η καυτή του ανάσα με έκανε να ανατριχιάζω. Ένιωσα όλο μου το σώμα να αναφλέγεται σαν να είχα περπατήσει μέσα στις φλόγες. Ο Harry ήταν τόσο σέξι και μόνο με την παρουσία του μπορούσε να σαγηνεύσει τον οποιονδήποτε. Αλλά αυτό ήταν υπερβολικά πολύ για να τ' αντέξω και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ίσως πρέπει να το σπρώξω μακριά μου ή να τον χαστουκίσω για τις λανθασμένες του υποθέσεις, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανα. Με μπέρδευε τόσο πολύ. Ήταν τόσο σαρκαστικός, αλαζονικός και προκλητικός από τη μία και ύστερα από τη άλλη εξομολογούνταν τους μεγαλύτερους φόβους του και έσωζε τη ζωή μου. Φαινόταν λες και η πιο σκοτεινή πλευρά του λειτουργούσε σαν μάσκα για να κρύβει τον εαυτό του απ' αυτό το σκληρό άσυλο. Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα επειδή μου άρεσε ο δεύτερος Harry πολύ περισσότερο.

Ακόμη δεν είχε αλλάξει τη θέση του, κάθε ανάσα που έκπνεε, γαργαλούσε το δέρμα στον λαιμό μου και μπορούσα να μυρίσω την αμυδρή οσμή του τσιγάρου στην ανάσα του. Με έκανε να νιώθω άβολα αλλά ταυτόχρονα τόσο άνετα. Περίμενα να κάνει κάτι, οτιδήποτε ώστε να μην χρειαζόταν να κάνω εγώ. Αλλά έμεινε ακίνητος.

«Δεν θα κουνηθείς;» των ρώτησα λόγω της εγγύτητας του.

«Εσύ δεν θα κουνηθείς;» απάντησε, ακόμη ψιθυρίζοντας και μπορούσα να δω τα χείλη του να μετατρέπονται σε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Σωστά, καλύτερα να κουνηθώ.

«Σχετικά με τη Cynthia» είπα για να αλλάξω το θέμα γρήγορα, απομακρύνοντας τον εαυτό από αυτόν. Γέλασε πνιχτά αλλά ακόμη με κοιτούσε με "πεινασμένα" μάτια και μου θύμισε τη πρώτη φορά που κάτσαμε μαζί. Όταν είχε ανασύρει το χέρι του πάνω στον μηρό μου και εγώ έτρεμα απ' τον φόβο μου. Δεν φοβόμουν πια όμως.

Ουαου, αυτό έμοιαζε λες και είχε συμβεί μήνες πριν, όταν είχαν περάσει μόνο μερικές εβδομάδες. Άρχισα να συμπαθώ περισσότερο τον Harry από το μίσος που ένιωθα γι' αυτόν πριν. Αλλά πως μπορώ να τον μισήσω όταν έχει σώσει τη ζωή μου; Εννοώ, απλά κοιτάξτε τα λακκάκια του και τα πανέμορφα μάτια του (ψοφάω..).

«Ακούω. . .» είπε ο Harry προσπαθώντας να συνεχίσει την συζήτηση.

«Σωστά» είπα, συνειδητοποιώντας ότι ήμουν πολύ απασχολημένη κοιτώντας τον για να συνεχίσω την πρόταση μου. Έλα, Rose, συγκεντρώσου!

«Οπότε την θυμάσαι;»

«Ναι» είπε. «Σκεφτόμουν αυτή την κατάσταση χθες βράδυ και το πρόσωπο της εμφανίστηκε μπροστά μου! Νομίζω ότι τη θυμάμαι να μιλάει σε αυτές τις ομαδικές θεραπείες που κάνουμε κάθε εβδομάδα που είναι τελείως ηλίθιο. Ήδη πάμε σε ένα ψυχίατρο, εδώ δεν είμαστε οι ανώνυμοι αλκοολικοί γαμώ! Δεν καταλαβαίνω το νόημα του να καθόμαστε σε κύκλο και να μοιραζόμαστε τις κλαψιάρικες ιστορίες μας.»

«Ναι, καλά, δεν με νοιάζει τίποτα απ' αυτά» απάντησα ωμά. «Απλά είμαι χαρούμενη που τη θυμάται και κάποιος άλλος, τουλάχιστον δεν τρελαίνομαι.»

«Ναι, αλλά πως είναι δυνατόν να μην τη θυμάται κανένας άλλος; Γιατί μόνο εμείς;» ρώτησε ο Harry.

«Δεν ξέρω» απάντησα. «Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Γιατί να πει ψέματα η κυρία Hellman; Γιατί να πει ψέματα η Kelsey;»

«Ίσως η κυρία Hellman ξέρει ποια είναι η Cynthia και αναγκάζει την Kelsey να μείνει σιωπηλή» πρότεινε.

«Ναι, αλλά γιατί;»

Ο Harry κι εγώ κάτσαμε σιωπηλοί για μια στιγμή, προσπαθώντας να βρούμε μια λογική εξήγηση. Τα φρύδια του ενώθηκαν καθώς κοιτούσε το τίποτα, βαθιά στις σκέψεις του σαν να ήθελε ειλικρινά να βοηθήσει. Πριν από ένα λεπτό έλεγε ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί μου και τώρα, είμαστε εδώ προσπαθώντας να λύσουμε ένα μυστήριο.

«Κι αν. . .» ξεκίνησε ο Harry, έμοιαζε να μαζεύει τις σκέψεις του ακόμη.

«Κι αν ήταν κάτι σαν πείραμα;»

«Πείραμα;» επανέλαβα.

«Ναι. Ναι πείραμα.»

Το μπέρδεμα πρέπει να είναι φανερό στο πρόσωπο μου καθώς ο Harry συνέχισε. «Απλά άκου. Όταν ήμουν κάτω στο υπόγειο και βρήκα αυτά τα πτώματα, είδα και μερικά άλλα πράγματα. Είδα όλα αυτά τα διαγράμματα και τα σκίτσα του ανθρώπινου εγκεφάλου και μια ντουζίνα από νοσοκομειακά κρεβάτια γεμάτα αίμα. Ήταν περίεργο. Οπότε σκέφτομαι τι αν κάνουν πειράματα σε ασθενείς, κοιτάνε τα μυαλά τους και τέτοιες μαλακίες. Και όταν τα πειράματα πάνε στραβά ή κάτι τέτοιο, ξεφορτώνονται τα πτώματα και δεν θέλουν να ρωτάει κανείς ερωτήσεις, οπότε η κυρία Hellman αναγκάζει τους πάντες να συμπεριφέρονται σαν να μην υπήρχαν. Το ξέρω είναι παρατραβηγμένο αλλά αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ.»

Μου πήρε λίγο χρόνο να επεξεργαστώ την θεωρεία του και υπήρχε κάτι οικείο σ' αυτήν. Ξαφνικά, θυμήθηκα τι είχα βρει κατά τη διάρκεια της "εξερεύνησης" μου μερικές εβδομάδες πριν. Θυμήθηκα ότι είχα δει το όνομα μιας γυναίκας και τις λέξεις "πείραμα #309, ασθενής 20" προχειρογραμμένο σε ένα φύλλο χαρτί σε αυτό το δωμάτιο γεμάτο με αρχεία. Η θεωρεία του έβγαζε νόημα. Αυτό θα εξηγούσε την όλη κατάσταση με τη Cynthia και γιατί είχα δει εκείνα τα σχέδια.

«Harry, νομίζω πως ίσως έχεις δίκιο» του είπα φοβισμένη και σοκαρισμένη. «Κι αν κάνουν χειρουργεία κα προσπαθούν να τροποποιήσουν τα μυαλά των ανθρώπων ή κάτι τέτοιο;»

«Ουαου, αυτό είναι ιδιοφυΐα. Εύχομαι να το είχα σκεφτεί πρώτος» είπε ο Harry με σαρκαστικό τρόπο. «Αλλά δεν είμαι σίγουρος, είναι μόνο μια ιδέα. Επιπλέον, δεν είναι ότι μπορούμε να κάνουμε και τίποτα γι' αυτό. Δεν ξέρουμε καν στα σίγουρα αν συμβαίνει αυτό» είπε.

Το μυαλό μου γύριζε, ακόμα πιο ακατάστατο από πριν. «Λοιπόν, εγώ είμαι υπάλληλος, οπότε μπορώ απλά να ακούω για οτιδήποτε ύποπτο και να ερευνήσω εδώ. Αλλά εσύ από την άλλη, είσαι από μέσα. Πιθανόν ξέρεις περισσότερα από μένα. Μάζεψε οτιδήποτε πληροφορίες μπορείς πάνω στο θέμα και ρώτα τριγύρω σχετικά με τη Cynthia και τα χειρουργεία. Αν θέλεις φυσικά, εννοώ.»

«Φυσικά» μου είπε. «Θέλω να μάθω τι της συνέβη όσο κι εσύ, είναι περίεργο που εμείς είμαστε οι μόνοι που τη θυμούνται γαμώ!»

Έγνεψα, ήμουν ευχαριστημένη που ήμασταν μαζί σ' αυτό. Θα μπορούσε να είναι μεγάλη βοήθεια.

«Πιστεύεις ότι αυτά τα χειρουργεία έχουν καμία σχέση με τον δολοφόνο;» ρώτησα.

«Όχι» είπε, κουνώντας το κεφάλι του. «Αυτό δεν θα έβγαζε νόημα, δεν θα χρειαζόταν να αφαιρέσουν το δέρμα των ανθρώπων μόλις είχαν τελειώσει μαζί τους. Αλλά ας μην προχωράμε πολύ γρήγορα, δεν ξέρουμε τίποτα στα σίγουρα.»

Έγνεψα. Ο Harry ήταν πολύ έξυπνος, ειδικά για κάποιον που υποτίθεται ότι ήταν παράφρων. Βρίσκεται εδώ επειδή έγδαρε τρείς γυναίκες και πιθανόν δολοφόνησε ακόμα περισσότερες, αλλά ύστερα προσφέρεται να με βοηθήσει να ανακαλύψω τι συνέβη και επίσης σώζει τη ζωή μου. Αν όντως είχε σκοτώσει γυναίκες όπως ο δικαστής και οι ένορκοι είχαν πει, γιατί δεν με άφησε να πεθάνω εκείνη τη νύχτα;

«Αλλά μιλώντας για τον δολοφόνο» συνέχισε ο Harry πριν προλάβω να τελειώσω τις σκέψεις μου. «Θέλω να σου μιλήσω για κάτι.»

«ΟΚ» είπα, παροτρύνοντας τον να συνεχίσει.

Με κοίταξε με σοβαρό ύφος, τα σμαραγδένια μάτια του σκοτείνιασαν καθώς κοιτούσαν μέσα στα δικά μου. «Θέλω να μείνεις μακριά από τον James.»

Το αίτημα του με εξέπληξε καθώς διατύπωσα τις σκέψεις μου. «Γιατί;»

«Νομίζω ότι αυτός είναι ο δολοφόνος.»

Με δουλεύεις; Τώρα και οι δυό τους νομίζουν ότι ο άλλος είναι ο δολοφόνος; Το υπόσχομαι, το μυαλό μου θα εκρύγνηνταν πραγματικά.

«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;» ρώτησα, νιώθοντας αμυντική για τον James.

«Απλά δεν έχω καλό προαίσθημα γι' αυτόν. Είναι πολύ αθώος και δεν το χάφτω.»

Κούνησα το κεφάλι μου, σαστισμένη. Τουλάχιστον η θεωρεία του James έβγαζε νόημα. Είχε λόγο που πίστευε ότι ο Harry ήταν αυτός που έφταιγε. Αλλά η όλη "δεν έχω καλό προαίσθημα" εξήγηση του Harry δεν ήταν ακριβώς πειστική.

«Harry, ο James κι εγώ περπατάμε σχεδόν κάθε μέρα μαζί από τη δουλειά. Ακόμη, πήγαμε για φαγητό χθες βράδυ. Αν όντως ήταν ο δολοφόνος, γιατί δεν έκανε το επόμενο θύμα του και να χρησιμοποιήσει μια από τη μια ντουζίνα ευκαιρίες που είχε για να με σκοτώσει; Αν ήταν ο δολοφόνος, θα ήμουν ήδη νεκρή.»

«Μην λες τέτοια πράγματα γαμώ!» πρόσταξε ο Harry, η φωνή του βραχνή. «Κοίτα, το ξέρω ότι δεν βγάζει νόημα αλλά απλά δεν φαίνεται σωστό. Καθόλου σωστό, Rose. Πρέπει να μείνεις μακριά του.»

«Δεν πρέπει να κάνω τίποτα, Harry. Φυσικά, θα είμαι πιο προσεκτική γύρω του αλλά αν δεν έχεις να μου δώσεις κάποιους πραγματικούς λόγους του γιατί να κάνει κάτι σαν αυτό, θα παραμείνω φίλη με τον James για όσο θέλω εγώ.»

Ο Harry έμεινε σιωπηλός, κοιτώντας κάτω το τραπέζι. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν έτρωγε κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού. Αλλά δεν τον αδικώ, το φαγητό εδώ ήταν απαίσιο. Το σαγόνι του ήταν σφιγμένο και μπορούσα να πω ότι ήθελε να προσπαθήσει να με πείσει ότι ο James είχε σκοτώσει αυτές τις γυναίκες, αλλά δεν είχε παραπάνω αποδείξεις. Παρόλο που ο James δεν φαινόταν να είναι ο τύπος που θα διέπραττε φόνο, ο Harry είχε δίκιο συνήθως για πολλά πράγματα. Θα μπορούσα τουλάχιστον να είμαι πιο προσεκτική, παρόλο που αμφιβάλλω ότι έχει συμβεί το οτιδήποτε κακό υπό την παρουσία του. Όπως είχα πει, αν ήταν να με σκοτώσει, θα το είχε κάνει ήδη.

«Ας μην μιλήσουμε γι' αυτό τώρα» είπα για να διακόψω την ησυχία. «Γιατί δεν παίζουμε "Clue" ή κάτι τέτοιο;» πρότεινα, παρόλο που φαινόταν ηλίθιο να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια τώρα.

Ο Harry αναστέναξε πριν τα ηλεκτρικά μάτια του συνάντησαν τα δικά μου πάλι, κόβωντας μου την ανάσα. «Εντάξει, αλλά υποσχέσου μου δύο πράγματα.»

«ΟΚ, ποια είναι αυτά;» ρώτησα.

«Το πρώτο είναι ότι θα προσέχεις. Δεν θέλω να σου συμβεί κάτι κακό, εντάξει; Είσαι το μόνο άτομο που μπορώ να μιλήσω εδώ και κατά κάποιο τρόπο φαίνεται πως ανοίγομαι σε σένα περισσότερο απ' ότι σε οποιονδήποτε απ' αυτούς τους ψυχιάτρους. Αν δεν σε έχω για να σου μιλάω, θα τρελαθώ περισσότερο απ' ότι έχω τρελαθεί ήδη. Σε χρειάζομαι, Rose.»

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς μιλούσε, η τελευταία του πρόταση με εξέπληξε. Την πρώτη μέρα που τον συνάντησα, σκέφτηκα ότι μου είχε μιλήσει μόνο επειδή έπαιζε κάποιο παιχνίδι. Σαν να ήμουν κάποιο πιόνι που προσπαθούσε να του προκαλέσει κάποια αντίδραση. Αλλά αφού με είχε σώσει απ' τον Norman δύο εβδομάδες πριν, συνειδητοποίησα ότι ίσως να περνούσε καλά μαζί μου. Και τώρα καταλαβαίνω ότι ήμουν κάτι παραπάνω από ένα κορίτσι που έπαιζε χαρτιά μαζί του. Ήμουν το μόνο άτομο που μπορούσε να του μιλήσει και εννοώ να του μιλήσει πραγματικά και να του φέρεται σαν άνθρωπο. Αν έφευγα δεν θα είχε καθόλου φίλους για να μοιραστεί τις σκέψεις του, μόνο ψυχίατροι που θα προσπαθούσαν να καταλάβουν την πνευματική του κατάσταση. Ήμασταν φίλοι; Το ξέρω ότι αυτός ήταν ασθενής και εγώ η βοηθός της νοσοκόμας, αλλά αυτή σίγουρα δεν ήταν μια απλή σχέση ασθενούς με υπάλληλο. Ίσως όντως με χρειαζόταν.

Θυμήθηκα που είχα διαβάσει κάπου ότι οι ψυχοπαθείς ήταν άριστοι στο να μιμούνται τα ανθρώπινα συναισθήματα και αυτό θα μπορούσε να ήταν αυτό που έκανε ο Harry. Αλλά τα λόγια του ακούγονταν ειλικρινής και πίστεψα πως η τελευταία πρόταση του ήταν αλήθεια.

«Εντάξει» υποσχέθηκα. «Θα προσέχω.»

«Ωραία» έγνεψε. «Και δεύτερον, θέλω να μου υποσχεθείς μια χάρη.»

Αυτό δεν μπορεί να είναι καλό. «Αν σε κερδίσω στο "Clue"» ξεκίνησε και δεν μπορούσα να μην γελάσω. Περίμενα κάτι λίγο πιο. . .έντονο. Το γέλιο μου κέρδισε ένα χαμόγελο απ' τον Harry, η όρεξη άλλαξε δραματικά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.

«Αν σε κερδίσω, πρέπει να μου φέρεις κάτι.»

«Τι;» ρώτησα.

Ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. «Μια σοκολάτα. Δεν έχω φάει τίποτα εδώ πέρα εκτός απ' το σκατένιο φαγητό που είναι φτιαγμένο από ποιος ξέρει τι. Η σοκολάτα είναι σοβαρά το μόνο που σκεφτόμουν.»

«Εντάξει, καλά. Θα μπορούσα να μπω σε μεγάλους μπελάδες κάνοντας το αυτό, αλλά θα χάσεις ούτως ή άλλως οπότε υποθέτω πως δεν έχει σημασία.»

«Είμαι μέσα» προκάλεσε ο Harry.

****

Νίκησε. Κάθε κίνηση που έκανε ήταν τέλεια σχεδιασμένη και του πήρε δέκα λεπτά για να την εκτελέσει με μέγιστη προσπάθεια. Ήθελε πολύ τη σοκολάτα. Και δούλεψε, επειδή επιτέλους είχα νικηθεί. Μόλις ο Harry μάντεψε σωστά τον δολοφόνο, το όπλο και το δωμάτιο ούρλιαξε "ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" και ακόμη σηκώθηκε από τη θέση του λες και όταν καθόταν δεν φαινόταν ο ενθουσιασμός του, οι γροθιές του ήταν σφιγμένες πάνω απ' το κεφάλι τους ως ένδειξη νίκης. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του ήταν τόσο πλατύ που δεν μπορούσα να μην γελάσω κι εγώ. Τα βαθιά λακκάκια του και τα κάτασπρα δόντια του ήταν εκθαμβωτικά και μου προκάλεσαν δέος.

«Μου χρωστάς μια σοκολάτα» γέλασε αφού είχε ηρεμίσει από τον ενθουσιασμό της νίκης του.

«Υποθέτω πως σου χρωστάω» χαμογέλασα και ήμουν πραγματικά ευχαριστημένη που είχε σπάσει το ρεκόρ μου, επειδή τον να τον βλέπω τόσο χαρούμενο ήταν ένα βραβείο. Δεν ξέρω τι ήταν σχετικά με το χαμόγελο του, αλλά ήθελα να το βλέπω όσες περισσότερες φορές μπορούσα, άσχετα με το αν ήταν δολοφόνος ή όχι.

Αλλά και των διονών μας τα χαμόγελα εξαφανίστηκαν, καθώς ο James πλησίασε το τραπέζι, μοιάζοντας δυσαρεστημένος που ήμουν εδώ και γελούσα με τον Harry ύστερα απ' όλα όσα μου είχε πει χθες βράδυ. «Γεια» χαιρέτησα.

«Χει»

Ο Harry  κοίταξε πάνω τον φύλακα και αμέσως "τεντώθηκε". Τους κοίταξα και τους δύο, η ένταση ήταν τόσο εμφανής που μπορούσες να τη νιώσεις από απόσταση ενός μιλίου. Και οι δυο τους κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον ότι είναι ο δολοφόνος, απεχθανόμενος ο ένας τον άλλον στο έπακρο. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν απ' τον τρόπο που κοιτούσε ο ένας τον άλλον τώρα. Κάποιος ήταν ο δολοφόνος ή κανένας τους δεν ήταν. Θα μπορούσε να είναι κάποιος που αγνοούμε τελείως σε άλλον όροφο του κτηρίου. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε υπάλληλος του Wickendale.

Αλλά κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι δεν ήταν έτσι. Κάτι μου έλεγε ότι ο φονιάς βρισκόταν σ' αυτό το δωμάτιο. Έβγαζε περισσότερο νόημα το να είναι ο Harry, αλλά η άψογη αθωότητα του James ήταν λίγο ύποπτη. Το χειρότερο δεν ήταν να μην ξέρω ποιος απ' τους δύο ήταν. Το χειρότερο ήταν το πόσο αναμειγμένη μ' αυτούς ήμουν. Και συνειδητοποίησα με πολύ τρόμο ότι όποιος απ' τους όμορφους άνδρες ήταν ο δολοφόνος, θα ήμουν χωρίς καμία αμφιβολία το επόμενο του θύμα.

«Harry» είπε ο James και εγώ ήμουν έκπληκτη που τον άκουσα να μιλάει στον ασθενή παρά σε μένα.

Ο Harry δεν απάντησε, αλλά απλά τον κοίταξε με έντονο θυμό.

«Ο φύλακας σου, ο Brian πήγε σπίτι άρρωστος, οπότε εγώ είμαι αυτός που θα σε πάρει πίσω στο κελί σου.»

«Τώρα;» ρώτησε ο Harry.

«Ναι, τώρα.»

Σκατά. Το μεσημεριανό δεν θα τελείωνε για ακόμη μισή ώρα, έπρεπε να κάτσω εδώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να τους ακολουθήσω ή να πάρω εγώ η ίδια τον Harry πίσω στο κελί του. Και μόνο η σκέψη αυτών τον δύο μόνων στους άδειους διαδρόμους με έκανε να ανατριχιάζω. Ελπίζω να μην καταλήξουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο.

«Γεια, Rose» είπε ο Harry πριν σπρώξει τον εαυτό του μακριά απ' το τραπέζι και σηκωθεί, σχεδόν μισό κεφάλι ψηλότερος απ' τον James. Ο φύλακας δεν έμοιαζε να φοβάται όμως, πιθανόν με την παρηγοριά της γνώσης ότι είχε ένα όπλο και ηλεκτρική ακινητοποίηση* στη θήκη πιστολιού του.

Τους κοιτούσα καθώς έβγαιναν απ' το κυλικείο, βγαίνοντας απ' τις πόρτες μέχρι που είχαν εξαφανιστεί απ' το οπτικό μου πεδίο.

HARRY'S POV

Ο James κι εγώ περπατούσαμε στον κενό διάδρομο προς το κελί μου και πήρε κάθε στάλα της αυτοσυγκράτησης μου για να μην γρονθοκοπήσω την ηλίθια μωρόφατσα του. Δεν ήταν πολύ μακρινή διαδρομή, αλλά έμοιαζε σαν να ήταν γαμώ! Το υπόσχομαι, κάθε λεπτό έμοιαζε σαν να περνάει ένας χρόνος και η γεμάτη με ένταση ησυχία ούρλιαζε, η απουσία του ήχου σχεδόν σε κούφαινε. Αλλά προτιμώ την ησυχία απ' το να ακούω αυτό που είπε ο James για να τη χαλάσει.

«Harry, ήθελα να σου μιλήσω για κάτι.»

Δεν απάντησα, ελπίζοντας ότι απλά θα το βουλώσει. Αλλά συνέχισε. «Δεν σε ξέρω (αλλά να την προσέχεις...!). Μετά βίας σου έχω μιλήσει , αλλά μπορώ να πω ότι κάτι σκαρώνεις. Και ό,τι και να είναι, δεν θέλω να πάρει μέρος η Rose σ' αυτό. Νοιάζομαι γι' αυτήν και θέλω να μείνεις μακριά της.»

Κυριολεκτικά, σταμάτησα ακριβώς εκεί που ήμουν, έσφιξα τις γροθιές μου απ' το θυμό.

«Με δουλεύεις γαμώτο;» ρώτησα. «Είσαι τόσο ψεύτικος, James. Με τις βραδινές σου βόλτες και τα ρομαντικά σου δείπνα. Νομίζεις ότι τους έχεις ξεγελάσει όλους. Νομίζεις ότι με έχεις ξεγελάσει. Αλλά δεν χάφτω τις μαλακίες σου. Και είσαι απλά τόσο ψεύτικος, είσαι ηλίθιος γαμώ! Τι σε έκανε να πιστεύεις ότι εγώ είμαι αυτός που σκότωσε εκείνες τις γυναίκες; Πως θα το κατάφερνα αυτό όταν είμαι κλειδωμένος στο κελί μου για το μισό της ημέρας;»

Ήλπιζα να ξαφνιάσω τον James με την κατηγορία μου, αλλά προφανώς απέτυχα.

«Μην ξεκινήσεις καν μ' αυτά» είπε. «Ξέρω ότι εσύ σκότωσες αυτές τις γυναίκες. Το έχεις ξανακάνει πριν. Εννοώ, γι' αυτό το λόγο δεν βρίσκεσαι εδώ, έτσι δεν είναι;»

Δεν είχα απάντηση και δεν χρειαζόμουν, επειδή ο James συνέχισε να μιλάει. «Θα σιγουρευτώ ότι δεν θα κάνεις το ίδιο και στην Rose. Είσαι άρρωστος. Είσαι ένα σιχαμερό απόβρασμα και ελπίζω να καείς στην κόλαση για αυτό που έκανες σε εκείνες τις γυναίκες.»

Μ' αυτό εξεράγη. Ο θυμός κυλούσε μέσα στις φλέβες μου καθώς το σαγόνι μου σφίχτηκε και με κατέλαβε η οργή πριν προλάβω καν να σκεφτώ τι κάνω. Άρπαξα το γιακά του James με τα δυο μου χέρια και τον έσπρωξα στον τοίχο με όση περισσότερη δύναμη μπορούσα να διαθέσω καθώς το κεφάλι του συγκρούστηκε με τον τούβλινο τοίχο. Τα πόδια του μετά βίας ακουμπούσαν το έδαφος και μπορούσα να νιώσω την επιβάρυνση στα χέρια μου καθώς τον κρατούσα εκεί, οι δικέφαλοι μου "έκαιγαν". Αλλά δεν με ένοιαζε. Τον είχα καρφωμένο στον τοίχο και δεν υπήρχε περίπτωση να τον άφηνα κάτω ώστε να μπορέσει να βγάλει έξω την ηλεκτρική ακινητοποίηση του. Τον κοίταξα κατάματα, θέλοντας να δω τη φοβισμένη του έκφραση. Δεν ήταν τόσο σκληρός τώρα, έτσι δεν είναι;

«Μην τολμήσεις και ξαναμιλήσεις έτσι για μένα» είπα μέσα απ' τα σφιγμένα δόντια μου, η φωνή μου ήταν τόσο χαμηλή και βαθιά που μπορούσα να τη νιώσω να δονείται μέσα στο στέρνο μου. «Ή θα σε σκοτώσω γαμώ!»

Ένα σχεδόν φρικιαστικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου καθώς είδα τον φόβο στα μάτια του, κρατώντας την σκληρή ματιά μου πάνω του για λίγο περισσότερο. Θα μπορούσα να φύγω ακριβώς τώρα, σκέφτηκα και δεν θα μπορούσε να με σταματήσει. Αλλά κάτι με κρατούσε πίσω απ' το να δραπετεύσω. Κάτι μου έλεγε να μην φύγω.

Οπότε δεν έφυγα. Αντιθέτως, τον έριξα και γύρισα, περπατώντας μέσα στο κελί μου καθώς αυτός είχε μείνει αποσβολωμένος πίσω μου. Καθώς έκατσα στο κρεβάτι μου που έτριζε, τον είδα να στέκεται στον απέναντι τοίχο, ακόμα ακίνητος.

«Νομίζω πως πρέπει να με κλειδώσετε τώρα, κύριε. Σας ευχαριστώ για τις υπηρεσίες σας.»

Επιτέλους "ξεπάγωσε" καθώς μιλούσα, ερχόμενος γρήγορα για να κλειδώσει την πόρτα του κελιού χωρίς να με κοιτάει στα μάτια και χωρίς να πει λέξη. Άκουσα την πόρτα να κλειδώνει, τα κλειδιά του James κουδούνιζαν καθώς τα τοποθέτησε πίσω στην τσέπη του.

Του έκανα κωλοδάχτυλο καθώς περπατούσε πίσω στον μακρύ διάδρομο και ύστερα εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.

------------------------------------------------------------------------------

*Ηλεκτρική Ακινητοποίηση: Μικρό πιστόλι αναισθητοποίησης

Επιτέλους μπήκεεεεεεεεεε ^_^
Enjoy ♡