Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 25

CHAPTER 25 | 8:00 μμ 17/2/2015

Μια εβδομάδα. Είχε περάσει ακριβώς μια εβδομάδα από τότε που η κυρία Hellman αποφάσισε να μου πάρει την "ιδιότητα" του ότι έχω τα λογικά μου και με πέταξε στην γωνία ενός σκοτεινού κελιού, στο οποίο δεν άνηκα. Για αυτούς που δεν ήξερα, τώρα θεωρούμουν διανοητικά ασταθής. Και ίσως να ήμουν. Αλλά σίγουρα όχι τόσο πολύ ώστε να είμαι κλειδωμένη εδώ. Αυτό το μέρος ήταν ακόμη πιο απαίσιο όταν ήσουν μέσα (a/n: εννοεί ως ασθενής). Το πιο εξοργιστικό σχετικά μ' αυτό ήταν το γεγονός ότι δεν ήμουν εδώ για κάποιο σοβαρό λόγο. Δεν είχα κάνει τίποτα που να με κάνει να δείχνω επικίνδυνη ή τρελή. Αλλά ήμουν εδώ έτσι κι αλλιώς. Και αν φώναζα πράγματα του τύπου "δεν είμαι τρελή!" θα με έκανε να φαίνομαι περισσότερο τρελή. Οποιοιδήποτε επισκέπτες ή ρεπόρτερ δεν θα έκαναν ούτε δεύτερη σκέψη σχετικά με την ψυχική μου υγεία. Ήμουν ήδη χωμένη στα βαθιά και ότι και να έκανα, θα χωνόμουν ακόμη περισσότερο. Η μόνη διέξοδος ήταν η βοήθεια της Kelsey ή της Lori, αλλά μπορεί να ήταν πολύ φοβισμένες για να το κάνουν. Όπως και να είχε, η λέξη "απόδραση" ήταν ή μόνη που επαναλαμβανόταν συνέχεια στο μυαλό μου.

Προσπαθώντας να σκεφτώ ένα σχέδιο διαφυγής ήταν δύσκολο όμως. Η ασφάλεια ήταν αυστηρή και συνεχώς μας συνόδευαν φύλακες, οπουδήποτε πηγαίναμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε οτιδήποτε καχύποπτο χωρίς να μας πιάσουν. Το είχα μάθει με τον δύσκολο τρόπο, είχε καταλήξει με μένα να βλέπω το ματωμένο, σχισμένο δέρμα του Harry. Οπότε για τώρα, ήμασταν κολλημένοι εδώ μέχρι κάποιος από εμάς να σκεφτεί κάτι χρήσιμο. Κολλημένοι εδώ, τρώγοντας φριχτό φαγητό, να κοιμόμαστε σε ελαστικά κρεβάτια και να καθόμαστε μαζί με τους ψυχοπαθείς.

Αλλά όπως σε κάθε άλλη κατάσταση, υπήρχε και η φωτεινή πλευρά και σε αυτήν την περίπτωση ήταν ο Harry. Δεν ήταν καν το γεγονός ότι ήμουν μαζί του, αλλά το γεγονός ότι δεν ήταν μόνος του πια. Τώρα υπήρχαν δύο άτομα που είχαν τα λογικά τους και που είχαν κατηγορηθεί άδικα. Μπορούσαμε να μιλήσουμε και να παίξουμε Clue και να βρούμε μια διαφυγή ο ένας στον άλλον. Αυτός είχε εμένα και εγώ είχα εκείνον. Ακόμη και το να είμαστε παγιδευμένοι σε αυτό το μέρος μας "έτρωγε" το μυαλό, τότε τουλάχιστον θα τρελαινόμασταν μαζί. Κανένας από εμάς δεν θα το περνούσε μόνος του.

Και τελικά και οι δυο μας θα δραπετεύαμε. Έπρεπε να δραπετεύσουμε. Το είχα υποσχεθεί στον Harry επανειλημμένες φορές. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που θα το άντεχα αυτό, αν έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν θα κρατήσει για πολύ, αν ήλπιζα πως θα βρίσκαμε ένα δρόμο διαφυγής. Και έπρεπε να συνεχίσω να ελπίζω, επειδή η ελπίδα ήταν το μόνο που μου είχε μείνει.

Ούτε στον έξω κόσμο είχα τίποτα. Μόνο τον εαυτό μου και τα πράγματα στο διαμέρισμα μου. Αλλά τουλάχιστον είχα ελευθερία και επιλογές και ευκαιρίες. Εδώ δεν είχα τίποτα απ' αυτά. Αυτό που είχα όμως ήταν μια πολύ πιο "καθαρή" όψη για το Wickendale. Αντί να είναι απλά το μέρος που εργάζομαι, τώρα πια ήταν το σπίτι μου. Και περνώντας μια εβδομάδα εδώ μου είχε ανοίξει τα μάτια για πολλά πράγματα που συνήθως δεν θα παρατηρούσα. Τώρα, όταν πήγαινα σε μία από τις καθημερινές δραστηριότητες που είχαν για τους ασθενείς έτσι ώστε να γίνουν "καλύτερα", πέρασα από την είσοδο. Περνώντας ως υπάλληλος από την πλαϊνή πόρτα, δεν έβλεπα αυτό το δωμάτιο πολύ συχνά. Αλλά τώρα, παρατηρώντας το κάθε μέρα, το σκεφτόμουν συνέχεια. Υπήρχαν παιδιά, μητέρες και πατεράδες που περίμεναν να νοσηλευτούν. Η ψυχική τους υγεία "εξαφανιζόταν" και ήθελαν να νοσηλευτούν είτε για τον εαυτό τους, ή για τους αγαπημένους τους. Ευχόμουν να μπορούσα να τους πω ότι αυτό το μέρος δεν ήταν αυτό που νόμιζαν. Είτε αυτό ή να τους ικετεύσω να με βοηθήσουν να βγω από εδώ. Αλλά πάλι, το να ικετεύω για να με βγάλουν θα μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Αυτοί οι άνθρωποι πιθανόν να με έβλεπαν και θα τρόμαζαν, περιμένοντας ένα φύλακα να με πάρει από κοντά τους. Είναι αστείο, πραγματικά, πόσο πολύ η ετικέτα που έλεγε ότι είσαι τρελός μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι με έβλεπαν να περνάω από την αψιδωτή είσοδο μεταξύ της εισόδου και του υπόλοιπου ψυχιατρείου, τους καταλάμβανε ο φόβος και κοιτούσαν αλλού, σαν να ήταν φοβισμένοι να συναντήσουν τη ματιά μου. Δεν ήξεραν καν για ποιο λόγο βρισκόμουν εδώ, αλλά υπέθενταν ότι ήμουν τρελή και ότι τους τρόμαζα. Μόνο να ήξεραν. . .

Είχα επίσης παρατηρήσει ότι υπήρχαν υπερβολικά πολλοί γιατροί και ψυχολόγοι σε αυτό το μέρος απ' όσο νόμιζα. Συνήθως, πήγαινα στη δουλειά, έκανα τη δουλειά μου και έφευγα χωρίς να μιλάω σε πολλούς ανθρώπους, εκτός από την Kelsey, την Lori και τον Harry. Αλλά όντας εδώ για συνολικά 168 ώρες μέχρι τώρα, είχα δει πολλούς ανθρώπους ντυμένους με λευκές ρόμπες και ωραία κοστούμια. Περπατώντας διαδρόμους που κανονικά δεν θα περπατούσα, είδα πολλούς, με τους οποίους δεν είχα συναναστραφεί πριν. Φαινόταν να υπήρχε ένας ψυχαναλυτής και γιατρός/νοσοκόμα για κάθε διάδρομο και δεν είχα πάει στους περισσότερους απ' αυτούς. Για να μην αναφέρω και τους πολλούς υπαλλήλους στην Πτέρυγα C.

Η σκέψη των πολλών υπαλλήλων έπρεπε να είναι παρηγορητική. Οι υπάλληλοι θα έπρεπε να ήταν σαν την Lori ή την Kelsey και έπρεπε να παρέχουν παραπάνω βοήθεια. Αλλά όσο βρισκόμουν εδώ μέχρι τώρα είχα μάθει ότι σε σκουντούσαν, σε έσπρωχναν και σου συμπεριφέρονταν εχθρικά. Μερικοί ήταν καλούτσικοι, αλλά πολλοί απ' αυτούς ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ειδικά όταν ένας απ' αυτούς ήταν ο James.

Μόνο το όνομα που κάποτε άνηκε σε κάποιον φίλο μου, με ανατρίχιαζε. Δεν είχε κάνει καμία κίνηση ακόμα, αλλά παρακολουθούσε. Όποτε έμπαινα στο κυλικείο και καθόμουν με τον Harry, παρακολουθούσε. Αν τύχαινε να βρίσκεται απέναντι μου ή περνούσε δίπλα από εμένα και τον προσωπικό μου φύλακα, του οποίου το όνομα δεν ήξερα, παρακολουθούσε, ενεδρεύων σαν το φίδι με ένα από τα πιο μικρά αυτάρεσκα χαμόγελα στο πρόσωπο του. Κοιτούσε επίμονα. Σκεφτόταν. Για τι πράγμα, δεν ήξερα και δεν νομίζω να ήθελα να ξέρω. Αλλά ήξερα ότι κάτι σκάρωνε και ήμουν τρομοκρατημένη σχετικά με το τι θα μπορούσε να είναι. Ο Harry ήταν επίσης τρομοκρατημένος, αλλά ο φόβος του μετατρέπονταν σε θυμό. Είχα καταφέρει να τον συγκρατήσω απ' το να κόψει το κεφάλι του James αλλά ακόμη αυτό δεν έκανε τίποτα ώστε να αποβάλει την οργή του. Αν ο James έστω και προσπαθούσε να πει μια λέξη σε έναν από εμάς, ήξερα ότι ο Harry θα εκραγόταν. Και την έτρεμα αυτή τη μέρα, επειδή ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να σταματήσω τον Harry και ήξερα ότι οι συνέπειες θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες από ένα απλό μαστίγωμα. Αλλά φαινόταν λες και αυτή η μέρα δεν θα ερχόταν σύντομα.

Σκεφτόμουν αυτό καθώς περίμενα τον προσωπικό μου φύλακα να με πάρει στο γραφείο της Kelsey. Ήλπιζα ότι θα ερχόταν εδώ σύντομα, επειδή η σκέψη του James και των σχεδίων του άρχιζαν να με κάνουν να θέλω να ξεράσω. Για να ξεχαστώ από τη σκέψη του ψυχοπαθή, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο απ' το να κοιτάω το ταβάνι καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, τα μαλλιά μου είχαν "απλωθεί" γύρω απ' το κεφάλι μου και σχημάτιζαν μπερδεμένα κύματα. Η βαρεμάρα με κατέλαβε για δέκατη φορά αυτή την εβδομάδα καθώς άρχισα να σιγοτραγουδάω για να περάσει η ώρα. Ήταν μια μελωδία ανάμνησης και δεν μπορούσα να θυμηθώ τον ακριβής τίτλο του τραγουδιού, αλλά μου άρεσε. Αν έμπαινα σε αυτό το κελί ως υπάλληλος, θα πίστευα ότι ανήκω εδώ. Ένα κορίτσι να σιγοτραγουδάει και να κοιτάει το ταβάνι κατά κάποιο τρόπο έμοιαζε να ταιριάζει στην περιγραφή της λέξης "τρελός".

Αλλά σταμάτησα απότομα όταν ο γεροδεμένος άνδρας που με συνόδευε στα περισσότερα μέρη, πλησίασε, χρησιμοποιώντας ένα κλειδί για να ξεκλειδώσει την πόρτα. Ήταν αστείο που είχαν σπαταλήσει όλα αυτά τα λεφτά για να βάλουν αυτόματες πόρτες - μια πολυτέλεια που μετά βίας είχε οποιοδήποτε κτίριο - μόνο για να ανακαλύψουν τα ελαττώματα τους και να χρησιμοποιούν κλειδιά ακόμη και μετά την διακοπή ρεύματος.

Μόλις προχώρησα προς το μέρος του, με τράβηξε βίαια από το μπράτσο μου, τραβώντας με στον διάδρομο. Μετά σε άλλον διάδρομο, ώσπου τελικά φτάσαμε στο γραφείο της Kelsey για την "συνεδρία θεραπείας" μου. Ήταν η πρώτη μου φορά που την βλέπω από τότε που με έβαλαν στο Wickendale ως ασθενή εκτός από μια φορά που πέρασα από δίπλα της στο διάδρομο. Δεν είπε τίποτα αλλά με κοίταξε με ένα από τα πιο σαστισμένα βλέμματα που είχα δει ποτέ μου στο πρόσωπο ενός ατόμου.

Άνοιξα την ξύλινη πόρτα και την έκλεισα πίσω μου, αφήνωντας τον τρομακτικό φύλακα έξω στον διάδρομο.

«Rose!» είπε απαιτητικά η Kelsey  πριν προλάβω καν να γυρίσω προς το μέρος της. «Τι στον πούτσο σου συνέβη;». Ήταν προφανές ότι δεν θα μιλούσαμε για την ψυχολογία ή την εμφάνιση των βαθύτερων μου σκέψεων.

Στεκόταν όρθια καθώς εγώ κάθισα στην θέση μπροστά απ' το γραφείο της, τα μαλλιά της ήταν πίσω απ' τα αυτιά της, αποκαλύπτοντας το μαυρισμένο πρόσωπο της. Αναστέναξα και για ακόμα μια φορά αποκάλυψα την ιστορία, λέγοντας της το λάθος που έκανε η κυρία Hellman και τον λόγο που κρυβόταν πίσω απ' αυτό το λάθος.

«Γαμώ την πουτάνα μου!» είπε όταν τελείωσα. «Αυτό είναι τρελό, Rose! Δεν ανήκεις εδώ! Εννοώ, εγώ τουλάχιστον ανεχόμουν την κυρία Hellman πριν, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια». Η ενέργεια της Kelsey υπήρχε ακόμη, αλλά το συνηθισμένο της χαμόγελο είχε "ξεθωριάσει" και ήταν όσο σοβαρή μπορούσε να γίνει.

«Το ξέρω» συμφώνησα. Ήξερα πολύ καλά αυτό το γεγονός για επτά μέρες τώρα. «Υπάρχει κανένας τρόπος να αποδείξουμε ότι δεν ανήκω εδώ; Αν πάμε στο δικαστήριο ή κάτι τέτοιο; Δεν θα μπορεί να ξεφύγει μ' αυτό».

Η Kelsey ξεφύσηξε, κουνώντας το κεφάλι της καθώς κάθισε κάτω. Δεν μίλησε για λίγο, "χωνεύοντας" τα όλα και περισυλλέγοντας τις σκέψεις της. Όταν τελικά απάντησε, η φωνή της ήταν πιο ήρεμη. «Δεν έχω ιδέα. Εννοώ, η δική της πλευρά της ιστορίας είναι αρκετά πειστική, όχι ότι θέλω να "σπάσω" τη φούσκα σου ή κάτι τέτοιο».

«Ποια είναι η "πλευρά της";» αναρωτήθηκα.

Η Kelsey ξεφύσηξε ξανά. «Έχει αυτή. . .» ο δείκτης της πήγε στο πρόσωπο της, "σχεδιάζοντας" μια γραμμή κατά μήκος του μάγουλου της, σαν να επιδείκνυε αυτό που επρόκειτο να μου έλεγε. «Αυτή τη γρατσουνιά κατά μήκος του προσώπου της. Φήμες λένε ότι ισχυρίζεται ότι της την έκανες εσύ. Προφανώς "τρελάθηκες" και της επιτέθηκες».

«Αυτό είναι ψέμα!» φώναξα αγανακτισμένη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό. Δάκρυα άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια μου, αλλά τα "έδιωχνα" ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου γρήγορα. Αυτή την εβδομάδα είχα κλάψει περισσότερο απ' ότι είχα κλάψει σε όλη μου τη ζωή και μιλάμε για πολύ κλάμα. Αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα έκλαιγα άλλο πια. Ήμουν κλειδωμένη σε ένα ψυχιατρείο και παρά τους μπελάδες, έπρεπε να αποδεχτώ αυτό το γεγονός και να το ξεπεράσω.

«Το ξέρω» είπε η Kelsey. «Αλλά φαίνεται να την πιστεύουν. Εννοώ, ξέρω πως μερικοί φύλακες το θεωρούσαν περίεργο που πάντα ήσουν μαζί με τον Harry. Υπέθεσαν ότι ήσουν περίεργη από την αρχή, οπότε δεν έκανε εντύπωση σε μερικούς. Χωρίς παρεξήγηση».

«Σκατά» ψιθύρισα. «Δεν πρέπει ένας ψυχίατρος ή ένας μάρτυρας να συμφωνεί με αυτό, ότι δηλαδή είμαι τρελή; Δεν υπάρχει κάποιος άλλος εκτός από την κυρία Hellman που να μπορεί να κρίνει αν ανήκω εδώ ή όχι;»

Η Kelsey ανασήκωσε τους ώμους της. «Δεν ξέρω κάποιον άλλο. Εννοώ, είναι η διευθύντρια και ο πατέρας έχτισε αυτό το μέρος. Συνήθως όλοι την εμπιστεύονται. Αν ήταν διαφορετική εποχή, όπου υπήρχαν κανόνες και νόμοι σχετικά με το αν ένα άτομο ανήκει σε ένα ψυχιατρείο ή όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να έμενες. Αλλά τώρα, δεν φαίνεται να νοιάζονται και πολύ. Η γρατσουνιά στο πρόσωπο της είναι αρκετή για τους ρεπόρτερ ή τους αστυνομικούς. Εννοώ, έχω ακούσει για άντρες που "πετάνε" τις γυναίκες τους σε ψυχιατρεία, μόνο και μόνο για να τις ξεφορτωθούν, οπότε η λίστα εισόδου δεν είναι ακριβώς περιορισμένη».

«Ουαου, ωραίος τρόπος για να μου ανεβάσεις το ηθικό» είπα, ο Harry μου μετέδωσε λίγο σαρκασμό. «Πως θα φύγω από εδώ λοιπόν;»

«Δεν ξέρω τι να σου, Rose. Εννοώ, να πάρει, αυτό είναι πολύ χάλια».

Έγνεψα, συμφωνώντας. Δεν ήμουν σίγουρη τι άλλο να πω, φοβισμένη ότι περαιτέρω ερωτήσεις, θα μου έδιναν απαντήσεις που δεν ήθελα να ακούσω. Εκτός από μία ερώτηση που σκεφτόμουν για λίγο. «Θα με βοηθήσεις να δραπετεύσω;» η φωνή μου ήταν σιγανή, σε περίπτωση που κάποιος άλλος από εμάς τις δυό μπορούσε πιθανόν να ακούει.

Το στόμα της άνοιξε ελαφρά, σαν να πήγαινε να απαντήσει αλλά δεν έβγαιναν οι λέξεις.

«Ξέρω ότι σου ζητάω πολλά, αλλά ο Harry κι εγώ δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας».

«Θα δραπετεύσεις με αυτόν;» ρώτησε.

«Φυσικά. Είναι κι αυτός αθώος».

Η Kelsey ξεφύσηξε και πάλι. «Rose, αυτό είναι τρελά ριψοκίνδυνο για μένα».

«Το ξέρω, το ξέρω, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αυτό δεν είναι σωστό και το ξέρεις. Δεν μπορώ να μείνω εδώ, δεν μπορώ να το κάνω αυτό κάθε μέρα, δεν-» η φωνή μου "λύγισε" στη μέση της πρότασης, δάκρυα "απειλούσαν" να κυλίσουν στα μάγουλα μου.

«Εντάξει» είπε, παρόλο που φαινόταν διστακτική να το κάνει. «Καλά. θα δω τι μπορώ να κάνω».

«Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Kelsey, δεν έχεις ιδέα πόσο ευγνώμων σου είμαι. Δεν έχουμε κάποιο σχέδιο ακόμα, αλλά είναι καλό που σε έχουμε με το μέρος μας».

Έγνεψε και εγώ χαμογέλασα ικανοποιημένη. Απλά προσευχόμουν ότι όταν θα ερχόταν η ώρα, θα κρατούσε τον λόγο της.

HARRY'S POV

James γαμημένος Hellman. Ήταν το υπόδειγμα της λέξης "αηδία" και ο ορισμός της έκφρασης "ψυχωτικό αρχίδι" (a/n: κλαίω ποτάμια...). Στεκόταν εκεί στην γωνίτσα του με τους γαμημένους φύλακες-φιλαράκους του καθώς μας κοιτούσε επίμονα. Αυτή τη στιγμή κοιτούσε μόνο εμένα, η Rose δεν είχε έρθει ακόμη. Αν προσπαθούσε να με τρομάξει ήταν σίγουρο πως δεν το έκανε σωστά. Είχε πάρει τη ζωή κάποιας που νοιαζόμουν και είχε σχεδόν πάρει και δεύτερη ζωή. Μπορεί να ήταν βίαιος αλλά δεν ένιωθε αυτό που ένιωθα εγώ. Δεν διψούσε για εκδίκηση, δεν είχε πληγωθεί σε σημείο που να μην μπορεί να "θεραπευτεί". Μπορεί να ήταν καλός στους καυγάδες, αλλά δεν είχε ένα λόγο για να παλέψει. Εγώ όμως είχα και ήξερα ο θυμός για αυτό που είχε κάνει θα υπερίσχυε την δύναμη του οποιαδήποτε στιγμή. Δεν μπορούσα να τον φοβηθώ, ακόμη κι αν το ήθελα.

Ακόμα με κοιτούσε, οπότε του επέστρεψα την "κρύα" ματιά που ήταν σε μία ομάδα με την εμπάθεια και το μίσος. Αλλά από τη γωνία του ματιού μου είδα τις πόρτες του κυλικείου να ανοίγουν και μια γνωστή μικρή φιγούρα μπήκε στο δωμάτιο. Διέκοψα την σκληρή ματιά μου και ένιωσα το πρόσωπο μου να "απαλύνει" καθώς την κοίταξα. Τα μάτια της κοιτούσαν ανήσυχα το πλήθος, κάθε μέρα η νευρικότητα της δεν έλεγε να "ξεθωριάζει". Δεν ηρέμισε μέχρι που τα μάτια της κοίταξαν τα δικά μου και τότε χαλάρωσε λίγο. Την είχαν κλειδώσει εδώ ενώ δεν της άξιζε και τα πάντα που είχαν συμβεί στο Wickendale ήταν σκατά, αλλά τουλάχιστον ήταν τα ίδια. Κάθε μέρα καθόμασταν μαζί κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού και αυτό δεν είχε αλλάξει. Αυτό ήταν ακόμη το τραπέζι μας.

«Τι κάνεις;» την ρώτησα όταν κάθισε στην διπλανή καρέκλα.

«Είμαι καλά» απάντησε με ένα μικρό χαμόγελο. Προφανώς και δεν ήταν καλά.

«Rose, αν δεν είσαι καλά, πρέπει να μου το πεις».

«Όχι, όχι. Είμαι καλά. Απλά χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο για να το συνηθίσω όλο αυτό».

Έγνεψα, γνωρίζοντας ακριβώς πως ένιωθε. Χωρίς δεύτερη σκέψη τοποθέτησα το χέρι μου στην μέση της - εκεί περνούσε σχεδόν απαρατήρητο - και "σχεδίαζα" μικρούς κύκλους με τον αντίχειρα μου προσπαθώντας να την παρηγορήσω. Ήξερα ότι όλο αυτό ήταν πιο έντονο για εκείνη απ' ότι ήταν για εμένα, πιο σοκαριστικό και πιο αγχωτικό.

Καθίσαμε έτσι για λίγο, η Rose βαθιά απορροφημένη στις σκέψεις της καθώς εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο  έκτος από αυτήν.

«Πως θα φύγουμε από εδώ, Harry;» η ματιά της ήταν επικεντρωμένη κάπου μακριά όταν μίλησε, η φωνή της ακουγόταν σιγά και ελαφρώς ηττημένη. «Δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε όπλα ή κλειδιά ή οτιδήποτε με τους δυό μας να είμαστε ασθενείς και υπάρχουν παντού φύλακες».

«Υπάρχουν καθόλου κάμερες ασφαλείας;» ρώτησα, κοιτώντας για οτιδήποτε μπορούσε να μας βοηθήσει. Επειδή δεν θα αποδεχόμουν την ήττα.

Η Rose κοίταξε πάνω με την ερώτηση μου, τα φρύδια της έσμιξαν καθώς αυτή σκεφτόταν. «Βασικά, δεν νομίζω. Αλλά γιατί να έχουν αυτόματες πόρτες και να μην έχουν κάμερες ασφαλείας; Εννοώ, και τα δύο είναι καινούρια και ακριβά, αλλά ο οποιοσδήποτε θα πίστευε ότι οι κάμερες ασφαλείας θα ήταν πιο σημαντικές».

«Ίσως υπάρχουν μερικά πράγματα στο Wickendale που δεν θέλουν να τα βλέπουν άλλοι» είπα. Νομίζω πως η Rose και εγώ ξέραμε ότι υπήρχαν πράγματα που συνέβαιναν σε αυτό το μέρος που η κυρία Hellman δεν θα ήθελε να καταγράφονται. «Αλλά μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ως πλεονέκτημα».

Έγνεψε συμφωνώντας. «Επίσης θα χρειαστούμε την βοήθεια άλλων, δεν νομίζω να μπορούμε να το κάνουμε αυτό μόνοι μας. Εννοώ, δεν ξέρουμε καν από που να αρχίσουμε, οπότε ας βρούμε κάποιον που να ξέρει».

«Ναι, αλλά σε ποιον άλλον μπορούμε να απευθυνθούμε εκτός απ' την Lori και την Kelsey;»

Η Rose κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο, σαν να προσπαθούσε να προτείνει κάτι μέσω των ματιών της. Ακολούθησα τη ματιά της καθώς σκάναρε τα τραπέζια που ήταν γεμάτα με τρελαμένους ασθενείς. Και τότε κατάλαβα.

«Ω, διάολε, όχι».

«Harry, πρέπει να το κάνουμε» είπε.

«Όχι, δεν θέλω να μιλήσω σε αυτούς τους ψυχοπαθείς. Μερικοί απ' αυτούς που έχω ήδη συναντήσει πριν και επίτρεψε με να σου πω, Rose, δεν θέλεις να τους συναντήσεις».

«Ξέρω κι εγώ τους περισσότερους ασθενείς εδώ» απάντησε. «Έχω καθαρίσει τα κοψίματα τους και έχω περιποιηθεί τα τραύματα τους. Με εμπιστεύονται. Αν τους πείσουμε να μας βοηθήσουν, θα μπορούσε να τους βάλουμε να αποσπάσουν την προσοχή των φυλάκων, να πάρουν κάποιο κλειδί, δεν ξέρω, ότι να 'ναι. Και χρειαζόμαστε όση περισσότερη βοήθεια μπορούμε να έχουμε».

Ξεφύσηξα και κούνησα το κεφάλι μου. «Εσύ μπορείς να τους μιλήσεις, Rose, αλλά εγώ δεν τους μιλάω. Δεν-»

«Θέλεις να φύγεις από εδώ ή όχι;» με διέκοψε. «Σε παρακαλώ, Harry, μην με αφήσεις να το

Η φωνή της ακούστηκε απελπισμένη. Κοίταξα τα παχουλά χείλη της που ήταν ελαφρώς σουφρωμένα και τα μάτια της που με παρακαλούσαν και δεν μπορούσα να της πω όχι. «Εντάξει, εντάξει, καλά» ξεφύσηξα. Κοιτώντας τις επιλογές μας, είδα μια γριά κυρία με λαδωμένα, μπερδεμένα μαλλιά σε ένα αναπηρικό καροτσάκι στην γωνία του δωματίου που μιλούσε σε ένα παράθυρο. Απέναντι της ήταν ένας άνδρας που δεν μπορούσε να σταματήσει να ικανοποιεί τον εαυτό του. Και από δίπλα του, μια γυναίκα που μου χαμογελούσε φρικιαστικά και δίπλα της βρισκόταν ένας αδύνατος άνδρας που είτε κοιμόταν ή ήταν νεκρός. Τι πλάκα που θα είχε!

«Ας κάνουμε μερικούς φίλους»