Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 4

CHAPTER 4.

Ο δροσερός καιρός του Λονδίνου με έκανε να αισθανθώ ρίγος, καθώς περπατούσα μέσα στο κτήριο γραπώνοντας με τα χέρια μου τις άκρες της ζακέτας μου για να "σφίξει" το ένδυμα και να προσφέρει λίγη ζεστασιά. Ανέβηκα τα σκαλιά κάνοντας τζόκινγκ που ήταν πολύ φανταχτερά για τον σκοπό που υπηρετούσαν, κάνοντας το κτήριο να μοιάζει πολύ πιο κομψό απ' ότι ήταν πραγματικά μέσα. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, ο κακός καιρός σχεδόν εμποδιζόταν μέσα.

Ένας ζεστός αέρας με φύσηξε καθώς άνοιξα τις πόρτες του ιδρύματος. Το σώμα μου ζεστάθηκε αμέσως, ανακουφισμένη από τη χιονοθύελλα που επικρατούσε έξω. Η αλλαγή της θερμοκρασίας όμως δεν έκανε τίποτα ώστε να με ανεβάσει ψυχολογικά για τη δουλεία σήμερα. Επειδή μόλις έστριψα στην γωνία δεν είδα κανένα άλλο από τον Harry Styles στο τέλος του διαδρόμου, συνοδευόμενο από δύο φρουρούς που κρατούσαν τα μυώδη χέρια του.

Μόλις τα υπνωτικά πράσινα μάτια του εντόπισαν το σώμα μου, ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. Καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο μου έκλεισε το μάτι, κάτι που θα περίμενες από ένα φλερτ του Λυκείου, όχι από ένα κακούργο.

Η γοητευτική του συνήθεια εμφανίστηκε στα χείλη του καθώς "έσυρε" τη γλώσσα του κατά μήκος τους. «Γεια σου Rose» είπε. Ο βελούδινος ήχος της βραχνής φωνής του με εξέπληξε.

Έγνεψα καταφατικά μουρμουρίζοντας ένα "γεια" με ένα σφιχτό χαμόγελο, νιώθοντας λίγο άβολα. Ο Harry έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι λόγω της απάντησης μου που με κατατρόμαξε. Το ορκίζομαι, οτιδήποτε έκανε εκτελούνταν για να με μειώσει. Δούλευα για μήνες εδώ αλλά γύρω στον Harry ποτέ δεν ένιωσα περισσότερο έξω απ' τα νερά μου. Και το γεγονός ότι με μπέρδευε με μπέρδευε περισσότερο.

Κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να ξεφορτωθώ τις σκέψεις που έκανα για αυτό το αγόρι για λίγο. Είχα μια δουλειά να κάνω και δεν υπήρχε περίπτωση να με αποσπάσει απ' το να την κάνω.

Πήγα εσπευσμένα στο γραφείο των νοσοκόμων, η Lori με χαιρέτησε με το συνηθισμένο ζεστό χαμόγελο της. Καθόταν στο γραφείο της συμπληρώνοντας κάποιου είδους χαρτούρα. Με όλους τους ασθενείς που εισάχθηκαν, πήραν εξιτήριο ακόμη και πέθαναν τα αρχεία που έπρεπε να κρατηθούν ήταν ατελείωτα. «Χευ Lori», χαιρέτησα.

«Ω, Rose. Είμαι πολύ χαρούμενη που είσαι εδώ, μπορείς σε παρακαλώ να πας να πάρεις την Lilly και να μου φέρεις μερικούς επιδέσμους από το δωμάτιο ανεφοδιασμού και να ελέγξεις το πόδι του Buck και μετά να βιαστείς να έρθεις εδώ για να με βοηθήσεις με την Marise;»

«Όλα με αυτή τη σειρά;» ρώτησα λίγο ξαφνιασμένη από την ξαφνική της διαταγή. Για να μην αναφέρω και το ότι ακόμη ήμουν μισοκοιμισμένη αφού ήταν ακόμη 8 η ώρα.

«Ναι, συγνώμη καλή μου, έχουμε πολύ δουλειά σήμερα.»

«Είναι εντάξει, θεώρησε το τελειωμένο.»

«Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.» είπε η Lori και φαινόταν ανακουφισμένη που είχε παραπάνω βοήθεια.

Οπότε ξεκίνησα το μακρύ μου ταξίδι μαζεύοντας υλικά και ελέγχοντας ασθενείς. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο ανεφοδιασμού και πήγα στο πίσω μέρος αρπάζοντας αυτά που ήλπιζα ότι ήταν οι σωστοί επίδεσμοι. Προσπέρασα πολλά μαστίγια και αλυσίδες για να φτάσω στα ιατρικά εφόδια, που με έκαναν να ανατριχιάσω.

Ήταν άρρωστο αυτό που έκαναν στους ασθενείς. Τους μαστίγωναν συνεχώς για υποταγή, μερικές φορές ακόμη τους κλείδωναν σε κλουβιά σαν ζώα. Επίσης εκτελούνταν λοβοτομές, που είναι βασικά όταν ένας γιατρός σφυροκοπά ένα ειδικό εργαλείο πίσω από το μάτι σου, ελπίζοντας ότι θα χτυπήσει ένα συγκεκριμένο νεύρο που υποτίθεται ότι χαλαρώνει και ηρεμεί τους ασθενείς. Οι περισσότερες προσπάθειες τους να φέρουν τους ασθενείς στα λογικά τους, ήταν άκαρπες, οπότε τώρα εκτελούνταν μόνο στους πιο μοχθηρούς ασθενείς. Σαν μια τιμωρία παρά ένα χειρουργείο.

Ω, και μην ξεχάσω τη "θαυματουργή" θεραπεία ηλεκτροσόκ. Στέλνοντας ηλεκτρικό ρεύμα στους ασθενείς για να τους ναρκώσουν, ακούγοντας απαίσιες στριγκλιές από τον ασθενή που κάνει την θεραπεία, έμοιαζε να είναι δημοφιλής τακτική που οι γιατροί επέβαλλαν συχνά. Δεν ήταν δίκαιο κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να τους φέρονται και να τους θεραπεύουν από τους μοχθηρούς τρόπους τους, όχι να τους οδηγούν κι άλλο στην τρέλα. Όμως οι τιμωρίες μας έχουν γίνει ελαφρώς πιο ευχάριστες από το '30 και το '40 αλλά όχι πολύ.

Έδιωξα τις σκέψεις από τους αλυσοδεμένους και μελανιασμένους εγκληματίες από το μυαλό μου, αρπάζοντας ότι χρειαζόμουν και φεύγοντας από εκεί. Αφού επέστρεψα τα υλικά στην Lori, έλεγξα  τον Buck, ο οποίος μουρμούριζε συνεχώς κάτι για δαίμονες και για την αποκάλυψη. Ύστερα, κατάφερα να σύρω την Lilly που στρίγκλιζε πίσω στο γραφείο, ναρκώνοντας την και βοηθώντας με την Marise, η οποία είχε σπάσει το χέρι της, ρίχνοντας μπουνιά σε ένα τοίχο από τούβλα. Μετά από μια ώρα ακούγοντας τσιρίδες και κόκκαλα να τοποθετούνται στη θέση τους, ήμουν ανακουφισμένη όταν η Lori με άφησε να πάω για μεσημεριανό. Όχι το δικό μου μεσημεριανό, θα επιτηρούσα πάλι αλλά ήταν καλύτερο από αυτό που έκανα πριν.

Ξεφύσηξα καθώς άφησα απαίσιες κραυγές πίσω μου και κατευθύνθηκα προς το κυλικείο. Εκτός της μέχρι τώρα πολλής δουλειάς, η ώρα πέρασε γρήγορα. Η βάρδια μου είχε σχεδόν τελειώσει.

Όταν έφτασα, ήμουν χαρούμενη που είδα ένα τραπέζι κολλημένο στον τοίχο, στο βάθος του κυλικείου. Το χρησιμοποίησα σαν καρέκλα, πήδηξα κι έκατσα πάνω του. Όλα φαινόταν φυσιολογικά, ή όσο φυσιολογικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα εδώ. Τουλάχιστον δεν ούρλιαζε κανένας και αυτό ηρεμούσε κάπως τον πονοκέφαλο που είχε  δημιουργηθεί λόγω των βασανιστικών τσιρίδων της Marise.

Κοιτούσα το ρολόι, παρατηρώντας τα δευτερόλεπτα να περνούν. Με αυτή την πληκτική και μερικές φορές φρικιαστική απασχόληση, οι περισσότεροι άνθρωποι θα αναρωτιούνται γιατί δεν παραιτούμαι. Αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι, πραγματικά.

Το ενδιαφέρον μου πάντα βρισκόταν σε οτιδήποτε είχε να κάνει με την παραφροσύνη γιατί το έβρισκα ενδιαφέρον. Το θέμα με ιντρίγκαρε. Ήταν διαφορετικό και εγώ ήμουν πάντα περίεργη. Επιπλέον, η Kelsey και η Lori είναι υπέροχες συνεργάτιδες. Το ίδιο και ο James, ένα ελκυστικό μέλος της ασφάλειας πολύ καλός φίλος. Και επίσης η δουλειά πληρώνει καλά, οπότε τα θετικά ξεπερνούν τα αρνητικά και σκέφτηκα ας μείνω για λίγο.

Κατατρόμαξα μόλις ένιωσα το τραπέζι να κουνιέται. Σκατά, ήταν ο Harry. Βολεύτηκε στο τραπέζι, ακουμπώντας την πλάτη του στον τοίχο όπως έκανα κι εγώ. Δεν είπε λέξη, ούτε καν που με κοίταξε αλλά τα πράσινα μάτια του κοιτούσαν το κυλικείο. Είχε ένα τρόπο που κοιτούσε τους πάντες, λες και ήταν ανώτερος. Ούτε καν αλαζονικά αλλά σαν να ήσουν κατώτερος και το ήξερες.

Έβγαλε ένα τσιγάρο και το στερέωσε ανάμεσα στα δόντια του καταφέρνοντας να το ανάψει παρόλο που ήταν δεμένος με χειροπέδες. Ύστερα πήρε το χρόνο του για να τραβήξει αργά μια τζούρα, ένα μονοπάτι καπνού βγήκε απ' το στόμα του όταν εξέπνευσε, κάνοντας την πράξη περισσότερο δελεαστική απ' ότι θα έπρεπε.

Εγώ απλά τον παρατηρούσα χωρίς να πω λέξη. Τι ήθελε;

«Παίξε χαρτιά μαζί μου.» Η φωνή του ήταν βαθιά, κάνοντας τις λέξεις να μοιάζουν περισσότερο σαν διαταγή παρά σαν δήλωση.

«Τι;» ρώτησα.

«Ναι, έλα να παίξεις χαρτιά μαζί μου.» Τα μάτια του ακόμη δεν συναντούσαν τα δικά μου, χωρίς να μοιάζει για κίνηση αποφυγής αλλά έλλειψη ενδιαφέροντος ή αδιαφορία.

«Λοιπόν, όσο και να θέλω να αφήσω αυτή την πολυτελή θέση και να συνοδεύσω ένα κατά συρροήν δολοφόνο που έγδαρε τρείς γυναίκες με τα ίδια του τα χέρια σε ένα παιχνίδι "Τρέχα Να Ψαρέψεις", έχω δουλειά να κάνω.» του είπα.

«Σωστά, πνίγεσαι στη δουλειά» είπε, κάνοντας νεύμα προς την απουσία δραστηριότητας για να περάσω την ώρα μου. Αφαίρεσε το τσιγάρο από τα χείλη του έτσι ώστε να μπορέσει να τα βρέξει με τη γλώσσα του. «Πραγματικά πρέπει να είναι πολύ εξουθενωτική δουλειά.»

«Λοιπόν, υποτίθεται ότι πρέπει να κάθομαι εδώ και να επιτηρώ, όχι να πιάνω την κουβέντα μαζί σας» είπα δείχνοντας με το κεφάλι μου τα γεμάτα τραπέζια.

«Δηλαδή μου λες ότι δεν πρέπει να συναναστρέφεσαι με τους ασθενείς κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού όταν η δουλειά σου είναι να τους επιτηρείς;»

Έμεινα κούτσουρο με αυτό, χωρίς να ξέρω τι να πω. Για να είμαι ειλικρινής, επιτρεπόταν να κάνω ότι ήθελα για όσο όλοι ήταν υπό έλεγχο αλλά δεν επιθυμούσα να πιάσω την κουβέντα με έναν ανησυχητικό ψυχοπαθή καθώς παίζουμε χαρτιά. Γι' αυτό έβγαλα τη δικαιολογία ότι ήταν ενάντια στα καθήκοντα μου. Αλλά ο Harry το είχε πιάσει και ήξερε ότι λέω μαλακίες. Θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι πιο πειστικό για να απαλλαγώ απ' αυτή τη δραστηριότητα. Αλλά πάλι, ήμουν σε δίλημμα γιατί ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε όσο τίποτα άλλο να πιάσω κουβέντα μαζί του για να μπορέσω να ακούσω τα προσεγμένα λόγια του καθώς τα μιλούσε με ερωτικό τρόπο αργά και βραχνά με μια φωνή σαν λιωμένη σοκολάτα.

Επιπλέον, δεν ήθελα να του δώσω το προνόμιο του να σκέφτεται ότι ήμουν πολύ φοβισμένη ή τρομοκρατημένη απ' αυτόν για να παίξω χαρτιά μαζί του. Οπότε δέχτηκα.

«Εντάξει, καλά. Αλλά μην νομίζεις ότι θα μας γίνει και συνήθειο.» προειδοποίησα.

«Ό,τι πείτε δεσποινίς» Το χαμόγελο του έγινε αυτάρεσκο και νικηφόρο καθώς σηκώθηκε απ' το τραπέζι και προχώρησε προς τα πίσω, περιμένοντας με να τον ακολουθήσω.

Σηκώθηκα και κινήθηκα μέσα στη θάλασσα από κόσμο, νιώθοντας πολλά ζευγάρια ματιών πάνω μου καθώς τους προσπερνούσα. Ήταν περίεργο και πιθανόν έμοιαζε περίεργο λόγω των ματιών που δεχόμουν. Αισθανόμουν σαν ασθενής όταν έκατσα κάτω, κάνοντας με να νιώθω πιο ευάλωτη. Μετά από λίγο, τα ασταθή μυαλά συνέχισαν να σκάφτονταν ασταθή πράγματα και έμοιαζαν να είχαν χάσει το ενδιαφέρον.

Το ψηλό ανάστημα του Harry ελαχιστοποιήθηκε καθώς κάθισε σε ένα από τα στρογγυλά τραπέζια όπου ήδη υπήρχε μια στοίβα από κάρτες. Καθόμασταν λίγο πιο κοντά απ' ότι μου άρεσε αλλά δεν έκανα καμία προσπάθεια να κουνήσω την καρέκλα μου. Τα μάτια μου ακολουθούσαν τα μεγάλα του χέρια καθώς κινούνταν για να ανακατέψουν την τράπουλα, οι αρθρώσεις και οι φλέβες ήταν φανερές. Κατά κάποιο τρόπο ακόμα και τα χέρια του ήταν σαγηνευτικά, τα μακριά του δάχτυλαα (αχχχχχ *.*) ήταν ένα μπόνους στην αρρενωπότητα του.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως κι εγώ άνηκα σε αυτό το ίδρυμα. Πρέπει να τρελαίνομαι. Λίγες ώρες πριν δεν ήταν που τον μισούσα; Και τώρα ήμουν γοητευμένη από τα χέρια του.

Τα χέρια του.

Ήταν γελοίο αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι.

«Λοιπόν» ξεκίνησε να λέει καθώς ανακάτευε απαλά την τράπουλα. «Ξέρεις να παίζεις πόκερ;»

«Όχι» είπα

«Ούτε εγώ.»

Έβγαλα ένα πνιχτό γελάκι «Οκ δηλαδή τι; Θα παίξουμε ψάρεμα;»

«Υποθέτω.» Περίμενα να μοιράσει την τράπουλα αλλά φαινόταν να μην βιάζεται. Με κοιτούσε στοχαστικά, σαν να αποφάσιζε για κάτι. Η καύτρα του τσιγάρου του "λαμπάδιασε" καθώς ανέπνευσε την νικοτίνη, ύστερα εξέπνευσε κυκλάκια καπνού σουφρώνοντας τα χείλη του. «Είσαι παρθένα, Rose;»

Η τολμηρή ερώτηση του με ξάφνιασε προκαλώντας την ένωση των φρυδιών λόγω της σύγχυσης μου. «Τι;»

Ο Harry σταύρωσε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και έσκυψε προς τα μένα επικίνδυνα κοντά, η καυτή του ανάσα έμοιαζε απαλή στο λαιμό μου. «Σε έχει αγγίξει ποτέ κανένας;»

Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι με ρωτούσε για την ερωτική μου ζωή με υψηλή αυτοπεποίθηση, χωρίς καν να χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του.

«Στοίχημα ότι δεν το έχουν κάνει, σωστά;»

Είχε δίκιο. Δεν με έχουν αγγίξει ποτέ αλλά δεν πρόκειται να του αποκάλυπτα αυτή την πληροφορία.

«Θέλεις να σε αγγίξουν Rose; Θέλεις κάποιον που να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλά;» Με ρώτησε, η βραχνή φωνή του χαμήλωσε και ακουγόταν σαν ψίθυρος. Καθώς μιλούσε, τα περίεργα δάχτυλα του κατευθυνόταν κατά μήκος του εσωτερικού του μηρού μου.

Αν ο στόχος του ήταν να με προκαλέσει, ήταν κάτι παραπάνω από επιτευγμένος. Ένιωθα τα μάγουλα μου να ζεσταίνονται και το ήξερα ότι έπρεπε να ήταν κατακόκκινα καθώς έδιωξα το χέρι του από πάνω μου και απομακρύνθηκα από κοντά του.

Ο Harry έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι και τραβήχτηκε μακριά μου γνωρίζοντας ότι με έκανε να αισθανθώ αμήχανα, σεξουαλικά καθώς κρατούσε τη γλώσσα του ανάμεσα στα δόντια του. Δεν ήξερα που το πήγαινε ή ποιες ήταν οι προθέσεις του αλλά ήξερα ότι ήθελε να με μπερδέψει, πράγμα το οποίο είχε καταφέρει. Δεν πρόκειται να τον αφήσω να νικήσει και να παραιτηθώ όμως. Θα κρατήσω το έδαφος μου.

«Μοίρασε τα φύλλα Harry». Μουρμούρισα πριν προλάβει να ρωτήσει άλλες ερωτήσεις. Έμεινε ακίνητος, συνεχίζοντας να με κοιτάει με μάτια γεμάτα νόημα.

«Καλά, θα το κάνω εγώ.» Άρπαξα την τράπουλα και έδωσα τον ίδιο αριθμό φύλλων στον καθένα μας και επιτέλους ο Harry τις πήρε.

«Έχεις καθόλου τεσσάρια;»

Το αυτάρεσκο χαμόγελο του επέστρεψε, ένα λακκάκι έκανε την εμφάνιση του στη δεξιά γωνία του άψογου στόματος του. «Τρέχα να ψαρέψεις!»

Πήρα ένα φύλλο από τη στοίβα, προσπαθώντας να το ταιριάξω με ένα από τα άλλα αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού και αποφάσισα πως ήταν ώρα για να τον προκαλέσω κι εγώ λίγο.

«Λοιπόν, πες μου Harry. Αισθάνεσαι καθόλου άσχημα που στην ουσία "ξεφλούδισες" το δέρμα τριών γυναικών γνωρίζοντας ότι οι οικογένειες τους βρίσκονται σπίτι τρώγοντας τους το μαράζι εξαιτίας αυτού που έκανες; Ή μάλλον τι έχεις να πεις για το γεγονός ότι καθημερινά έξω από 'δώ βρίσκονται μια ντουζίνα διαδηλωτές που σε θέλουν νεκρό;»

«Λοιπόν, για να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση σου, όχι.» κούνησε το κεφάλι του απαντώντας γρηγορότερα απ' όσο περίμενα. «Δεν νιώθω καθόλου μετανιωμένος.»

Γέλασα ειρωνικά «Είσαι άρρωστος!»

«Είμαι;» ρώτησε. «Ίσως δεν το μετανιώνω επειδή ποτέ δεν ακούμπησα αυτές τις γυναίκες. Ίσως είμαι αθώος.»

«Είσαι;» τον ρώτησα.

«Τι πιστεύεις;»

Τον περιεργαζόμουν καθώς σκεφτόμουν την απάντηση μου. Η εμφάνιση του ήταν αγγελική αλλά ήξερα ότι εσωτερικά ήταν οτιδήποτε εκτός απ' αυτό. «Πιστεύω πως είσαι ένοχος. Δεν θα καθόσουν εδώ αν δεν ήσουν.»

Ο Harry έγνεψε καταφατικά σαν να περίμενε αυτή την απάντηση. «Τι λες γι' αυτό, θα σου δώσω διορία ένα μήνα. Θα έρχεσαι εδώ, θα παίζεις χαρτιά μαζί μου και θα μου μιλάς κάθε μέρα για να με γνωρίσεις καλύτερα. Ύστερα, μετά από ένα μήνα μπορείς να αποφασίσεις αν πιστεύεις αν είμαι ή δεν είμαι ένοχος. Και αν το πετύχεις θα σου πω τι πραγματικά συνέβη σε αυτές τις γυναίκες.»

«Οκ, σύμφωνοι. Αν υποσχεθείς να κοιτάς τη δουλειά σου και να κρατήσεις μαζεμένα τα κουλά σου τότε θα το σκεφτώ να επιστρέψω.» είπα, παρόλο που ήδη ήξερα τι είχε συμβεί στα θύματα του Harry.

Ο Harry έγνεψε καταφατικά ευχαριστημένος. «Οκ, ακούγεται εντάξει. Αλλά εμ... μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;»

«Εξαρτάται. Ποια είναι η χάρη;» αναρωτήθηκα

Χαμήλωσε τη φωνή του και έσκυψε μπροστά σαν να εξομολογούταν κάποιο μυστικό. «Μπορείς να πεις σε αυτόν που μας παρακολουθεί να σταματήσει να με κοιτάει σαν να θέλει να μου πάρει το κεφάλι;» Ρώτησε ανασηκώνοντας τα φρύδια του δείχνοντας προς το άτομο που απευθυνόταν η ερώτηση.

Γύρισα το κεφάλι μου για να δω για ποιον μιλούσε. Παρόλο που πολλοί ήταν αυτοί που μας κοιτούσαν περίεργα ήξερα ότι ο Harry αναφερόταν στον James, ο οποίος σίγουρα μας κοιτούσε με δυσαρεστημένο ύφος.

Γύρισα πίσω στον Harry έτσι ώστε να κοιτιόμαστε στα μάτια. «Μπορείς να τον κατηγορήσεις;» ρώτησα. «Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις έναν εργαζόμενο να πιάνει φιλική συζήτηση με έναν ψυχοπαθή.»

«Ουαου, ώστε τώρα είμαι ψυχοπαθής;»

«Πότε δεν ήσουν;» τον ρώτησα.

«Το ήξερα ότι πίστευες ότι είμαι τρελός αλλά δεν νομίζεις ότι ο χαρακτηρισμός "ψυχοπαθής" είναι λίγο σκληρός;»

«Όχι, ο όρος "ψυχοπαθής" δεν είναι προσβολή, είναι γεγονός. Ψυχοπαθής είναι όταν ένα άτομο πάσχει από μια χρόνια διανοητική διαταραχή με αφύσικη ή βίαιη κοινωνική συμπεριφορά, σαν εσένα. Για να απαντήσω στην ερώτηση σου λοιπόν, δεν νομίζω ότι είναι καθόλου σκληρός ο χαρακτηρισμός αυτός.»

«Ουαου, δεν αναρωτιέμαι που είσαι παρθένα! Είσαι σπασικλάκι!» αναφώνησε δυνατά και με υπερβολικό ενθουσιασμό σαν να είχε ανακαλύψει θεραπεία για τον καρκίνο και όχι για την έλλειψη σεξουαλικής δραστηριότητας μου.

«Θα σταματήσεις;» τον ρώτησα αναφερόμενη στα απρεπή σχόλια του.

«Ω, μωρό μου» είπε σιγανά καθώς έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο του ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. «Μόλις άρχισα.»

------------------------------------------------------------------------

Παιδιά συγνώμη είχα ένα πρόβλημα υγείας γι' αυτό άργησε να ανέβει.

Enjoy cupcakes! <3