Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 32

CHAPTER 32.

HARRY'S POV

Όραση. Ακοή. Αφή. Γεύση. Όσφρηση. Οι συνηθισμένες και αποδεκτές πέντε αισθήσεις. Τις βιώνεις όλες κάθε μέρα της ζωής σου. Εγώ έμαθα πολύ γρήγορα ότι δεν είναι μόνο αυτές όμως. Υπήρχε κι άλλη αίσθηση, η αίσθηση του να νιώθεις. Και δεν είχε καμία σχέση με την αίσθηση της αφής, η αίσθηση ενός υφάσματος ή μιας λείας επιφάνειας. Δεν είχε καμία σχέση με αυτού του τύπου την αίσθηση, αλλά αντί αυτού ήταν κάτι μέσα σου. Οι πέντε αισθήσεις συμπεριλαμβάνουν το βίωμα πολλών πραγμάτων, αλλά όχι τον πόνο. Δεν συμπεριλαμβάνουν την αγάπη, ούτε τον φόβο. Και αυτή η έκτη αίσθηση, η αίσθηση του να νιώθεις ήταν η χειρότερη απ' όλες επειδή ήταν η μόνη που υπήρχε στους εφιάλτες μου.

Δεν θυμάμαι την αφή όταν ξυπνάω. Δεν θυμάμαι να βλέπω τίποτα συμπεριλαμβανομένου του φόβου. Δεν θυμάμαι φριχτούς ήχους, απαίσιες γεύσεις. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι νιώθω. Τι ένιωσα δεν ήμουν σίγουρος, αλλά ήταν κάτι απαίσιο. Ίσως ήταν ο πόνος του να με μαστιγώνουν μέχρι το δέρμα στην πλάτη μου να γεμίσει με ματωμένες, βαθιές πληγές. Ίσως να ήταν το φρικαλέο βάσανο του να νιώθω κάθε νεύρο, κάθε μυ και κόκκαλο στο σώμα μου να πλημμυρίζει με σπασμούς. Ή ίσως να ήταν ο βαθύτερος πόνος της απώλειας αγαπημένων που έκανε τους εφιάλτες μου τόσο τρομακτικούς.

Αυτός που είχα απόψε ήταν ο χειρότερος απ' όλους μέχρι τώρα. Το σώμα μου τινάχτηκε τόσο ξαφνικά που πόνεσε καθώς μια βροντερή κραυγή βγήκε απ' τα βάθη του λαιμού μου. Το μόνο που ακούστηκε ήταν αυτή η βραχνιασμένη φωνή τρέλας που ηχούσε στους σκοτεινούς διαδρόμους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το στέρνο μου ανεβοκατέβαινε και το σώμα μου ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, ζεσταινόμουν και ήμουν γεμάτος αδρεναλίνη απ' τον ύπνο. Για μια στιγμή είχα παραλύσει απ' τον φόβο και τα μάτια μου ήταν γουρλωμένα καθώς έψαχναν φως. Δεν μπορούσα να δω και όσο για το που βρισκόμουν, δεν είχα ιδέα. Αλλά ύστερα θυμήθηκα. Wickendale. Ναι, εκεί βρισκόμουν. Στο κελί μου. Ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Οι φρίκες δεν ήταν αληθινές. Ή ίσως ήταν, αλλά δεν ήταν παρούσες τώρα. Τώρα ήμουν καλά. «Γαμώτο» είπα με μια ανάσα.

Και μαζί με το κύμα – όχι, με το γαμημένο τσουνάμι – ανακούφισης, οι αισθήσεις επέστρεψαν. Μπορούσα να διακρίνω τα τούβλα από τον κοντινότερο τοίχο και με το ζόρι μπορούσα να δω τα λευκά μου σεντόνια. Μπορούσα να διακρίνω την στολή μου πεταμένη στο πάτωμα, την έβγαλα, μένοντας με το μποξεράκι κατά τη διάρκεια της ζεστής νύχτας και λόγω της θέρμανσης του κτιρίου. Από κάτω μου ένιωθα τα ελατήρια από το στρώμα και τον ιδρώτα στο κούτελο μου. Μπορούσα να γευτώ την βρώμικη αναπνοή μου και άκουγα λαχανιασμένη μου ανάσα. Μύριζα την μούχλα του βρόμικου αυτού μέρους. Και το καλύτερο απ' όλα, δεν ένιωθα πόνο. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν χαρούμενος που βρισκόμουν ξαπλωμένος σ' αυτό το κελί, παρά πουθενά αλλού.