Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 2

CHAPTER 2.

Έχει περάσει μια εβδομάδα. Μια εβδομάδα από τότε που ο Harry έφτασε στο ίδρυμα. Δεν έκανε και πολλά όπως έιχα φανταστεί ότι θα έκανε. Απλά συμφωνούσε με τους όλους τους κανόνες και συμπεριφερόταν όπως έπρεπε χωρίς να δημηουργεί πολλούς μπελάδες. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα είχαν πνευματικό κλονισμό κάποια στιγμή στην πρώτη τους εβδοάδα, αλλά ήδη ήξερα ότι ο Harry δεν ήταν "οι περισσότεροι άνθρωποι". Ήταν πολύ διαφορετικός. Πάντα συμφωνούσε με τους κανόνες. Αυτό θα έπρεπε να είναι καθησυχαστικό αλλά με κατατρόμαξε. Είμαι συνηθισμένη με ασθενείς που τρελαίνονται, ουρλιάζουν πράγματα, φωνάζουν, προσπαθούν να σου επιτεθούν. Ήξερα τι να κάνω σ' αυτές τις περιπτώσεις και πως να αντιδράσω. Αλλά ο Harry φαινόταν πολύ υπάκουος, ακολουθώντας τους κανόνες και κάνοντας ότι του έλεγαν. Οι παράφρωνες δεν το κάνουν αυτό. Έχουν ξεσπάσματα οργής επειδή ξέρουν ότι θα παραμείνουν κλειδωμένοι εδώ και φοβούνται. Η συπεριφορά του Harry έδειξε ότι δεν φοβόταν, δεν ανησυχούσε για το αν θα μείνει "κολλημένος" εδώ για πάντα. Κάτι σκάρωνε. Και αυτό με τρόμαζε.

Το σκεφτόμουν καθώς καθόμουν στο γραφείο των νοσοκόμων, μη κάνοντας πολλά από το τίποτα. Άκουσα το τρίξιμο της πόρτας καθώς άνοιξε, φανερώνοντας τη Lori, της οποίας η θέση ήταν "επικεφαλής νοσοκόμα" παρόλο που ήταν η μόνη νοσοκόμα που σούλευε εδώ. Είχε μακριά γκρι μαλλιά, χλωμή επιδερμίδα και ήταν περίπου 60 χρονών.

«Eϊ, η κ. Hellman θέλει να παραδώσεις πρωινό στο δωμάτιο 419» είπε. Τα αποκαλούσαμε δωμάτια αλλά έμοιαζαν περισσότερο με κελιά φυλακών. Έγνεψα καταφατικά και σηκώθηκα απρόθυμα, αρπάζοντας ένα δίσκο με φαγητό και ξεκίνησα να προχωράω προς το κελί. Δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος έμενε στο δωμάτιο 419 αλλά υποθέτω ότι θα το ανακάλυπτα σύντομα. Άνοιξα την βαριά πόρτα του κελιού και μπήκα μέσα. Αυτό που αντίκρισα με έκανε παραλίγο να ρίξω το φαγητό.

Αυτό ήταν το δωμάτιο του Harry.

Ήταν καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού, οι βρχίονες του "ξεκουράζονταν" στους μηρούς του. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στο πάτωμα και έμοιαζε βυθισμένος στις σκέψεις του. Τα μανίκια του ήταν γυρισμένα προς τα πάνω και οι σκουρόχρωμες μπούκλες του ήταν μπερδμένες και γυρισμένες προς το πίσω μέρος του κεφαλιού του (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! :P). Με άκουσε που μπήκα και το κεφάλι του στράφηκε προς την κατεύθυνση μου.

«Γεια σου» μου χαμογέλασε.

«Γεια» είπα ήσυχα «Εμ...» δεν ήξερα που ακριβώς να ακουμπήσω το γεύμα του και ένιωσα αμήχανα και τρομαγμένη οπότε απλά καθόμουν εκεί.

«Εδώ» είπε καθώς σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου για να πάρει το φαγητό του. Εγώ ενστικτωδώς έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και βρέθηκα κολλημένη στον τοίχο.

Έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο λόγω της αντίδρασης μου και ήρθε ακόμα πιο κοντά. Εγώ έβγαλα μια πνιχτή κραυγή καθώς αυτός βρισκόταν πολύ πιο κοντά μου, ο δίσκος ανάμεσα μας παρείχε μόνο 10 ιντσες κενό από μένα προς αυτόν. Έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι μου πίσω για να δω το ανάστημα του να με επισκιάζει, τα μάτια του σαν πισίνες σκούρου σμαραγδένιου χρώματος. Υπήρχε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπο του καθώς "γλίστρησε" τη γλώσσα του προς τα έξω και αργά αργά την'εσυρε πάνω στα σαρκώδη χείλη του για να τα βρέξει.

«Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να σου κάνω κακό» είπε τις λέξεις με βραχνή φωνή. «Πως είναι το όνομα σου αγάπη;»

«Rose.»

Έγειρε πιο κοντά. Η καρδιά μου έτρεχε χίλια μίλια το λεπτό. Υπήρχε ένας δολοφόνος με το σώμα του ιντσες μακριά απ' το δικό μου. Δεν λέγεται το τι θα μπορούσε να κάνει. Προς έκπληξη μου δεν έκανε τίποτα, απλά στεκόταν εκεί.

«Μπορώ να έχω το φαγητό μου τώρα;» ρώτησε, το αυτάρεσκο χαμόγελο βρισκόταν ακόμη στο πρόσωπο του.

Κοίταξα κάτω για να συνειδητοποιήσω ότι ακόμα κρατούσα τον δίσκο τόσο σφιχτά όπου οι αρθρώσεις μου είχαν αρχίσει να ασπρίζουν.  «Φ-Φυσικά» τραύλισα καθώς έσπρωξα τον δίσκο προς το μέρος του και βγήκα έξω τρέχοντας. Άκουσα ένα πνιχτό γέλιο να αντηχεί απ' το κελί και γρήγορα απομακρύνθηκα σαστισμένη. Ήμουν ταραγμένη που τον άφησα να με τρομάξει και που έφυγα μακριά του από δειλία. Αυτό έδειξε ότι ήμουν αδύναμη και ευάλωτη και αυτός δεν ήταν ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς μπροστά σε ανελέητους εγκληματίες.

Ήμουν λίγο ταρακουνημένη καθώς εισήλθα στο γραφείο των νοσοκόμων. Η σαγηνευτική αλλά απειλητική παρουσία του Harry ήταν ακόμη φρέσκια στο νου μου. Πως μπόρεσε η κ. Hellman να με διατάξει να πάω σε εκείνο το δωμάτιο χωρίς προστασία, χωρίς φρουρούς, ακόμη χωρίς να είναι το αγόρι δεμένο με χειροπέδες; Θα μπορούσε να μου είχει επιτεθεί ή να με βιάσει ή να είχε δραπετεύσει οποιαδήποτε στιγμή και θα ήμουν αβοήθητη. Εννοώ, το ήξερα ότι η κ. Hellman είπε ότι θα βρίσκομαι περισσότερο γύρω από τους ασθενείς αλλά δεν είχα αυτό στο μυαλό μου.

Μπήκα στο γραφείο της Lori και τη βρήκα να βοηθάει μια σχιζοφρενή ασθενή εν ονόματι Darla που είχε πνίξει το ίδιο της το μωρό.

«Εϊ, είσαι καλά; Μοιάζεις λες και είδες φάντασμα» παρατήρησε.

«Όχι, καλά είμαι» είπα ψέματα. Δεν ήθελα να βρίσκομαι γύρω σε ασθενείς τώρα, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να καθαρίσω τις σκέψεις μου για ένα λεπτό. «Πρέπει να πάω στο μπάνιο» είπα και βιάστηκα έξω από το δωμάτιο.

«Εντάξει αλλά έλα γρήγορα, πρέπει να κάνουμε τσεκαπ σήμερα» μου φώναξε.

Βόγγηξα. Είχαμε αυτές τις μέρες, μια φορά το μήνα όπου κάναμε τσεκαπ στην σωματική κατάσταση όλων των ασθενών. Όχι στην πευματική τους υγεία όμως, η οποία με ενδιέφερε περισσότερο. Αυτή ήταν δουλειά των ψυχολόγων.

Πήρα τον χρόνο μου στο μπάνιο, φτιάχνοντας τα μακριά, κυματιστά, σκουρόχρωμα μαλλιά μου και προσαρμόζοντας τη στολή μου. Όταν τελείωσα πήγα πίσω στο γραφείο.

«Εϊ, μόλις έχασες τον καινούριο, τον Harry» μου είπε η Lori όταν επέστρεψα.

«Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι που τ' ακούω αυτό» απάντησα.

«Γιατί, δεν τον συμπαθείς;»

«Εκτός του ότι έγδαρε τρεις γυναίκες, με τρομάζει μέχρι θανάτου.»

«Ω, καταλαβαίνω. Κατά κάποιο τρόπο και μένα με τρομάζει μέχρι θανάτου αλλά το ίδιο όλοι οι ασθενείς.»

«Αλήθεια; Φαίνεσαι πάντα να αισθάνεσαι άνετα μαζί τους.»

«Ναι, βασικά αυτό είναι μέχρι να τους συνηθίσεις. Μόλις τους γνωρίσεις, συνειδητοποιείς ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τους συνετούς ανθρώπους. Απλά είναι χαμένοι στο ίδιο τους το μυαλό.» Ύστερα είπε πιο σιγά «Οι μισοί απ' αυτούς δεν έπρεπε να βρίσκονται κλειδωμένοι σ' αυτή τη φυλακή.»

«Τι εννοείς;» την ρώτησα. Ήταν όλοι τους εγκληματίες. Φυσικά τους άξιζε να είναι κλειδωμένοι εδώ.

«Άσ' το, δεν πειράζει, ξέχασε όσα σου είπα»

Ήμουν περίεργη να μάθω τι ακριβώς εννοούσε αλλά αποφάσισα να μην την πιέσω. Δούλεψα με την Lori λίγες ώρες ακόμα, δίνοντας της προμήθειες και κρατόντας σημειώσεις ή ότι άλλο χρειαζόταν. Δεν χρειάστηκε να ναρκώσουμε κανέναν ή να καλέσουμε την ασφάλεια οπότε αυτό ήταν καλό.

Μόλις είχαμε δει περίπου μισούς από τους ασθενείς, η  Lori στράφηκε προς το μέρος μου. «Εντάξει, είναι ώρα για το μεσημεριανό μας διάλειμμα» ξεφύσηξε καθώς βγήκε αμέσως από το δωμάτιο. Δεν πεινούσα ιδιαίτερα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να καθόμουν σε αυτό το γραφείο για μια ώρα οπότε σκέφτηκα να εξερευνήσω λίγο. Ήξερα που βρισκόταν τα αναγκαία μέρη για μένα για να κάνω τη δουλειά μου όπως το κυλικείο και η πτέρυγα που στέγαζε τους ασθενείς αλλά αυτό ήταν όλο. Και όπως μπορεί να δει κανείς από την έξω μεριά, το μέρος ήταν τεράστιο. Πιθανόν να έχω δει μόνο το μισό κτήριο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι υπήρχε στους στους άλλους διαδρόμους του ιδρύματος.

Τα βήματα μου αντηχούσαν στο τσιμεντένιο δάπεδο καθώς κατευθηνόμουν σε ένα μακρύ διάδρομο που -ποιος ξέρει- που κατέληγε. Καθώς προχωρούσα παρατήρησα πόσο παλιό φαινόταν το κτήριο. Είχε χτιστεί 40 χρόνια πριν, το 1912 αλλά έμοιαζε πανάρχαιο.

Το μέρος ήταν κάπως αλλόκοτο βασικά. Ήταν λίγο παγωμένο και σκοτεινό. Πάρολο που υπήρχαν εκατοντάδες ασθενείς και προσωπικό έμοιαζε μοναχικό. Περιπλανήθηκα κατά μήκος των πέτρινων τοίχων για περίπου πέντε λεπτά και σε ένα μάτσο στροφές ώσπου στεκόμουν μπροστά από μια μεγάλη, βαριά πόρτα. Ήταν φτιαγμένη από μέταλλο και έμοιαζε σαν την είσοδο ενός διαφορετικού ιδρύματος. Μπορούσα να ακούσω πνιχτά ξεφωνητά και ουρλιαχτά από την άλλη πλευρά της πόρτας. Κοίταξα προς τα πάνω και είδα γκρι γράμματα πάνω στην κάσα της πόρτας που έλεγε "Πτέρυγα C."

Ένα μέρος του εαυτού μου ήταν περίεργο να μάθει τι κίνδυνοι βρισκόταν πίσω από την πόρτα και ένα άλλο μέρος του εαυτού μου δεν ήθελε να το ανακαλύψει ποτέ.

Αποφάσισα να συνεχίσω να προχωράω και τελικά βρέθηκα σε ένα άλλο δωμάτιο. Αυτή η είσοδος δεν ήταν τόσο μεγάλη ή ασφαλισμένη αλλά λίγο πιο απομονωμένη. Δεν υπήρχε ταμπέλα που να εξηγεί τι ήταν αλλά ήθελα να το ανακαλύψω. Οπότε γύρισα το πόμολο και μπήκα μέσα.

Εισήλθα στο δωμάτιο γιανα βρω ότι υπήρχε μεγάλη ακαταστασία. Αρχεία και χαρτιά ήταν σε ακανόνιστες στοίβες στο πάτωμα. Υπήρχαν σχέδια σκορπισμένα κατά μήκος των τοίχων και βάζα στα ράφια που είχαν μέσα... τι στο διάολο είχαν μέσα τα βάζα; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Το υγρό μέσα στα βάζα ήταν παλιό και θολό. Τα μάτια μου κατευθήνθηκαν προς τα σχέδια. Έμοιαζαν σαν να ήταν διαφορετικά μέρη ανθρώπινου σώματος. Κυρίως του εγκεφάλου, επίσης μερικά από την καρδιά και τα νεύρα απ' ότι κατάλαβα. Ένα απ' αυτά είχε κάτι γραμμένο πάνω του με πρόχειρα γράμματα.

Πείραμα #309

Ασθενής 20

Lila Darson

Τι στο διάολο;

Προχώρησα και στα επόμενα προσπαθόντας να εξετάσω άλλο σχέδιο έτσι ώστε να το ερευνήσω περαιτέρω αλλά άκουσα την πόρτα να τρίζει ανοίγοντας σιγά. Πάγωσα στη θέση μου. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να βρίσκομαι εδώ και οποιοσδήποτε άνοιξε την πόρτα πιθανόν το ήξερε κι αυτός.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις εδώ μέσα;»

A/N: Χίλια συγνώμη αν σε κάποια σημεία δεν βγάζει νόημα απλά δεν μπορούσα να το μεταφράσω καλύτερα.