Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 14

CHAPTER 14

Ένα δυσμενές αίσθημα επικρατούσε στον αέρα του Οκτωβρίου, η θερμοκρασία ελαττωνόταν τόσο, όσο και το χειμώνα. Ούτε μισή ώρα πριν, βρισκόμουν κουλουριασμένη με το πάπλωμα μου διαβάζοντας και ευχόμουν απελπιστικά να ξαναπέσω στο κρεβάτι. Αλλά είχα υποσχεθεί στον James πως θα τον συνόδευα στο λούνα παρκ απόψε και έπρεπε να ετοιμαστώ.

Ήταν το πανηγύρι των Αγίων Πάντων που γινόταν κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Δραστηριότητες αποτελούνταν από διαγωνισμούς κουστουμιών, γλυπτά σε κολοκύθες, παρελάσεις καρνάβαλων, στοιχειωμένα δάση και τέτοια πράγματα. Συνήθως βρίσκω απερίγραπτη χαρά σε αυτούς τους πανηγυρισμούς, επειδή ο Οκτώβρης ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Εκτός απ' τα γενέθλια μου και την ημέρα των Αγίων Πάντων, οι πιτσιλιές χρωμάτων των δέντρων και ο τέλειος καιρός για πουλόβερ μαζί με την μυρωδιά των νυχτερινών φωτιών έκαναν την εποχή καταπληκτική.

Αλλά φέτος, η ημέρα των Αγίων Πάντων ήταν λιγότερο σημαντική καθώς ήμουν κάπως απασχολημένη, η ζωή μου έμοιαζε να κρατάει περισσότερο τρόμο από κάθε στοιχειωμένο σπίτι. Αλλά θα μπορούσε να είναι ένα καλό διάλειμμα, οπότε σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Θα έχει πλάκα.

Προσπάθησα να σκεφτώ όλα τα θετικά που θα μπορούσαν να βγουν απ' αυτό το απόγευμα ελπίζοντας πως θα συγκεντρώσω λίγο ενθουσιασμό. Αλλά αντ' αυτού, το μυαλό μου ήταν γεμάτο και πάλι με τελείως διαφορετικές σκέψεις. Σκέψεις με τον Harry.

Το κράτημα που είχαν τα ελκυστικά γνωρίσματα του πάνω μου έμοιαζε να σφίγγει όλο και περισσότερο κάθε λεπτό που περνούσα μαζί του. Και να σκεφτείς, η αντίδραση του όταν του έδωσα την σοκολάτα έκανε την καρδιά μου να "λιώσει" από το αιθέριο χαμόγελο και το μεταδοτικό του γέλιο. Με κρατούσε και δεν μπορούσα να αφαιρέσω το κράτημα του από πάνω μου. Ήξερα τι μου έκανε και αισθανόμουν ότι το ήξερε κι ο Harry. Μπορεί να έγινε κατά λάθος ή ίσως επίτηδες. Αλλά κάτι υπήρχε εκεί.

Τον ποθούσα, αυτό ήταν προφανές από την αρχή. Τα τέλεια, μεγάλα χέρια του και τα σουφρωμένα χείλη του και η θεϊκή του κορμοστασιά, για να μην αναφέρω και το σκοτεινό βράχνιασμα της σέξι φωνής του, το έκανε αδύνατο να μην τον ποθεί κανείς. Ειδικά όταν έκανε λάγνα σχόλια που έκαναν τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν τόσες πολλές φορές.

Αλλά αυτά δεν ήταν όλα. Ήταν έξυπνος, πιθανόν περισσότερο και από τους φύλακες ή τις νοσοκόμες. Δεν ξαφνιαζόταν ποτέ ούτε εκπλήσσονταν, έμοιαζε σαν να είχε μια κυνική σοφία που του επέτρεπε να έχει περισσότερη γνώση απ' ότι έπρεπε να κατέχει κάποιος σαν αυτόν. Ήταν επίσης σίγουρος σε τέτοιο βαθμό που απαιτούσε προσοχή και υποταγή από τους άλλους χωρίς να είναι αλαζόνας ή υπερόπτης.

Αντίθετα απ' την σκοτεινή του πλευρά, υπήρχε κάποια συγκεκριμένη γοητεία μέσα του που κρατόντων στο χαμόγελο με τα λακκάκια που προκαλούσε κάτι παραπάνω από σεξουαλικές φαντασιώσεις. Ήταν τόσο λατρευτικά γοητευτικός, προκαλώντας την στοργή μου γι' αυτόν να μεγαλώνει κάθε λεπτό.

Αλλά η σκέψη συνέχισε να "τρυπάει" το μυαλό μου σαν αγκάθι. Είχε κάνει κάτι που έκανε τον James να τον φοβάται περισσότερο απ' όσο τον φοβόταν πριν. Παρόλο που ήμουν αρκετά τυχερή να είμαι μάρτυρας στην φωτεινότερη πλευρά του, υπήρχε επίσης και μια άλλη πλευρά του που φαινόταν να είναι πιο κυρίαρχη. Η πλευρά που τον έδειχνε πιο σκοτεινό, πιο μοχθηρό και έκανε τους ανθρώπους να τον φοβούνται. Ήταν αυτή η πλευρά και αυτή η ευφυΐα που με οδήγησε στο να πιστεύω πως ήταν ικανός για φόνο. Και όχι μόνο τον φόνο για τον οποίο στάλθηκε στην ψυχιατρική κλινική, αλλά για τον φόνο αυτών των φτωχών γυναικών που τους αφαιρέθηκε το δέρμα και ύστερα κλειδώθηκαν στο υπόγειο του Wickendale.

Αν δεν ήταν ο James, τότε ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; Ο Thomas; Ο Brian; Η Kelsey; Η Lori;

Καμία απ' αυτές τις επιλογές δεν έμοιαζε σωστή, αλλά τα πάντα ήταν πιθανά σε αυτό το σημείο. Ο Harry απλά είχε αυτή την αίσθηση μπελά και βρέθηκε ένοχος από τους ενόρκους και τον δικαστή με ένα τέτοιο έγκλημα ήδη. Και ακόμα και με αυτήν την επιλογή είχα αμφιβολίες. Δεν ήξερα πως, αλλά υπήρχαν. Επειδή αν πίστευα πραγματικά ότι ο Harry ήταν ο δράστης, γιατί έμεινα; Γιατί καθόμουν με τη θέληση μου κάθε μέρα για σχεδόν δύο ώρες αν πίστευα πως ήταν ένας ψυχρός δολοφόνος; Αν πίστευα χωρίς καμία αμφιβολία είχε αφαιρέσει το δέρμα εκείνων των γυναικών, δεν θα συνέχιζα να παίζω επιτραπέζια παιχνίδια και χαρτιά μαζί του, τα οποία συχνά ξεχνιόνταν με τις συζητήσεις να τα αντικαταστατούν. Και είχα δει πως με κοιτούσαν οι φύλακες. Αποδοκίμαζαν την προφανή συμπάθεια που είχα για τον Harry, ξέροντας πως ήταν λάθος μου που γελούσα και συναναστρεφόμουν με κάποιον σαν αυτόν. Αλλά και πάλι επέστρεψα. Επειδή υπήρχε κάτι που με τραβούσε πίσω σ' εκείνον.

Πριν προλάβω να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό όμως, μερικά χτυπήματα ακούστηκαν στην ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος μου. Κούνησα το κεφάλι μου για να περιορίσω τις προηγούμενες σχέσεις μου για τώρα, ανοίγοντας την πόρτα για να αποκαλύψει το μόνο άτομο που μπορούσε να με κάνει να ξεχάσω.

«James!» χαιρέτησα καθώς με περιέκλεισε σε μια ζεστή αγκαλιά. «Χει Rose» απάντησε με ένα πλατύ, μαγευτικό χαμόγελο. «Είσαι έτοιμη;»

«Ναι» έγνεψα «Απλά πρέπει να πάρω την τσάντα μου, έλα μέσα αν θέλεις.»

Μόλις ο James μπήκε μέσα, πήγα στο υπνοδωμάτιο του άθλιου διαμερίσματος μου. Μόλις ο James εξαφανίστηκε απ' το οπτικό μου πεδίο, έτρεξα προς τον καθρέφτη, φτιάχνοντας τα μαλλιά μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ο James πάντα ερχόταν τόσο νωρίς και ποτέ δεν μου έδινε χρόνο για να μοιάζω στα καλύτερα μου, το οποίο δεν ήταν και πολύ. Αλλά δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται για την εξωτερική εμφάνιση κι αυτό έδειχνε ότι ήταν τόσο προσγειωμένος. Θα μου άρεσε να δείχνω ελκυστική.

Μόλις έφτιαξα τα μαλλιά μου όσο καλύτερα μπορούσα σε 60 δευτερόλεπτα, πήρα την τσάντα μου και βγήκα απ' το δωμάτιο για να βρω τον James να κάθεται υπομονετικά στον καναπέ. «Συγνώμη, είμαι έτοιμη τώρα» του είπα καθώς προχώρησα αργά προς την πόρτα, περιμένοντας τον να δει το ακατάστατο διαμέρισμα μου για όσο λιγότερο χρονικό διάστημα γίνεται.

«Κανένα πρόβλημα, ούτως ή άλλως ήρθα νωρίς» είπε, ανοίγοντας την πόρτα για μένα και ύστερα με ακολούθησε έξω.

****

Φτάσαμε στο πανηγύρι των Αγίων Πάντων μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, βρίσκοντας παρκινγκ και ο James αγόρασε τα εισιτήρια σε περίπου πέντε λεπτά. Εν εξελίξει, είχα πάρει πάλι το σακάκι του James με το ζόρι, επειδή έτρεμα απ' τον ψυχρό αέρα. Κρατούσε επίσης το χέρι μου μόλις περάσαμε την είσοδο, "πλέκοντας" τα δάχτυλα μας καθώς περπατούσαμε κατά μήκος του γρασιδιού. Πορτοκαλί και μωβ φώτα ήταν διασκορπισμένα σε όλη την περιοχή, πλεγμένα σε τραπέζια στη σειρά. Υπήρχαν μικρά κορίτσια χοροπηδώντας σε πορτοκαλί φούστες και έφηβα αγόρια με τα μαλλιά τους λαδωμένα και προς τα πίσω και γελούσαν ενοχλητικά ανάμεσα σε άλλους. Σνακ μπαρ και πάγκοι με αναψυκτικά ήταν σκορπισμένα σε όλο το πανηγύρι, δημιουργώντας την τέλεια σκηνή καρναβαλιού.

«Οπότε, τι θες να κάνουμε πρώτα;» η απαλή φωνή του James καθώς προσπεράσαμε την ρόδα του λούνα παρκ. Τα μάτια μου σκάναραν τις ντουζίνες με προορισμούς για το απόγευμα, προσπαθώντας να βρω κάτι για να κάνουμε. Τίποτα δεν μου φαινόταν ενδιαφέρον, μέχρι που τα μάτια μου "έπεσαν" πάνω στην πιο βαρετή επιλογή. «Τι λες για γλυπτά σε κολοκύθες;»

Ο James με κοίταξε με απορία στο βλέμμα, πιθανόν περιμένοντας να έχω επιλέξει κάτι που είχε περισσότερη πλάκα ή κάτι πιο ενθουσιώδες. Αλλά ύστερα έγνεψε, συμφωνώντας με την επιλογή μου. «Γλυπτά σε κολοκύθες λοιπόν.»

Περπατήσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι προς την άκρη, όπου βρισκόταν μια γυναίκα φορώντας μια πορτοκαλί φανέλα, η χλωμή επιδερμίδα της και τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της ήταν δεμένα σε αλογοουρά. «Γεια σας» χαιρέτησε. «Γεια» απάντησε ο James καθώς έδωσε ένα μικρό χαμόγελο στη γυναίκα.

«Καλωσορίσατε στον σταθμό των γλυπτών! Απλά επιλέξτε όποια κολοκύθα θέλετε και ύστερα ξεκινήστε το γλυπτό σας! Έχουμε ένα βιβλίο με σχέδια εδώ αν χρειάζεστε καθόλου έμπνευση. Απλά σιγουρευτείτε ότι κανένα απ' τα εργαλεία για τα γλυπτά δεν θα φύγει απ' τον σταθμό και να χρησιμοποιήσετε τον κάδο απορριμμάτων για το εσωτερικό των κολοκυθών» μας είπε. «Ευχαριστούμε» έγνεψε ο James καθώς η γυναίκα πήγε στην άλλη μεριά του τραπεζιού για να καθαρίσει από κάποιον άλλον συμμετέχοντα.

Ο James κι εγώ ήμασταν οι μόνοι εδώ αυτή τη στιγμή, αυτή η δραστηριότητα έμοιαζε να μην είναι και τόσο δημοφιλής. «Τι λες να κάνω;» με ρώτησε ο James.

«Δεν ξέρω. Προσπάθησε να κάνεις κάτι απλό, σαν ένα απλό πρόσωπο. Ή μια νυχτερίδα.»

«Γιατί;» ρώτησε, μοιάζοντας πως είχε προσβληθεί. «Δεν πιστεύεις πως μπορώ να κάνω κάτι πιο προκλητικό;»

«Δεν ξέρω» είπα χαμογελώντας. «Δεν σε είχα για καλλιτεχνικό τύπο.»

«Rose, αμφισβητείς τις ικανότητες μου; Τυχαίνει να είμαι ένας πολύ ταλαντούχος γλύπτης κολοκυθών.»

«Ω, σοβαρά;» τον προκάλεσα.

«Χμμ, θα σου δείξω» μου είπε, αρπάζοντας το βιβλίο με τα σχέδια και γυρίζοντας τις σελίδες. «Αχα!» αναφώνησε ξαφνικά. «Θα κάνω αυτό.»

Μου έδειξε την σελίδα, το σχήμα του προσώπου ενός καλικάντζαρου ήταν περίεργα σχεδιασμένο πάνω στο χαρτί. Έμοιαζε δύσκολα στο να το σχεδιάσεις, πόσο μάλλον στο να το κάνεις γλυπτό.

«Εντάξει, θα κάνω κι εγώ αυτό» είπα.

Ο James προσποιήθηκε να μοιάζει ξαφνιασμένος, σοκαρισμένος ακόμα από τα λόγια μου. «Αυτή είναι πρόκληση;»

«Ίσως» χαμογέλασα.

«Εντάξει, ας δούμε ποιος μπορεί να κάνει τον καλύτερο καλικάντζαρο, έτσι;»

«Είμαι μέσα» απάντησα και ξεκίνησα τη δουλειά. Μπορούσαμε να κάνουμε μια τρύπα στην κορυφή για αρχή, αλλά ύστερα έπρεπε να αφαιρέσουμε το κολλώδης πράγμα στο εσωτερικό. Το μισούσα αυτό το πράγμα, το έβρισκα γλοιώδες και σιχαμερό. «Αυτό το πράγμα είναι αηδιαστικό» σχολίασα.

«Τι, εννοείς αυτό το πράγμα;» ρώτησε ο James. Γύρισα, αλλά πριν προλάβω να τον εντοπίσω, ένα κομμάτι απ' το πορτοκαλί, ινώδες πράγμα μου ήρθε πετώντας, προσγειώθηκε στα σκουρόχρωμα μαλλιά μου.

«ΑΗΔΊΑ!» φώναξα, βγάζοντας το κομμάτι της κολοκύθας από πάνω μου και πετώντας το πάνω του. Έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο, σηκώνοντας το και ύστερα συνέχισε το γλυπτό του. Αλλά οι βλακείες δεν τέλειωσαν εδώ. Επειδή καθώς δημιουργούσαμε τους τερατώδης καλικάντζαρους μας, σπρώχναμε τις κολοκύθες ο ένας του άλλου και τραβούσαμε τα χέρια μας προσπαθώντας να καταστρέψουμε ό ένας τη δημιουργία του άλλου. Ο James με έκανε να γελάω και έμοιαζε να κάνει το άγχος στη ζωή μου να εξαφανίζεται καθώς ήμουν μαζί του. Ειδικά σε στιγμές όπως αυτές, όταν με πείραζε ή γελούσε μαζί μου για ανούσια πράγματα.

«Έτοιμος» είπε, κάνοντας ένα βήμα πίσω για να θαυμάσει τη δουλειά του.

«Κι εγώ, απλά έχω ένα τελευταίο κομμάτι» είπα, συγκεντρωμένη καθώς χάραξα μια ακόμη γραμμή στον πορτοκαλί καμβά.

«Εντάξει, τελείωσα. Ας τα δείξουμε ο ένας στον άλλον με το τρία» πρότεινα καθώς τοποθέτησα κάτω το φιλικό προς τα παιδιά κόπτη.

«Εντάξει, έτοιμη;» αναρωτήθηκε ο James, ένα γλυκό χαμόγελο σχεδιάστηκε στα χείλη του.

Έγνεψα καθώς μετρήσαμε μαζί.

«Ένα ... δύο ... τρία!» γυρίσαμε και οι δύο μαζί τα βαριά φρούτα, πρόθυμοι να δούμε το αριστούργημα ο ένας του άλλου. Μόλις τα μάτια μου "έπεσαν" πάνω στην κολοκύθα του, τα μάτια του πάνω στην δική μου, ξεσπάσαμε σε γέλια.

Τα δύο γλυπτά ήταν απαίσια, έμοιαζαν με τίποτα παραπάνω από τυχαίες μουτζουρωμένες γραμμές και ίσως κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο εδώ, ίσως ένα αυτί εκεί. Κανείς από εμάς δεν έδειξε κανένα ταλέντο στην συγκεκριμένη δραστηριότητα. «Υποθέτω πως χάσαμε και οι δύο» χαμογέλασα.

«Προσπαθήσαμε» ανασήκωσε τους ώμους του. Αφού σταματήσαμε να γελάμε, οι κολοκύθες πατάχτηκαν έτσι ώστε κανείς να μην έχει την δυσαρέσκεια βλέποντας τες. Φύγαμε απ' τον σταθμό των γλυπτών και ξαναενώσαμε τα χέρια μας, περπατώντας κατά μήκος του γρασιδιού για να προσπαθήσουμε να βρούμε την επόμενη δραστηριότητα μας.

«Σειρά σου να διαλέξεις» είπα. Ο James δάγκωσε το κάτω χείλος του από την συγκέντρωση, κοιτώντας τριγύρω για ένα λεπτό τις επιλογές του. «Τι λες για τη ρόδα του λούνα παρκ;»

Δεν τρελαινόμουν τόσο για τα ύψη, αλλά ο James ήταν τόσο καλός απόψε και είχε πληρώσει για το εισιτήριο μου. Οπότε απλά είπα στον εαυτό μου να τα παρατήσει και έγνεψα συμφωνώντας.

Επιβιβαστήκαμε στην βόλτα και καθίσαμε αρκετά κοντά, ώστε τα γόνατα μας να ακουμπάνε, ακόμη χωρίς να χωρίζουμε τα χέρια μας. Ο θάλαμος σηκώθηκε απ' το έδαφος προς τον αέρα καθώς πήρε τον James κι εμένα μαζί του. Ο ήχος του ελαφρύ αέρα μπορούσε να ακουστεί καθώς οι θόρυβοι απ' το πανηγύρι αφέθηκαν πίσω, ο δροσερός άνεμος μας "μαστίγωνε".

«Ευχαριστώ που ήρθες απόψε» είπε ο James, διαλύοντας τον ήχο του ανέμου.

«Όχι, εγώ ευχαριστώ που με προσκάλεσες» απάντησα. «Περνάω πολύ ωραία.»

«Ωραία, κι εγώ επίσης.»

Και ύστερα σιωπή. Με την απουσία της συζήτησης ήξερα πως ήταν ώρα να ρωτήσω, παρόλο που φοβόμουν να ακούσω την απάντηση. Αλλά πήρα μια βαθιά ανάσα ούτως ή άλλως και ίσιωσα τον εαυτό μου, αναγκάζοντας τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου. «James, σε χτύπησε ο Harry την άλλη φορά; Εννοώ, έχει κάνει ποτέ κάτι που να σε απείλησε; Τίποτα τέτοιο;»

Ο James δεν απάντησε στην αρχή, σκεφτόμενος την απάντηση του πριν απαντήσει. «Λοιπόν, μου ξεκαθάρισε πως ήθελε να μείνω μακριά σου. Αλλά προφανώς αυτός είναι ένας κανόνας που δεν πρόκειται να ακολουθήσω» γέλασε ο James. Αναστέναξα, ευχαριστημένη που δεν φάνηκε ενοχλημένος απ' το θέμα. Αυτό σήμαινε ότι δεν συνέβη τίποτα το σοβαρό μεταξύ τους, σωστά; Και αν ο Harry έκανε κάτι στον James, θα μου το έλεγε, έτσι δεν είναι;

«Ο Harry είναι κατά κάποιο τρόπο τρομακτικός όμως.»

«Ναι» γέλασα πνιχτά. «Κατά κάποιο τρόπο είναι.»

«Αλλά δεν μπορεί να με κάνει να μείνω μακριά σου. Μου αρέσεις υπερβολικά πολύ.»

Αμέσως ένα χαμόγελο σχηματίστηκε από τα λόγια του, η καρδιά μου φτερούγισε. «Ευχαριστώ» είπα. «Το ίδιο συμβαίνει και με μένα.»

Ο James με σκούντηξε και εγώ τον έσπρωξα παιχνιδιάρικα, χωρίς να καταφέρω να κρύψω το ηλίθιο χαμόγελο μου. «Αλλά σοβαρά, ευχαριστώ που με προσκάλεσες απόψε.» του είπα.

«Φυσικά» απάντησε. «Είχε πολύ πλάκα.»

Έγνεψα συμφωνώντας. Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι για να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμασταν στην κορυφή της βόλτας, το ύψος δεν με πείραξε τόσο πολύ όσο πίστευα. Με τη νύχτα να εγκαθίσταται στην σκηνή φωτισμένη από τα φώτα του πανηγυριού. «Γι' αυτό αγαπώ τον Οκτώβρη. Ο καιρός είναι τέλειος και τα δέντρα τόσο όμορφα.»

«Το ξέρω» είπε ο James, γνέφοντας.

«Εννοώ, απλά κοίτα τη θέα» συνέχισα. «Είναι ολοκληρωτικά όμορφη.»

«Εσύ είσαι όμορφη» είπε, η φωνή του μετά βίας ψίθυρος. Δεν ήμουν καν σίγουρη αν εννοούσε να το πει δυνατά, αλλά το είπε. Και καθώς γύρισα προς αυτόν, ένα ελαφρύ κοκκίνισμα ήταν φανερό στα μάγουλα του ακόμη και στην σκοτεινή νύχτα. Ένιωσα να με καταβάλει η επιθυμία να τον φιλήσω. Οπότε το έκανα.

Αλλά για κάποιο λόγο όταν τα χείλη μας ενώθηκαν, φαντάστηκα την εικόνα του Harry στο μυαλό μου...

------------------------------------------------------------------------------------

Ο Harold έκανε το Ice Bucket Challenge! Δεν είναι πολύ hot στο video? Δεν ξέρω για σας, εμένα πάντως μ' ανάβει!!! :Ρ

Vote please! :)

Enjoy ♡