Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 7

CHAPTER 7.

HARRY'S POV 

Τι ανακούφιση να είσαι πίσω. Σπίτι μου, σπιτάκι μου, σωστά; Να εισπνέεις μούχλα, εμετό και ποδαρίλα, να μπορείς να κάθεσαι σε αυτό το κρεβάτι που τρίζει και στο σκονισμένο στρώμα, να σε εμποδίζουν τεράστιες, αυτόματες πόρτες και να μην έχεις να κάνεις τίποτα απολύτως. Το αγαπώ.

Τα πόδια μου "σύρθηκαν" κατά μήκος του σκληρού,  τσιμεντένιου πατώματος καθώς κατευθυνόμουν προς το -ας πούμε- στρώμα και έκατσα με ένα παρατεταμένο ξεφύσημα. Το υπόσχομαι, αν ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος ήταν "κολλημένος" μέσα σε ένα από αυτά τα κελιά για μια εβδομάδα, θα τρελαινόταν κι αυτός.

Δεν υπάρχει αληθινή θεραπεία, δεν υπάρχει καλό φαγητό αλλά υπάρχουν απαίσιες τιμωρίες που συμπεριλαμβάνουν πολύ μαστίγωμα. Εννοώ, το ήξερα ότι το Wickendale θα ήταν κακό αλλά αυτό υπερβαίνει τα όρια μου. Το μόνο μέρος της ημέρας που δεν με έκανε να θέλω να αυτοκτονήσω ήταν το ότι μιλούσα με την Rose. Ήταν η μόνη που ήταν στα λογικά της, και η μόνη που βασικά μπορούσα να έχω μια κανονική συζήτηση μαζί της.

Προσπάθησα να μιλήσω και σε αυτόν τον James μια φορά, αλλά φαινόταν αγχωμένος όταν βρισκόταν κοντά μου. Επίσης φαινόταν διστακτικός στο να μου μιλήσει και θεωρούσε ότι είμαι φρικιό, απλά απαντούσε μονολεκτικά.

Και αποφάσισα ότι συμπαθούσα τη Rose. Δεν φαινόταν να με φοβάται και αν με φοβόταν, δεν το έδειχνε. Εννοείται πως ήταν ενοχλητική αλλά κι εγώ είμαι ενοχλητικός. Επίσης, μου φερόταν σαν να είμαι κανονικός άνθρωπος και όχι σαν είμαι ένα ψυχολογικό πείραμα. 

Που αυτό ήμασταν οι περισσότεροι σε αυτούς τους "ανώτερους" και "λογικούς" ανθρώπους. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμασταν τόσο διαφορετικοί. Ο τρόπος που που μ' αρέσει να το σκέφτομαι είναι ότι όλοι είμαστε τρελοί. Όλοι έχουμε ένα μέρος του μυαλού μας που είναι ελαφρώς σκοτεινότερο και πιο διεστραμμένο αλλά μερικοί από εμάς εξερευνούμε την περιοχή λίγο περισσότερο απ' ότι κάνουν οι άλλοι.

Ξαφνικά, ξέφυγα από τις σοφές φιλοσοφίες μου όταν άκουσα βήματα στο διάδρομο. Στην αρχή, δεν σκέφτηκα τίποτα επειδή πολλοί άνθρωποι περπατούν σε αυτούς τους διαδρόμους, είτε είναι εργαζόμενοι ή ασθενείς ή επισκέπτες. Αλλά τότε ήταν που άκουσα τις φωνές που άρχισαν να μ' ενδιαφέρουν.

«Μήπως να το πούμε στην κυρία Hellman;» με το ζόρι κατάφερα ν' ακούσω ένα φοβισμένο ψίθυρο. Μια γυναίκα, νομίζω.