Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 5

CHAPTER 5.

Οι δρόμοι ήταν ένα άδειο κενό αποτελούμενοι από τίποτα άλλο εκτός του δυνατού και άφθονου χιονιού που έπεφτε απ' τον ουρανό με μεγάλη ταχύτητα. Περπατούσα αγκαλιάζοντας σφιχτά στο σώμα μου το παλτό μου καθώς τουρτούριζα από το κρύο μετρώντας τα δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσω επιτέλους στο σπίτι, στο ζεστό μου κρεβατάκι. Ήταν μια μεγάλη μέρα και ο πονοκέφαλος μου, είχε επιστρέψει. Ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω να κάνω τζόκινγκ για να κάνω γρηγορότερα τη διαδρομή μου, όταν άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.

«Rose! Χευ Rose, περίμενε!»

Ποιος στο διάολο ήταν αυτός; Γύρισα πίσω για να ξεσκεπάσω το μυστήριο και βρήκα έναν πολύ ελκυστικό James μπροστά μου. Ήταν αρκετά ψηλός, πιθανόν γύρω στο 1,83cm με καθαρά ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια. Είχε επίσης ωραία κορμοστασιά, φουσκωτός αλλά όχι εύσωμος, μάλλον γύρω στα 24.

«Ω, γεια σου James. Τι κάνεις εδώ;» αναρωτήθηκα.

«Έρχομαι από αυτό το δρόμο για να προλάβω το τρένο για το σπίτι. Εσύ τι κάνεις εδώ;»

«Το σπίτι μου απέχει μερικά τετράγωνα από 'δω, συνήθως έρχομαι από αυτό το δρόμο και 'γώ.»

«Α, ωραία! Πρέπει να περπατάμε μαζί από εδώ και πέρα.» είπε καθώς μου χαμογέλασε γλυκά. Ο James πάντα έμοιαζε να αισθάνεται λίγο αμήχανα όταν βρισκόταν γύρω μου αλλά ήταν πολύ γλυκό.

«Ναι, θα το ήθελα» είπα καθώς κατευθυνόμασταν προς το σπίτι μου. Ήμασταν αρκετά κοντά ώστε οι ώμοι μας να ακουμπούν εδώ κι εκεί. Λόγω των προηγούμενων ματιών, περίμενα να με ρωτήσει σχετικά με τη συζήτηση που είχα με τον Harry αλλά ευτυχώς δεν το έκανε.

«Δηλαδή μόλις άρχισες να δουλεύεις στο Wickendale και η κ. Hellman ήδη φαίνεται να σε συμπαθεί» είπε ο James «Δεν πίστευα ότι ήταν ικανή να συμπαθήσει κάποιον.»

«Χευ, μην εκπλήσσεσαι τόσο. Είμαι πολύ συμπαθητική!»

Ο James έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι και ήταν ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει ποτέ.

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι με συμπαθεί τέλος πάντων;» αναρωτήθηκα.

«Δεν ξέρω» είπε, η εκπνοή του βγήκε σαν ένα λευκό σύννεφο ενάντια στον δροσερό αέρα. «Ίσως δεν σε συμπαθεί, ίσως απλά σε μισεί λίγο λιγότερο απ' ότι μισεί εμάς τους υπόλοιπους.»

«Να το πάρω ως κοπλιμέντο αυτό;» αναρωτήθηκα.

«Ναι, αυτό υποτίθεται ότι είναι κοπλιμέντο» γέλασε.