Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 34

CHAPTER 34.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι φόβου. Οι περισσότεροι είναι εγωιστικοί. Όπως τον τρόμο του θανάτου σου που σε παραλύει, η περίεργη δυσοιωνότητα του να βρίσκεσαι μόνος τη νύχτα. Συχνά φοβόμαστε τον πόνο που προκαλείται στα συναισθήματα μας ή στα σώματα μας. Μερικές φορές είναι αδύνατον να μην φοβάσαι.

Αλλά ακόμα χειρότερο από αυτό ήταν ο φόβος προς τους άλλους. Είναι όταν αγαπάς κάποιον πιο πολύ κι απ' τον εαυτό σου που ο κίνδυνος που εκπέμπουν σε φοβίζει. Και έχω υπομείνει αυτόν τον φόβο πάνω από μία φορά. Φοβόμουν και ακόμα φοβάμαι για τον Harry όποτε μπαίνει σε μπελάδες, που συμβαίνει συχνά. Την μέρα που άκουσα την πνιχτή κραυγή του στο δωμάτιο που κάνουν θεραπεία ηλεκτροσόκ, βίωσα φόβο ισχυρότερο απ' ότι νόμιζα πως υπήρχε.

Οπότε όταν ο Norman με πλησίασε, εκεί που προηγουμένως θα είχα χεστεί πάνω μου, δεν φοβόμουν.

Η στολή του ήταν μεγαλύτερη απ' αυτή που φορούσε ο μέσος ασθενής έτσι ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες του σώματος του. Είχε ένα αρρωστημένο χαμόγελο στα χείλη του και τα δόντια του ήταν κίτρινα. Το φαλακρό κεφάλι του και η προφανής ηλικία του έκαναν την προσέγγιση του ακόμα πιο τρομακτική. Το τατουάζ φίδι έκανε τα χαρακτηριστικά του πιο απεχθή, καθιστώντας τον, τον πιο ενοχλητικό άνθρωπο που έχω συναντήσει.

Ο γρήγορος ρυθμός που χτυπούσε η καρδιά μου έγινε ακόμα πιο γρήγορος όταν βρισκόταν μερικά μέτρα μακριά μου. Εντάξει, ίσως να φοβόμουν, απλά όχι τόσο πολύ όσο θα έπρεπε. Αλλά θα κρατούσα το ύψος μου. Δεν μπορούσε να μου κάνει τίποτα εδώ με τόσα άτομα ως μάρτυρες.

Ο Norman έκατσε στην καρέκλα δίπλα μου και εγώ με το ζόρι κρατήθηκα να μην ξεράσω. Το άγχος μου και η οσμή της απαίσιας αναπνοής του δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα.

Η φωνή του ήταν σκοτεινή. Ακόμη πιο μπάσα απ' τη φωνή του Harry. «Με θυμάσαι, Rosie;»

Δεν μπορούσα να σταματήσω τις ανατριχίλες που δημιουργήθηκαν στη σπονδυλική μου στήλη. Δεν υπήρχε καμία απάντηση οπότε δεν του έδωσα.

«Ξέρεις, σε ονειρευόμουν» είπε μη σπαταλώντας καθόλου χρόνο. «Δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις όταν είσαι σε κώμα εκτός απ' το να ονειρεύεσαι. Και βρισκόσουν σε όλα τα όνειρά μου. Η τελευταία ανάμνηση που είχα. Εγώ να σε αγγίζω στο σκοτάδι πριν το αγοράκι σου καταστρέψει τη διασκέδαση».

«Αν ακουμπήσεις ένα δάχτυλο πάνω μου θα το κάνει ξανά» είπα ελπίζοντας ότι θα ακουγόμουν λιγότερο ανήσυχη απ' όσο ένιωθα. Η ομιλία του Norman ήταν περίεργη και ασταθής. Δεν έρρεε ομαλά και ήταν εμφανές στην έκφραση του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το μυαλό του. Αλλά φάνηκε πως κατάλαβε την απάντηση μου.