Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 29

CHAPTER 29.

HELLMAN'S POV

Είχα βιώσει πολλές αναποδιές στην ζωή μου, κάποιες απ' αυτές πιο δύσκολες από άλλες. Οτιδήποτε απ' το να χάσω το κουτάβι μου στα οκτώ ως το να με κλέψουν και να με βιάσουν στα δεκαεννιά. Αλλά τίποτα, τίποτα δεν είναι χειρότερο από το συναίσθημα που σε καταβάλλει όταν βλέπεις το μοναχογιό σου να κείτεται χτυπημένος και μελανιασμένος, σχεδόν αγνώριστος σε μα λίμνη απ' το ίδιο του το αίμα. Είπα στην Rosemary να τον πάει στο νοσοκομείο αμέσως, αλλά δεν τον είχα επισκεφτεί μέχρι τώρα. Καθώς προσπαθούσα να μπλοκάρω απ' το μυαλό μου τον πανικό και την απαιτητική ερώτηση αν ήταν ζωντανός ή όχι, έπρεπε ταυτόχρονα να ελέγχω και το ψυχιατρείο μου. Και να δουλέψω ώστε να το διοικήσω καλύτερα για να διασφαλίσω ότι δεν θα ξαναγίνει τίποτα τέτοιο. Έπρεπε να ξεφορτωθώ οποιαδήποτε αταξία που θα μπορούσε να ανατρέψει την τάξη ή το ίδιο το Wickendale. Φαίνεται πως από εδώ και πέρα θα πρέπει να διοικώ αυτό το μέρος περισσότερο σαν φυλακή παρά σαν ψυχιατρείο. Σε τελευταία ανάλυση, ήταν εγκληματίες.

Αλλά για μια φορά, αυτό δεν είχε να κάνει με το Wickendale. Αυτό είχε σχέση με τον γιο μου. Τον όμορφο, προβληματικό μωρό μου. Ήταν μόνο εικοσιένα, για την ηλικία του ήταν πολύ έξυπνος και παρ' όλα αυτά που είχαν συμβεί ήμουν περήφανη γι' αυτόν. Και αυτό το τέρας, ο Harry τον είχε σχεδόν σκοτώσει στο ξύλο. Οπότε φυσικά έπρεπε να κάνω κάτι γι' αυτό. Κάτι έτσι ώστε να ξεφορτωθώ αυτόν και την κοπελίτσα του για λίγο. Κάτι που αν όλα πάνε καλά θα τους σταματούσε από αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν. Νομίζω πως η "θεραπεία" ηλεκτροσόκ το κατάφερε. Μπορώ ακόμη να θυμηθώ την ένδοξη στιγμή που το ρεύμα και ο πόνος διαπέρασαν τα μάτια αυτού του αγοριού, όταν η Rose ούρλιαζε και έκλαιγε από την άλλη πλευρά της πόρτας. Εκείνη η στιγμή μου έδωσε δύναμη, μου υπενθύμισε ότι οτιδήποτε και να έκανα, εγώ είχα τον έλεγχο. Αυτοί ήταν απλά πιόνια στο παιχνίδι μου.

Και θα προτιμούσα να πω ότι του άξιζε του Harry. Θα προτιμούσα να πιστεύω ότι αυτός ήταν που έγδαρε ζωντανές εκείνες τις γυναίκες, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα και με το ζόρι παραδεχόμουν ότι ήξερα ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ο James πάντα ήταν διαφορετικός και εγώ πάντα τον κάλυπτα και έλεγα ψέματα γι' αυτόν καθώς αυτός συνέχιζε να κάνει τις δραστηριότητες του. Ποτέ δεν μου εξήγησε τι ακριβώς ήταν αυτές οι "δραστηριότητες", αλλά κατά κάποιο τρόπο κάτω από την άρνηση μου, ήξερα ότι ήταν αλήθεια. Αλλά έκρυψα αυτό το ένστικτο και κλείδωσα την σκέψη, καλύπτοντας τα με υπερβολική εμπιστοσύνη ότι ο γιος μου ήταν καλό παιδί. Αρνήθηκα να πιστέψω αυτό που ήξερα πως ήταν αλήθεια για το καλό του γιου μου αλλά και για το δικό μου καλό.