Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 24

CHAPTER 24 | 12:54 πμ 26/1/2015

HELLMAN'S POV

Ο James Robert Hellman ήταν ο πατέρας μου. Ήταν είκοσι τρία όταν γεννήθηκα εγώ και η μητέρα μου ήταν είκοσι.

Όταν έγινα δεκαέξι, η μητέρα μου άρχισε να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Έλεγε πράγματα που δεν είχαν λογική. Αντιδρούσε επιθετικά για λόγους ακαθόριστους σε μένα και στον πατέρα μου. Μιλούσε για πράγματα που δεν υπήρχαν και ξεχνούσε εύκολα πρόσφατα γεγονότα. Στην αρχή, ήταν δύσκολο να το παρατηρήσω. Μια παράξενη πρόταση και καμιά απρόσμενη κραυγή που και που. Αλλά σύντομα χειροτέρεψε και εγώ την έκανα. Στα 17 άφησα ένα σημείωμα στον πατέρα μου και έφυγα, ψάχνοντας κάπου αλλού να μείνω.

Επέστρεψα σπίτι στα δεκαεννέα και στη μέση του "πρόζες" του πατέρα μου. Δεν είχε βρει πουθενά ντόπιες εγκαταστάσεις για να πάει η μητέρα μου όπου θα την βοηθούσε, οπότε δημιούργησε ένα δικό του μέρος. Wickendale Ψυχιατρείο για τους Παράφρονες Εγκληματίες. Ο στόχος του ήταν να παρέχει ένα ασφαλές μέρος για τους ψυχικά ασθενείς έτσι ώστε να δεχτούν βοήθεια. Το γιατί το καθόρισε για εγκληματίες, ποτέ δεν ήμουν σίγουρη.

Δέκα χρόνια αργότερα πέθανε από ένα τρομερό ατύχημα και η μητέρα μου αυτοκτόνησε λίγο καιρό μετά. Με τον πατέρα μου νεκρό, έμεινα να πάρω την θέση της διευθύντριας. Αγαπούσα την δύναμη και την εξουσία της δουλειάς μου. Ολόκληρο το ψυχιατρείο ήταν στα χέρια μου. Αλλά με τη θέση, ήρθε και η πίεση. Αισθανόμουν ότι έπρεπε να κάνω περήφανο τον πατέρα μου. Για αυτό το λόγο, οι εντολές μου ήταν αυστηρές. Έγινα τα μάτια και τα αυτιά αυτού του μέρους. Ήξερα κάθε γωνιά, κάθε ασθενή, κάθε υπάλληλο. Σιγουρεύτηκα ότι δεν θα ερχόταν ούτε ρεπόρτερ, ούτε επισκέπτες που δεν ήταν οικογένεια, έτσι ώστε τίποτα από τον έξω κόσμο να μην μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που διοικώ τα πράγματα.

Αλλά σε αυτόν τον εικονικό, υπέροχο κόσμο του Wickendale, μερικά πράγματα κατάφεραν να "ξεγλιστρήσουν" και πολλοί λίγοι άρχισαν να υποπτεύονται. Συνήθως, οι αμφιλεγόμενοι ήταν ανίδεοι υπάλληλοι που μου ήταν εύκολο να τους απειλήσω και να τους τρομάξω, έτσι ώστε να καθίσουν φρόνιμοι. Αλλά η Rose ήταν μια άλλη ιστορία. Είχα μαστιγώσει το αγόρι της και την έκανα σαφές πως οποιεσδήποτε λανθασμένες πράξεις, θα είχαν συνέπειες. Αλλά ακόμη προσπαθούσε να το παίξει ντετέκτιβ, ακόμη έβλεπε τον Harry σαν ένα "καλό παιδί", ακόμη ήθελε ο James να συλληφθεί και να εκθέσει το Wickendale για την προδοσία του. Και ο προηγούμενος καυγάς μας, μου προμήνυσε πως ήταν ένα καταστρεπτικό μέλλον.

Με την ξαφνική αύξηση των ανυπόμονων ρεπόρτερ και τις υποψίες των υπαλλήλων, ήξερα ότι τα προστατευτικά πέπλα που ήταν τοποθετημένα στους τοίχους του ψυχιατρείου, "ξεφλούδιζαν" το ένα μετά το άλλο. Και αν η Rose πήγαινε στην αστυνομία, τότε όλα θα κομματιάζονταν. Θα καταλάβαιναν τι κάναμε εδώ και αυτό θα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα όνειρα του πατέρα μου θα συντρίβονταν και θα έφταιγα εγώ.

Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψω αυτό από το να συμβεί, ήταν να την έχω υπό την παρακολούθηση μου και να την κρατήσω μακριά από τους μπάτσους, κάνοντας της εισαγωγή στο ψυχιατρείο. Είχα υπόψη μου ότι αυτό θα σήκωνε υποψίες και θα "εμφάνιζε" περισσότερες ερωτήσεις, αλλά τουλάχιστον καθυστερούσε τη μέρα που φοβόμουν. Τη μέρα όπου ο γιος μου θα φυλακιζόταν.

Ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει. Όμως ήξερα από τη μέρα που γεννήθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Πάντα σκάρωνε κάτι κακό, ακόμη και ως παιδί. Τα τρέχοντα του κακουργήματα ήταν απαίσια, ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος, το ήξερα αυτό. Απλά ποτέ δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω, οπότε αντί αυτού αγνόησα το πρόβλημα. Φυσικά, δεν ενέκρινα τις "δραστηριότητες" του, αλλά δεν θα ήμουν εγώ αυτή που θα τον έριχνε στη φυλακή. Έπρεπε να τον κρατήσω μακριά από εκεί. Φονιάς ή μη, η φυλακή ή το ψυχιατρείο δεν ήταν μέρος για το παιδί μου.

Αυτός είναι ο ακριβής λόγος που έλεγα σε όλους ότι η Rose δεν ήταν μια απλή υπάλληλος. Πάντα έμοιαζε περίεργη και ειδικά από τότε που άρχισε να μιλάει με τον Harry. Οι φύλακες το παρατήρησαν επίσης, ότι η εικόνα ενός ασθενή και μιας υπαλλήλου μαζί, δεν ήταν σωστή. Κανένα λογικό άτομο δεν θα ερωτευόταν έναν ψυχωτικό άνδρα, ο οποίος είχε γδάρει ζωντανές τρεις γυναίκες. Ήταν παλαβή, αυτή ήταν η μόνη εξήγηση. Η δουλεία της εδώ το μόνο που έκανε ήταν να "βαθύνει" την τρέλα που κρύβονταν μέσα της και τελικά έφτασε στα όρια της. Όταν είχα προσπαθήσει να μιλήσω μαζί της στον διάδρομο είχε απειλήσει, όχι την έκθεση του Wickendale, αλλά για φόνο. Είχε ακόμη προσπαθήσει να γδάρει το πρόσωπο μου. Αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει μια γρατσουνιά. Σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να την κλειδώσω εδώ αμέσως. Αυτό ήταν το καλύτερο μέρος γι' αυτήν. Δεν υπήρχε λόγος να την στείλω πουθενά αλλού. Αν οι άλλοι πίστευαν την ιστορία μου και δεν βλέπω τον λόγο να μην το κάνουν, τότε αυτό το κορίτσι πρέπει να μείνει κλειδωμένο στο ψυχιατρείο για πολύ καιρό.

Καλώς όρισες στο Wickendale, Rose Winters.

HARRY'S POV

Η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν αυτή της λύπης, δεν ήταν αυτή του φόβου, δεν ήταν αυτή του θυμού. Οι γροθιές μου δεν σφίχτηκαν και ο χτύπος της καρδιάς μου δεν ακουγόταν στην τωρινή μου κατάσταση. Στην αρχή δεν ένιωσα απολύτως τίποτα.

Ίσως το θέαμα μπροστά μου δεν είχε κάνει "κλικ" ακόμα, ή ίσως η καρδιά μου είχε σταματήσει τελείως. Αλλά ήμουν υπερβολικά άναυδος και σοκαρισμένος για να το παρατηρήσω. Μου πήρε λίγο χρόνο να επεξεργαστώ τι έβλεπα, σαν μια εικόνα να ήταν εκεί αλλά να μην είχε "συνδεθεί" με μια λογική σκέψη. Δεν μπορούσε να είναι εδώ, ήταν μια παραίσθηση, ήταν ένα όνειρο. Ένας τρομερός εφιάλτης σαν αυτούς που στοιχειώνουν τον ανήσυχο ύπνο μου. Σύντομα θα ξυπνούσα και εκείνη θα ήταν ακόμα ντυμένη με αυτή τη φριχτή στολή νοσοκόμας και με τα μαλλιά της δεμένα σε έναν αυστηρό κότσο, καθισμένη στο τραπέζι με την τράπουλα ή με το "Clue" όπως κάθε μέρα.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και γύρισα, έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και τα ξανάνοιξα, αλλά η Rose παρέμεινε. Στεκόταν εκεί με το κάτω χείλος της ανάμεσα στα δόντια της, το δεξί της χέρι κρατούσε το αριστερό νευρικά. Με ορθάνοιχτα, ανήσυχα μάτια "σκάναρε" το δωμάτιο. Φοβόταν, μπορούσα να το καταλάβω. Θυμήθηκα να αισθάνομαι έτσι όταν πρωτοέφτασα εδώ. Τελικά τα τρομαγμένα της μάτια συνάντησαν τα δικά μου και ήταν ανήσυχα σαν να έλεγαν "βοήθησε με".

Και τότε το ένιωσα. Η συνειδητοποίηση με χτύπησε κατακούτελα, σαν να μου πήραν τον αέρα που αναπνέω αλλά πολύ χειρότερα. Ο λαιμός μου ξεράθηκε και τα πνευμόνια μου "αγκομαχούσαν" για να εισπνεύσουν μια ανάσα. Το στομάχι μου γύρισε, οι γροθιές μου σφίχτηκαν, το σαγόνι μου επίσης. Το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει και ένα ατελείωτο κύμα ερωτήσεων "πλημμύρισε" το μυαλό μου. Δεν μπορούσε να βρίσκεται εδώ ως ασθενής. Δεν μπορούσε, η Rose δεν ήταν τρελή.

Και ήταν ακόμη εδώ. Δεν ήξερα πότε, ή γιατί, δεν ήξερα πως και δεν ήξερα τι να κάνω γι' αυτό. Αλλά ήξερα ότι φοβόμουν γι' αυτήν. Στον πούτσο μου (a/n: sorry..) που η Rose δεν μπορούσε να με βγάλει από εδώ ή που θα έπρεπε να μείνω στο Wickendale για ποιος ξέρει πόσο καιρό. Αυτό με τρόμαζε ήταν το γεγονός ότι οποιοιδήποτε τρόμοι ήταν ακόμη κρυμμένοι στις γωνίες αυτού του κτιρίου, η Rose θα τους βίωνε επίσης. Ήταν πολύ πιο ευάλωτη από μένα, πολύ πιο μικρή και πολύ πιο αφελής. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει σ' αυτό το μέρος.

Μαζί με τον φόβο, μεγάλωνε και ο θυμός επίσης. Δεν έχουν κανένα γαμημένο δικαίωμα να την βάλουν εδώ. Δεν ήταν εγκληματίας ούτε ήταν τρελή. Ήταν αγνή, ήταν αθώα. Αυτό δεν θα ήταν δίκαιο για εκείνη, για όλα έφταιγα εγώ. Αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ήταν εδώ. Αλλά ήταν εδώ και δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να κάνω γι' αυτό. Έπρεπε να βλέπω καθώς η στολή της την χαρακτήριζε "τρελή" μαζί με όλους τους υπόλοιπους σε αυτό το δωμάτιο καθώς κάθισε στο μόνο κενό τραπέζι στη γωνία στο βάθος. Αλλά η σκέψη του να είναι ασθενής ακόμη δεν ήταν σαφής και η σύνδεση μεταξύ αυτής και του Wickendale ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί. Ακόμη έμοιαζε με παραίσθηση, παρόλο που ήξερα ότι δεν ήταν. Απλά έμοιαζε έξω απ' τα νερά της, λες και ένας άγγελος είχε καταλήξει στην κόλαση. Ίσως ήταν η αντίθεση μεταξύ αυτής και του υπόλοιπου δωματίου. Η λευκή της επιδερμίδα και τα ντελικάτα χαρακτηριστικά της ξεχώριζαν στους σκοτεινούς, βρώμικους τοίχους που βρισκόταν πίσω της. Ήταν επίσης πολύ πιο καθαρή από όλους τους υπόλοιπους, πολύ πιο όμορφη. Και δεν ήμουν ο μόνος που φάνηκε να το παρατηρεί. Μερικοί από τους άνδρες ασθενείς κοιτούσαν την εκπληκτικά ελκυστική καινούρια κοπέλα.

Θεέ μου, το ορκίζομαι αν κανείς έστω και προσπαθήσει να την αγγίξει, θα τους γαμήσω στο ξύλο. Με κάθε άτομο να "σκανάρει" την φιγούρα της, γινόμουν όλο και πιο αγχωμένος.  Καθόταν απλά εκεί μόνη της, δείχνοντας ανήσυχη και εύθραυστη. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να την πλησιάσει την οποιαδήποτε στιγμή ή να της πιάσει το μπούτι, όπως είχα κάνει εγώ όταν την πρωτογνώρισα (a/n: lol). Οποιοσδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσαν τόσο εύκολα να την υπερισχύσει.

Γαμώτο, δεν άντεχα άλλο. Άσε την κυρία Hellman να με μαστιγώσει, δεν με ένοιαζε. Έσπρωξα το τραπέζι μακριά μου με ένα μικρό τρίξιμο και κατευθύνθηκα γρήγορα προς την Rose, "γλίστρησα" στη θέση δίπλα από τη δική της πριν προλάβει κανείς άλλος. «Rose, τι στον πούτσο σου συνέβη;» ρώτησα πριν ακόμα προλάβει να με κοιτάξει. «Γιατί είσαι εδώ;»

«Harry» σχεδόν ψιθύρισε. «Δεν πρέπει να σε δουν να μου μιλάς, δεν θέλω να σε πληγώσουν ξανά. Η κυρία Hellman θα-»

«Στον πούτσο μου τι θα κάνει η κυρία Hellman πια. Απλά πες μου τι έγινε».

Κοίταξε νευρικά γύρω της, σαν να φοβόταν κάτι που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Τα μάτια της ήταν προσηλωμένα στον τοίχο. «Rose» είπα με απαλό τόνο. «Rose, κοίταξε με» έπιασα το χέρι της κάτω από το τραπέζι και μόλις το δέρμα μου άγγιξε το δικό της, τα μάτια της επιτέλους επέστρεψαν πάνω μου. Ήταν μια αδύνατη μίξη μεταξύ γαλάζιου και πράσινου, κανένα χρώμα πιο κυρίαρχο από το άλλο. Ήταν γεμάτα ανησυχία, αλλά ήταν λίγο πιο διαβεβαιωμένα από ότι ήταν στην αρχή. «Όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι. Απλά πες μου τι έγινε». Παρά τον θυμό και τον φόβο μου, προσπάθησα να μείνω ήρεμος για αυτήν, επειδή ήξερα ότι αισθανόταν το ίδιο πράγμα που αισθανόμουν κι εγώ αλλά 100 φορές περισσότερο. Η φρίκη θα την άγχωνε περισσότερο.

«Η Lori είδε τις μελανιές στους καρπούς μου από τον James και ρώτησε σχετικά μ' αυτό . . . ήμασταν μόνο εμείς οι δύο στο δωμάτιο οπότε της είπα τι έκανε μερικά βράδια πριν και υποθέτω πως η κυρία Hellman κρυφάκουσε. Μπούκαρε μέσα στο δωμάτιο και με ρώτησε αν μπορούμε να μιλήσουμε μόνες μας. Οπότε βγήκαμε έξω στο διάδρομο και . . . της είπα τι παίχτηκε με τον James είπα ότι θα πάω στην αστυνομία».

«Γαμώτο, Rose» ξεφύσηξα.

«Το ξέρω, το ξέρω. Ήταν χαζό. Αλλά σκέφτηκα ότι θα απειλούνταν ή τουλάχιστον θα σκεφτόταν τι έλεγα, δεν ήξερα ότι θα με πέταγε μέσα σε ένα γαμημένο ψυχιατρείο λόγω αυτού!»

Κούνησα το κεφάλι μου με απογοήτευση, συμφωνώντας με την Rose. Όχι μόνο η κυρία Hellman υπερασπίστηκε τον γιο της που έγδαρε τρεις γυναίκες ζωντανές, αλλά έπεσε στο επίπεδο του να ρίξει κάποιον σε ένα ψυχιατρείο επειδή προσπάθησε να πάει στην αστυνομία γι' αυτό. «Σκατά. Τι θα κάνουμε τώρα;» ρώτησα, κυρίως τον εαυτό μου.

«Δεν ξέρω» είπε η Rose, η φωνή της ακούστηκε ηττημένη. «Λυπάμαι πάρα πολύ, Harry. Είμαι τόσο ηλίθια. Υποτίθεται ότι έπρεπε να σε βγάλω από εδώ και κοίτα τώρα που είμαι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να σε βοηθήσω πια και αυτό δεν είναι δίκαιο για σένα επειδή αξίζεις πολλά περισσότερα. . .»

Την διέκοψα όταν η φωνή της "έσπασε" και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα της. «Είναι εντάξει, δεν φταις εσύ. Δεν μπορούσες να ξέρεις ότι θα το έκανε αυτό».

Η Rose έγνεψε, αλλά όταν ανοιγόκλεισε τα μάτια της ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Πάντα έκλαιγε για τα πάντα, αλλά ακόμη την θεωρούσα δυνατή, με κάποιο τρόπο άντεχε τις συναισθηματικές καταστάσεις χωρίς κανένα παράπονο, προσπερνώντας τες ακόμη κι αν φοβόταν.

«Έλα εδώ» μουρμούρισα, αφαιρώντας το χέρι μου από το δικό της, μόνο για να τυλίξω τα χέρια μου γύρω στο μικροκαμωμένο σώμα της. Αυτή τη φορά δεν υπήρξε κανένας δισταγμός καθώς γύρισε και έγειρε πάνω μου, το πρόσωπο της "χωμένο" στο στήθος μου καθώς το χέρι της είχε απλωθεί κατά μήκος του κορμού μου. Έριξα μια ματιά τριγύρω για να δω ότι οι φύλακες δεν έδιναν σημασία και αν το έκαναν, δεν φάνηκε να νοιάζονται. Πιθανόν δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο το ότι ήμασταν μαζί τώρα, αν σκεφτούμε ότι και οι δύο μας ήμασταν ασθενείς κα δεν είχε σημασία το τι κάναμε. Όλοι πίστευαν πως ήμασταν τρελοί ούτως ή άλλως.

«Harry;» ρώτησε.

«Ναι;»

Η φωνή της χαμήλωσε, λίγο παραπάνω από ψίθυρο. «Φοβάμαι».

Ακριβώς έτσι ένιωθα, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. «Μην φοβάσαι. Σου υπόσχομαι ότι θα βρούμε έναν τρόπο για να βγούμε. Αλλά μέχρι τότε θα σε προστατεύω με τη ζωή μου, Rose. Έχασα την Emily κάποτε, δεν θα χάσω κι εσένα». Ένιωσα να γνέφει ενάντια στο ύφασμα της στολής μου αλλά δεν είπε τίποτα. Πιθανόν ακόμη έκλαιγε.

Τελικά απομακρυνθήκαμε και οι δύο, μη θέλοντας να τραβήξουμε την προσοχή των φυλάκων. Ακόμη κρατούσα το χέρι της κάτω απ' το τραπέζι όμως. Αλλά παρατήρησα ότι η Rose δεν φορούσε χειροπέδες. Συνήθως, την πρώτη μία ή δύο εβδομάδες, οι ασθενείς πάντα φορούσαν χειροπέδες για κάθε ενδεχόμενο. Αλλά η Rose δεν φορούσε. Πιθανόν επειδή η κυρία Hellman ήξερε ότι ήταν άκακη και δεν ήθελε να σπαταλήσει ένα ζευγάρι χειροπέδες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ξέφευγε με αυτό. Η Rose κι εγώ θα βγούμε από το Wickendale με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και θα την ρίχναμε στη φυλακή μόλις βγαίναμε.

Οι πόρτες του κυλικείου άνοιξαν, φέρνοντας με πίσω στο παρόν καθώς ένας άλλος φύλακας μπήκε στο δωμάτιο. Συνήθως, δεν θα σκεφτόμουν τίποτα, αλλά αυτό το συγκεκριμένο άτομο ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν ένας απλός φύλακας, ήταν ο James.

Και όταν στάθηκε ακουμπισμένος στον τοίχο χαζογελώντας καθώς κοιτούσε την Rose, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο θα ήταν να την προστατέψω.