TÖRE KİTABI DEĞİLDİR
TAMAMLANDI
"Cihan," dedi en nazlı sesiyle, her zamanki gibi. Bakışları bir şey isterken olduğu gibi kısılmış mavi mavi bakmaya başlamıştı. Sanki onun küçücük ağzından çıkan her sözün benim için birer emir olduğunu bilmez gibi.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Öğretmen Hanım?"
Kulaklarımın işittiği ses ile beynim eski defterleri açmıştı bile. Çok değil 2 ay öncesinde arkamda kalan binanın içinde işitmiştim bu sesi. Şimdi arkamdaydı. Hem de adım adım bana yaklaşıyordu. Burada, bu ıssız otoparkta ona karşı hiçbir şansım yoktu.
Kendimi toparlayıp yüzümdeki varlığından emin olduğum dehşet ifadesini sildim. Yüzüme ölçülü bir gülüş kondurup arkama döndüm. "Buyurun?"
30'larının başında; kara saçlı ve gözlü, esmer, uzun ve yapılı bir adamdı. Dışarıda görsem terörist demezdim çünkü tebdili kıyafetleydi. Ah Allah'ım! Allah bilir nerede çalışıyordu?
"Biraz konuşabilir miyiz?"
Tanımazlığa verecektim. Gülüşümü silmeden başımı salladım. "Tabi," deyip elimle arkasında kalan okulu gösterdim. "Öğrencinizin adını öğrenebilir miyim?"
Sıkacağı yalanı merakla beklemeye başladım. "Miran'ın amcasıyım, adım Dijvar."
Zoraki gülümsedim. O an aklıma Miran'ın Cihan'la ilgili söyledikleri gelmişti. O zaman ona bunları nereden duydun dememiştim ama şimdi her şey netlik kazanıyordu. Derste öğrencilerime olmak istedikleri meslekleri sorardım. Bu biraz da öğretmenlerin adetlerindendi. O, her zaman avukat olmak istediğinden söz ederdi. Ben onu nasıl bir avukat kılıfına sokabilirdim ki şimdi?
Boğazımı temizledim. "Yarın gün içinde gelmeniz mümkün mü?"
Bir an önce bu ortamı terk etmek istiyordum ama anlaşılan bu o kadar kolay değildi. "Maalesef. Şu an konuşamaz mıyız?"
Yüzünü gördüğümün de sesini duyduğumun da farkında olduğuna o kadar eminim ki. Buraya güç gösterisi yapmak için gelmiş olmalıydı. Veyahut göz korkutmak için. Bilemiyorum ama onunla daha fazla zaman geçirmek istemediğimden de eminim.
Keşke elimde olsa da onu ihbar etsem. Ama bu işlerin bu kadar kolay olmadığını biliyorum. Kaldı ki o üst düzey bir terörist bile olmayabilir. Yani onu yakalatmak bize bir fayda sağlamazdı. "Erkek arkadaşım bekliyor. Mesai saatleri içerisinde gelebilirseniz daha iyi olur."
Cevap vermesini beklemeden arabamın kapısını açmıştım ki sözleriyle olduğum yerde kaldım. "Hayatında kimsenin olmadığını ve şehirde tek başına yaşadığını biliyorum Akşın."
Bir hışım ona döndüm. "Siz ne hakla beni araştırırsınız? Kimsiniz siz?!"
Alayla güldü. "Bence ikimizde kim olduğumu biliyoruz," dedi ve eliyle arkamda kalan çardağı gösterdi. "Şimdi, benimle orada konuşacak mısınız?"
