DOĞU KARTALI

DOĞU KARTALI| 33

Sınır koymuyorum keyifli okumalar

Karadeniz'in hırçın dalgaları kıyıya vururken Cihan ve ben yan yana yürüyorduk. Askeri üniversiteye başlamasının üzerinden birkaç yıl geçmişti ve o gün geçtikçe biraz daha ketumlaşıyordu. Yaşadıklarıyla ilgili hiçbir şey anlatmıyordu. Zaten onu yılda 2 kere anca görebiliyorduk. O zamanlarda da bir şey yapmak istemiyor sadece sahilde yürümek istiyordu. Bundan beni de mahrum etmeyip peşinden sürüklemesinden memnundum. Beni itmiyordu ama içini de açmıyordu. Nelere tek başına göğüs geriyordu Cihan?

"Eğitim için yurtdışına gideceğim."

Denizde olan bakışlarım onun artık soğuk bakan yeşillerine döndü. "Ne zaman döneceksin?"

"Bir belki iki sene sonra." Neden bu kadar kalpsiz gibi konuşuyordu.

"Peki. Arada geleceksin değil mi?"

"Bilmiyorum Akşın! Kuralları ben koyuyormuşum gib davranmayı kes!"

İrkilerek ondan uzaklaştım. Her şeye, her nazına dayanmaya çalışmıştım ama yoktan yere bana bağırmasına dayanamazdım işte. Dayanamazdım çünkü bugüne kadar bana hiç göstermediği o yönüyle karşılaşmıştım ve bu yönüyle nasıl başa çıkacağımı bilmiyordum.

Sessiz bir küfür mırıldanırken gözyaşlarım çoktan akmaya başlamıştı. "Akşın..."

"Sonra konuşalım mı Cihan?"

Gözlerini sıkıca yumdu. "Hayır. Özür dilerim, özür dilerim bebeğim. Sana bağırmak istemedim."

"Cihan, seni tanıyamıyorum artık." İçimde tutmamın kimseye bir faydası yoktu. Bu konuyu ikimizin de konuşarak halletmesi gerekiyordu.

Gözlerindeki kırıklığı görebiliyordum ama geri adım atmayacaktım. Bana artık açılmalıydı.

"Ben de kendimi tanıyamıyorum Akşın."

Uzaklaştığım bedenine bir iki adım yaklaştım. Buz tutmuş ellerimle sıcacık avuçlarına sarıldım hemen. "Cihan, anlat bana. Her ne yaşıyorsan söyle ki çözelim. Lütfen, seni kaybetmek istemiyorum, kaybedemem."

"Anlatamam."

Bakışlarındaki çaresizlik her şeyi anlatıyordu aslında. Belli bir söz vermişti ve bu yaşananları ben dahil kimseye anlatamazdı.

Elleri ellerimden kopup bedenime sarılırken başımın üzerinden derin derin soluk aldı. "Ben bu kokunun bir nimet olduğunu biliyordum da bu nimetten ayrı kalacağımı bilmiyordum be Akşın."

Kollarımı sarabildiğim kadar sardım koca bedenine. "Cihan, ben hep buradayım."

"İyi ki buradasın Akşın. İyi ki güzel bebeğim." Dedi ve devam etti. "Eğer olur da en ihtiyacın olduğu anda yanında olamazsam bil ki tam burandayım." Dedi kalbimi göstererek. "Oradayım ve sana yol göstereceğim birtanem."

...

"Yakalandın Akşın."

Derin bir nefes aldım. Hatıralarımdan kopup gelen anı asla tesadüf değildi. Cihan hep benimleydi her zaman bana yol gösterirdi.

Sakince arkama döndüm. "Yakalanan ben değilim Murat ya da Şerwan mı demeliyim?"

Murat gerçek kimliğinden haberdar olmadığımı düşünüyor olacak ki adını söylememle bakışları değişti. "Kartları açık oynayacak olmamıza sevindim Akşın."