TÖRE KİTABI DEĞİLDİR
TAMAMLANDI
"Cihan," dedi en nazlı sesiyle, her zamanki gibi. Bakışları bir şey isterken olduğu gibi kısılmış mavi mavi bakmaya başlamıştı. Sanki onun küçücük ağzından çıkan her sözün benim için birer emir olduğunu bilmez gibi.
...
Fazıl Say -İnsan İnsan Bölümü @sadecezey_ 'ye ithaf ediyorum. Bir yorumda Temmuz ayında doğduğundan bahsetmişsin. Doğum günün kutlu olsun nice mutlu senelereeee 🥳🎉💜🧚🏻♀️🎂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Murat'ı karşımızda görmek ikimizin de beklediği son şey bile değildi. Henüz Cihan'la bile işleri yeni yeni yoluna koymuşken Murat faktörünü konuşamamıştık bile. Ve Cihan, abi sıfatının arkasına sığınarak Murat'ı dövmüştü. Ah!
Anlamsız sessizliğe son vermek için kapının önünde tüm heybetiyle dikilen Cihan'ı aşıp Murat'a anlamayacağına emin olduğum sahte gülümselerimden sundum. "Murat?" Dedim burada ne işin var dermiş gibi.
Murat gergince gülümsedi. "Seni merak etmiştim Akşın. Hastanede taburcu olduğun söylenince evine geleyim dedim."
Ona bu hakkı ben mi vermiştim emin değildim fakat yaptıkları artık gözüme batmaya başlamıştı. Aramızdaki ilişkiyi gözden geçirmem gerekiyordu. "Önce beni arasaydın keşke."
"Aradım aslında ama telefonun kapalıydı," dedi bir çırpıda.
Bakışlarım anında Cihan'a döndü. Umursamazca omuz silkti. Allah'ım! Cihan'ın işleriydi tabi ki. Bu mevzuyu Murat'ı gönderdikten sonra konuşacaktık. Artık gerçekten konuşmamızın zamanı gelmişti.
"İçeri gel, istersen." Murat'ı içeri davet etmemek ayıp olacaktı. Sözlerim üzerine Cihan'ın bakışları ışık hızında bakışlarımı buldu.
"Höst!"
Murat anlamlandıramadığım kadar kin yüklü bakışlarını Cihan'a çevirdi. Öyle bir bakmıştı ki Cihan'ın Merxas olduğunu bildiğini düşündüm. Bu ihtimal bile kanımı durdurmaya yetti.
"Yok ben gelmeyeyim. Biliyorsun birkaç hafta önce Mardin gezisi vardı," dedi.
Gözlerim hatırlamanın verdiği farkındalıkla kocaman açıldı. "Ah, ben onu tamamen unuttum."
Elini boşver dercesine salladı. "Senin hastanede olduğun haberi gelince yapmak istemedi çocuklar zaten. Yarıyıl tatiline erteledik. Öğrenciler gelmeni çok istiyor."
Kararsız kalmıştım. Murat'ın ne işler çevirdiğini bilmiyordum. Yani muhtemelen tahminimdeki şeydi ama yine de emin olmadan Cihan'a yaptığım gibi bir etiket yapıştırmak da istemiyordum. Bunu önce Cihan'la paylaşmam lazımdı. Kaldı ki öğrencilerimi oldukça boşlamıştım da. Tam anlamıyla arada kalmıştım ki imdadıma Cihan yetişti.
"Geliyoruz."
Murat soru dolu bakışlarını benim gibi Cihan'a çevirdi. "Geliyoruz derken?"
Cihan ciddiyetle başını salladı. "Küçük kardeşimi yalnız bırakmayacağım tabi ki. Abisi olarak. Malum etraf hain pezevenk dolu."
Cihan'ın attığı topun sahibini benim kadar Murat da anlamış olacak ki nefret içeren bakışlarını Cihan'a çevirmişti. Ortamın gittikçe gerildiğini hissederken bakışlarımı derhal Murat'a çevirdim. "Abimle birlikte katılacağız. Bir oda yeter bize. Planda değişiklik yapmaya gerek yok."
