"Acıların senin parlayan yıldızlarındır, onlardan kaç."
İçerik üreticisi olan Yıldız Kara, gittiği röportaj sonucu tanıştığı kişinin onun geçmişiyle yüzleşmesinde aracı olacağını aklından bile geçirmemişti.
Geçmişinde kendisinin sessiz çığlıkları v...
"Ne gibi?" Tezgaha dönük bedenini mutfaktaki sandalyede oturan bana çevirdi.
"Bunlarla başa çıkmak için?" diye sordu elindeki kahve kaşığını sallayarak. Bir süre sessiz kalınca başını sallayıp "Boş ver, sormam hataydı." diyerek önüne döndü.
"Var ama kullanmıyorum." Bakışlarım tavana tırmandı. "Çok uyku yapıyor. Vakit öldürmek gibi bir şey benim için." Bana dönmeden bardağındaki kahveyi karıştırırken, "Acı çekmek daha mı cazip?" diye sordu.
"Deli olmak daha cazip." İfadesiz bir şekilde onun bana dönmesini izledim. Bardağı tezgaha bıraktı ve ellerini serbest bırakıp sallandırarak direk bana baktı.
"Bir şey söyleyeyim mi Yıldız? Deliler hiçbir zaman deli olduğunu kabul etmez." Ben de onun gibi sadece onun gözlerine baktım.
"Belki de sadece birine benzememek için kabul etmek zorunda kalıyorumdur?" Anlamaya çalışır gibi gözlerimin içine bakmayı sürdürdü.
"Kim?" Güldüm. Söylemeyeceğimi biliyordu. Söylemeyeceğimi ben de biliyordum.
"Bana deli muamelesi yapma..."
"Özür dilerim, anne..."
"Anne, ilaçlarını iç, olur mu?"
"Çık dışarıya!"
Ben deli değilim.
Kafamda onun çığlıkları dönerken diyecek başka bir şey bulamadım.
"Ne yapmak istersin?" diye sordu birden. Omuz silktim, o dumanı üzerinde kahvesini yudumlarken. "Benim yanımda kalmayı istediğine göre aklında bir fikir vardır." Çapkınca sırıttı. Kaşlarımı çattım.
"Ne sırıtıyorsun?" Eğmiş olduğu başını kaldırıp gözlerini bana dikti.
