Yıldızım Sönmek Üzere

1. Bölüm : Yarayı Aç

Bu kitap, 2020 yılının Kasım ayında yazılmaya başlanmış olup yayımlanmıştır. Şimdi ise tekrardan düzenlenerek paylaşılacaktır. Keyifli okumalar...

1. bölüm : Yarayı Aç

(Perdenin Ardındakiler, Kalbinde Birileri Var.)

Son ses müziğin açık olduğu kulaklığım kulağımdayken, kulaklarım bu ses derecesinden rahatsız olsa da bu gürültü bana haz veriyordu. Odamın diğerlerine nazaran geniş kalan penceresinin önündeki koltukta oturmuş vaziyette karşımdaki manzarayı izliyordum. Evimin en sevdiğim kısmının burası olmasının nedeni sadece gökyüzünün ellerimin altındaymış gibi olması değildi, ormanın karanlığı kendime meydan okumama da neden oluyordu. Karmaşık, sessiz, tekin... Yalnız.

Elimi boynuma götürdüğüm an başıma dikilen ağrı da bana göz kırptı. Çektiğim videonun düzenlemesini bu sefer ben yapmak zorunda kaldığım için bütün gece onu yetiştirmeye çalışmıştım. Elbette ki son güne bırakmıştım, başka ne düşünülebilirdi ki... Yedekte videom olduğundan emin değildim, belki varsa onu koyabilirdik ama dün gece evdeydim ve yalnızdım. Bu yüzden bu boş vaktimi hem kendimi dara sokamamak hem de değerlendirmek için işe koyulmuştum. Çünkü bir aksilik olmadığı sürece her hafta sonu bir içerikle onların karşısına çıkardım. Bu benim elimdeydi, her hafta yeni bir şeyler üretmek zor olabiliyordu bazen ama çalışmak kafamı dağıtabilecek tek yegane şeydi.

Telefonumu alıp sosyal medya hesabıma girdim ve yeni bir hikaye atmak için kendimi çekmeye başladım. Ekranda beliren soluk yüzümü görünce burnumu karıştırdım ve bu görüntüden hiç hoşnut olmadım. Hemen yüzüme bir kaç kapatıcı sürdüm. Normalde artık onların ne dediğini o kadar önemsemesem de bir kitleye hitap ettiğiniz zaman evdeki pasaklı, yeni çıkmış birkaç sivilcenizi onların gözüne sokarak video çekmek çok da hoş görülmezdi. . Şu an onların hakaretleriyle uğraşacak hali kendimde asla bulamadığım için, bir de dudak kalemi sürdüm. Gerçi onların beni küçük düşürmek için bir nedenleri olmasına gerek dahi yoktu... Bazıları böyleydi işte, sadece kendi hayatının hırsını ekranda gördüğü, içinde neler yaşadığını dahi bilmeyen birinden çıkarabiliyordu.

"Merhaba, parıltılarım!" diye coşkulu bir şekilde giriş yaptım telefon kamerasına değil de kendime bakarken. "Bu gün saat 20.00'da yeni video geliyor... Hazır mıyız?" Haberimi verdikten sonra bugünkü odamın penceresinden çekip attığım buhranlı gökyüzünden sonra atacağım ikinci hikayemi gönderdim. Tekrardan şarkıların içinde dolaşırken ilk gözüme çarpanı bu sefer ağrıyan kulaklarımın haline acıyarak kısık sesle açtım. Oradan yeniden sosyal medya hesabıma girerken gözüme çarpan 4,2M Takipçi rakamlarını okudum. Gün geçtikçe artıyordu beni tanıyan. Ben kim miyim?

Ben Yıldız. Yıldız Kara. Bu ismi bir kez de olsa duymuşsunuzdur daha önceden, değil mi? Ben telefonunuzda, yoldan geçerken rastladığınız bir mağazanın camında reklamım... Ben herhangi bir ünlüyüm işte. Bir içerik üreticisi. Kiminin değişiyle kısa yoldan para kazanan. Çok takipçim var. Bu hayata hiçbir zaman göz önünde bulunmak için gelmedim. Aksine, saklanmak, sessizlik çok müthiş arzuladığım bir şeydir ama maalesef ki seçtiğim yol ve seçimler sayesinde, belki de yüzünden, buradaydım işte. Ben görülmeye değmezdim aslında. Şimdiki yerim ise birçok yerde, bu bana tezat. Bu Yıldız'a tezat. Onların bildiği Yıldız Kara ise çok farklı birisi. Gezmeyi seven, enerjik, çoğu zaman sosyal, sürekli pozitif olaylarla karşılaşan... Kimisi benim büründüğüm karamsarlığı bazen yakalasa bile bu çok sürmüyordu ve ben o maskeyi attığım parkenin üzerinden alıp tekrardan yüzüme takıyordum.

Kapımı birinin tıkladığını duydum. Kapı yavaş yavaş açılmaya başlarken gelen Mina'ya gülümsedim.

"Nasılsın diye sormak için geldim bir tanem... Dün işin var diye rahatsız etmek istemedim, yoğun gözüküyordun." diyerek kıkırdadı. "Hatta kapın açıktı, sana baktım beni fark etmedin bile..." Bu dediklerine ben de hafif bir tebessümle kafamı sallayarak onayladım ve bakışlarımla ona yanımdaki boş yeri gösterdim.