Adopted By One Direction. (Voltooid)

Hoofdstuk 34 : Help Me!

~~POV Harry~~
Ik werd wakker, Niall was sinds gister niet uit zijn kamer gekomen, hij zat er echt heel erg me Wij natuurlijk ook maar met hem was het toch anders. Ik liep naar de badkamer en waste mezelf. Ik poetste mijn tanden snel en liep naar Niall's kamer deur. Ik klopte even. "Niall?" Vroeg ik. Hij reageerde niet dus ik deed zijn kamerdeur open en liep naar binnen. Hij zat op zijn bed naar buiten te kijken met zijn telefoon in zijn hand. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. "luister Niall we willen allemaal dat ze terug komt maar het heeft geen nut om op je kamer te blijven zitten en niks te doen." zei ik. "weet ik ook we, maar ik weet niet wat ik moet doen..." zei hij. "Ik kan alleen maar hopen op een telefoontje van de politie..." zei hij. Ik knikte "wij kunnen nu niks doen, maar ik weet zeker dat ze terug komt." zei ik. "Hoop ik..." zei ik er zacht na.

~~POV Luna~~
Ik werd langzaam wakker nog steeds ziek en duizelig. "Kan er misschien een raampje open ofzo?" Vroeg ik toen 1 van de mannen binnen kwam lopen. "Nee" zei hij kortaf. Ik keek hem beledigd aan. "Niet arrogant worden het meisje!" Zei hij waarschuwend. Ik hield mijn mond maar kreeg uiteindelijk toch een klap in mijn zij. Ik kreeg even geen lucht, en hoorde toen een stem vanuit de voorkant van het busje. "We moeten ergens anders benzine halen we hebben geen extra jerrycan." riep hij. "Godverdomme!" Zei de man die hier was. Ik kon het niet laten en moest een beetje lachen. Ik hoopte dat hij het niet zag. Hij keek me aan en ik keek snel weer normaal. Hij keek met smalle ogen naar me en liep toen weg. Ik probeerde mijn handen los te krijgen maar het lukte niet, het touw schuurde langs mijn handen, het deed echt pijn. Ik hoorde dat iemand het busje verliet. Ik denk dat hij naar een benzine pomp ging om benzine te halen. Ik probeerde rond te kijken maar het was heel donker hier. Ik voelde weer dat ik duizeliger werd en deed mijn ogen dicht.

~~POV Niall~~
Ik liep naar beneden om iets te eten toen de telefoon ging. Ik liep er naar toe. "Niall." zei ik. "Hallo meneer we belde u om te zeggen dat we het telefoon signaal hebben gevonden dus als jullie hierheen komen kunnen we gaan zoeken." zei de man. "WE KOMEN ERAAN!" Riep ik en hing op. "Jongens!" Iedereen stond meteen beneden. Ik vertelde ze alles en we reden naar het politiebureau.

We zaten nu in 1 van de politieauto's en keken rond of we buiten iets zagen. "Daar!" Riep ik en wees naar een busje. "het signaal komt daar vandaan ja." zei de agent en stapte uit gevolgd door ons allemaal. 4 politieagenten stonden rondom het busje. 2 mannen kwamen eruit en werden meteen gegrepen. Een andere man kwam aanlopen met een jerrycan, de agent pakte de man en ze hadden nu alle 3 handboeien om. "Oké daar gaan we jongens." zei 1 agent. Hij trok de deuren van de achterkant van het busje open en toen zagen we Luna daar hulpeloos liggen....

~~POV Luna~~
Ik werd vermoeid en duizelig wakker toen ik licht zag. Ik knipperde tegen het pijnlijke licht van de buitenlucht. Ik trilde van de kou die vanaf buiten kwam en toen zag ik een politieagent op me afkomen en daar achter stonden 5 jongens die nu ook dichterbij kwamen. "Sla me niet!" Zei ik zacht. "Tuurlijk niet!" Zei de agent. De jongens stonden wat te mompelen toen ik ze verward aan keek. Nu zag ik het. "Niall, Harry, Louis, Zayn en Liam!, het waren ze echt!" Dacht ik. Ik keek weer naar de agent die mijn handen van elkaar losmaakte en viel weer weg.

Ik hoorde harde geluiden en deed zwak mijn ogen open. Ik lag op een brancard. Alles was wazig ze reden me de ambulance in. De ambulance reed nu en ik kreeg een masker op me mond. Ik keek aan de andere kant van me waar Niall zat, hij pakte mijn hand "hou vol." horde ik hem zeggen, het klonk ver weg. Ik viel in slaap.

~~POV Niall~~
Ik zat naast Luna, de rest zou straks naar het ziekenhuis komen. Ik hoorde de ambulance stoppen en de deuren gingen open. Ik liep mee met de brancard. Ze werd in een bed gelegd in een kamer. Ik gong op de stoel naast haar bed zitten. Ik keek naar haar, ze had een blauw oog schrammen brandwonden op haar arm en om haar polsen door het touw en blauwe plekken, het was zo zielig. De jongens kwamen buiten adem binnen en keken naar Luna, ze lag te slapen. Het masker was afgegaan maar ze lach nog wel met een infuus. Ik keek naar de jongens die op het bankje gingen zitten tegenover het bed. Luna begon te bewegen, ze werd volgens mij wakker.

~~POV Luna~~
Ik deed mijn ogen open, waar was ik nu weer. Ik herinnerde me vaag dat ik in de ambulance was dus ik zou nu we, in het ziekenhuis zijn. Ik keek naar Niall die naast me zat, toen keek ik recht naar voren en zag ik de rest van de jongens kijken. Ik weet niet waarom maar ik voelde me bang, straks zouden ze mij ook slaan. Ik keek naar Niall die opeens opstond, "Alsjeblieft niet slaan!" Riep ik en deed mijn handen voor zo ver het kon voor mijn gezicht. Ik was bang. Na een moment stilte voelde ik een hand mijn handen weg halen. Ik deed voorzichtig mijn ogen open en zag Niall verschrikt staan net als de andere jongens die nog wel op de bank zaten. "Luun natuurlijk sla ik je niet!" Zei Niall. Ik wist niet wat ik moest geloven dus ik knikte alleen maar deinsde weer achteruit toen zijn hand dichterbij mijn hoofd kwam. Hij haalde mijn haar uit m'n gezicht en ik ging rechtop zitten. Alles deed pijn mijn benen, armen handen,rug,hoofd echt alles.

*1 dag later*

De doktor kwam binnen. Hij zij iets tegen de jongens dat ik niet kon verstaan en ging weer weg. "Je mag naar huis." zei Harry. 'Eindelijk naar huis.' Dacht ik. Ik liep langzaam en een beetje strompelend naar de auto van de jongens. Ik wou eerst niet instappen maar ze haalde me over en ik zat heel stil naar buiten te kijken in de auto tot we thuis waren. Ik liep moeizaam naar binnen rechtstreeks naar mijn kamer, daar voelde ik me het veiligst. Ik kon me alleen maar vaag dingen herinneren van dingen voor die ontvoering. Ik kreeg een berichtje van Nick.

"Hey kan ik langskomen ik wil weten hoe het gaat x"

"Tuurlijk." typte ik langzaam terug.

"Tot zo!" Zei hij en ging offline.

Was dit wel slim?! Misschien wou hij me ook pijn doen! Louis kwam naar binnen met een glas water en een wit doosje. Ik keek hem aan en zij niks. Hij stak zijn hand uit "je pillen." zei hij. Ik knikte en nam ze in, daarna nam ik een slok water. Daarna was hij alweer snel weg. Ik hoorde beden de deurbel gaan. Ik bleef op mijn bed zitten tot mijn kamerdeur open ging. Ik herkende Nick, hij kwam op me af best snel en deed zijn armen wijd. Ik rende naar een hoekje en ging daar zitten met me hoofd in m'n knieën en me handen op mijn hoofd. "Niet slaan sorry ik zal niks meer doen!" Riep ik.

~~POV Nick~~
Ik wilde Luna een knuffel geven toen ze naar een hoekje rende en schreeuwde iets van 'niet slaan!' Ik begreep er niks van, waarom zou ik haar slaan. Toen begreep ik alles, ze moest echt een trauma hebben van die ontvoering. Ik liep naar haar toe "Luna..." zei ik zacht en pakte haar hand. Ik zag dat er ringen om haar polsen zaten. Ze stond langzaam op, "ik doe je echt geen pijn." zei ik. Ze keek me recht aan en schrok van hoe ze eruit zag, Ze had een blauw oog, schrammen en nog meer op haar armen en benen. We gingen op haar bed zitten. Ik legde mijn hand op haar been waarbij ze pijnlijk wegtrok. "Wat is er?" Vroeg ik bezorgt. "Stroop je broek is op." Zei ik toen het stil bleef. Ze stroopte haar broekspijpen op en ik zag allemaal blauwe plekken maar ook brandplekken, ik schrok. "Luna laat je armen zien." zei ik. Ze deed. Haar vest uit en liet haar armen zien. Hetzelfde als op haar benen.

~~POV Luna~~
Ik deed wat Nick zei en zag hem geschrokken kijken, ik keek naar mijn arm toen ik opeens een flashback kreeg:

*FLASHBACK*
De man gooide een sigaret op mijn broek. Hij duwde zijn peuk uit op mijn arm net als de andere man. Ik gilde het uit en moest huilen.
*EINDE FLASHBACK*

Ik zat verstijft toen Nick zag dat er iets mis was. "Gaat het..." vroeg hij. "Flashback..." was het enige woord dat ik kon uitbrengen. Ik kreeg tranen in mijn ogen en ze rolde al snel over mijn wangen. Nick trok me in een knuffel. "d...doe me geen pijn!" Zei ik als eerste reflex. "Nooit." zei hij en gaf een kus op mijn voorhoofd. Ik deed mijn ogen dicht en veegde de tranen van mijn wangen ook al stopte het nooit....