Adopted By One Direction. (Voltooid)

Hoofdstuk 45: Het Einde

~~POV Niall~~
Ik had hier vannacht geslapen, de jongens waren nu ook hier. Ik hield Luna haar hand vast. Ze ademde heel zacht en het enige wat je hoorde waren de piepende machines waaraan ze vast zat. Iedereen zat maar een beetje voor zich uit te staren niet Wetende wat te zeggen. Ik hield mijn ogen alleen maar op haar gezicht gericht zodat als haar ogen open zouden gaan ik het zou zien. Opeens begon een machine een lange piep te maken, er kwamen snel dokters binnen gerend ik liet van schrik haar hand los, Ze zaten aan alle machines en het geluid stopte gelukkig weer. Alle dokters waren weg behalve 1. "jongens we.... we gaan de stekker eruit trekken..." zei hij. "Wat?!" Vroeg ik met tranen brandend in mijn ogen. "haar Lichaam stoot alles af dus het heeft geen nut meer, de apparaten zullen niet meer werken, ze zal nadat we de apparaten hebben losgekoppeld niet lang meer hebben...." zei hij. Ik begon echt hard te huilen nu. "Waarom niet, i...ik u kunt toch wat proberen!" Schreeuwde ik boos. "Ze gaat niet dood!" Riep ik. De dokter keek naar beneden, "het spijt me meneer, u kunt nu afscheid nemen." zei hij en haalde de apparaten weg voor hij de kamer verliet. Ik en de jongens gingen allemaal om haar ziekenhuis bed heen zitten. We keken elkaar allemaal even aan en grepen toen elkaars handen. "Luna...." Zei ik zacht. Iedereen had tranen op zijn gezicht. "Vaarwel." zei ik. We zagen haar buik steeds langzamer op en neer gaan tot hij helemaal niet meer bewoog. Kort daarna kwam er een vrouwelijke dokter binnen. "Ze is overleden." zei ze. Iedereen barstte ik huilen uit op elkaars schouders.

We waren nu thuis, Iedereen zat op Luna haar kamer rond starend. Ik zag een papiertje op haar bureau liggen en vouwde het open. Ik keek het snel door. "jongens dit moeten jullie zien." zei ik en liep naar ze toe. Iedereen las wat er stond:

'Lieve jongens, Als jullie dit lezen ben ik er waarschijnlijk al niet meer. Het spijt me voor wat ik heb gedaan maar het is beter zo. Ik had bij jullie een Super tijd en ik hou heel erg van jullie. Ik beloof dat ik naar elk concert dat jullie doen zal kijken vanaf boven en ik jullie altijd zal zien en bij jullie zal zijn. Dit is echt het beste anders had ik dit nooit gedaan. Alsjeblieft wees niet verdrietig dat ik er niet meer ben dat zou ik echt niet willen. Ga verder met jullie fantastische leven, Ik zal er altijd zijn, dichtbij jullie. Ik hou heel erg van jullie en Zal niks missen, want ik zie alles hier.

Xx Luna Horan ❤️

Ik keek naar de jongens en die kenen naar mij. "dit was wat ze wou, het is goed dat is gebeurt wat ze wou." zei Harry zacht. Ik veegde een traan weg. "zoals ze al zei, ze is bij ons en dat zal ze ook voor altijd blijven." zei ik. Ik stond op en legde de brief terug op haar bureau. "We laten dit haar kamer." Zei ik vastbesloten en de jongens knikte. "Op een dag zullen we haar weer zien." zei Louis. Liam stond op en liep naar beneden gevolgd door iedereen. We gingen naar de tuin, het was mooi weer. We gingen allemaal in de stoelen zitten die er stonden, ik keek naar de trampoline en zag een vage licht silhouet. Het leek op Luna ze lachte even en verdween toen. Ik zal het me wel verbeeld hebben... of misschien ook niet....

Het was een week later, de begrafenis was geweest, daar hadden we haar brief voorgelezen maar niet zonder te huilen. We hadden ook een foto van ons allemaal en Luna aan de muur gehangen. Naast haar tekening die ze toen voor ons had gemaakt. Ik keek er naar en lachte even. 'Je zal ons ooit nog een keer zien.' Dacht ik. Ik voelde een hand op me schouder, het was Liam en de andere stonden ook achter me. Ik glimlachte even naar ze en hun glimlachte terug. "Ze is op een goede plek." zei Louis. Iedereen knikte en staarde naar de foto en de tekening. "Vaarwel.".