Bölüm müziğini açmayı ve yorum yapmayı unutmazsanız sevinirim, iyi okumalar dilerim^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.Bölüm : Kar Çiçeği.
Denge nedir? Nasıl bulunur? İki tekerlekli bisiklete binmeyi öğrenmek aslında dengede olmayı öğrenmek midir? Bisiklete binmeyi çocukluğında öğrenip büyüdüğünde unutanlar dengede olmayı mı unutmuş olur? Dengede olmayı bir kez öğrendiğinde unutmak mümkün müdür? Büyümek unutmak mıdır? Büyümek dengede kalmanın zorlaşması mıdır? Büyümek bisikletten, salıncaktan düşüvermek gibi bir his midir? Peki düşmek her zaman küçükken olduğu kadar can yakıcı mıdır? Küçükken bisikletten düşünce ağlayan bir çocuk büyüdüğünde de buna ağlar mı?
Bir de ruhun düşmesi vardır, bilir misin? İçindeki dengeyi kaybettiğin an yaşadığın kontrolsüzlük hissi ruhun düşmesidir işte. Bir çocuğun bisikletten düşmesi, salıncaktan düşüp yaralanması nasıl can yakıcıysa, büyüdüğünde hissettiğin o "ruh düşüşü" bir o kadar can yakıcıdır. Bir insanın kontrolünü kaybetmesi, dengesini bulamaması belki de yaşayabileceği en acı deneyimdir. Acı her zaman gözle görülür değildir, bazen yaralar ruhunun içindedir. Bazı darbeler içeriden alınır.
Saat 21.32. Nevin Hanım'ın hastanesinin terasında ve tek başımayım. Babam eve döndü, annem ise yorgunluğa dayanamadı ve hastane odasındaki koltukta uyuyakaldı. Ne Merih'le ne de bir başkasıyla konuşabildim. Yapılan tahliller ve verilen serumlar yüzünden Merih'i gün içinde yalnızca odamın kapısında görmüştüm. Az önce annem uyuduğunda ise artık hava almam gerektiğini fark ederek birkaç kat yukarıya, terasa çıktım.
Belki de onu bulmanın umuduyla, bilmiyorum...
Terasta öylece durdum, kollarımı kendime sardım ve rüzgarın saçlarımı hareketlendirmesine izin verdim. Üzerimde yine lacivert montum vardı. İçimde yine kış, içimde yine kar, içimde yine acımasız soğuk...
"Hava almaya mı çıktın?" Arkamdan gelen ses ile kalbimin hızlandığını hissettim. Siyah montu ve siyah eldivenleri ile yanımda belirdi.
"Evet. Yalnız kalmak istedim." Merih yüzüme bakarak gülümsedi.
"İstersen gidebilirim." dedi.
"Hayır," dedim telaşla, "Sen yanımdayken yalnız hissedebiliyorum. Sanki sen zaten benmişsin gibi..."
Merih başını öne eğdi. Bir süre sustuk.
"Eldivenlerin yeni mi?" diye sordum. Gülümsedi. Başını salladı.
"Sanırım artık hiçbir eldivenimi bir kereden fazla kullanamıyorum." diye yanıtladı, "Sen neler yapıyorsun?" diye sordu.
"Pek bir değişiklik yok. Sanırım ölüyorum." dedim.
