TANITIMA O KADAR GÜZEL YORUMLAR GELDİ Kİ DAYANAMADIM BİRİNCİ BÖLÜMÜ DE ATIYORUM AHASDGVBFDHG
Yukarıdaki müziği açalım ve battaniyelerimize sarılıp öyle okuyalım^^
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın :')
İYİ OKUMALAR DİLERİM <3
---
"Bu kitabı okuyan herkese sözüm olsun, elimi uzatıyorum, sizi düştüğünüz yerden kurtaracağım."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-KAR KÜRESİ-
BİR KIŞ SERÜVENİ BAŞLIYOR...
---
1.Bölüm : Darbemin Adı. *Donarak girdiğimiz bu binadan yanarak çıkacaktık...*
(20 Ekim 2019)
(İstanbul)
İnsan en çaresiz zamanlarında inanmak istiyordu karanlığın aslında aydınlık olduğuna. Bir yalana, bir dolana, bir hayale, bir rüyaya, bir kurmacaya, bir düzmeceye, bir düzenbazlığa, bir sahtekarlığa... Adına ne derseniz deyin, ama bilin ki, insan en çaresiz zamanlarında inanmak istemiyordu gerçeklere. Bunu fark ettiğim gün kendi gerçeğimden koşarak kaçmaya çalıştığım gündü. 20 Ekim 2019. Saat 22.15. Yer Küçükçiftlik Parkı, grubun adını bile hatırlayamadığım zorla getirildiğim ve eğleneceğime inanılan bir konser kalabalığının tam ortası.
Ve ben o kalabalığın tam ortasında yerde yatıyordum.
"Neyin var Eylül! Neyin var?"
Elim boğazımda ve yüzlerce insan başımda çaresizce yüzüme bakarken tek tek gözlerinde gezdi gözlerim. Onlardan farklı oluşumun zirveye vurduğu bu an benim kendi gerçeğimle yüzleştiğim andı. Gerçeğim neydi? Ölüyor muydum? 18 yaşında bir kalp krizine mi kurban gidiyordum? Eğer cevap hayırsa, eğer gerçekten hayırsa, ben tam şu an şu dakika şu saniye tam olarak ne için boğuluyordum?
"Ambulans çağırın!"
Sesleri kulaklarımı tırmalarken nefes almak için gösterdiğim çabanın tek sebebi babamı bu dünyada bırakıp gitmek istemiyor oluşumdu. O an bana ne olduğunu anlayabilseydim belki de hayatıma çok öfkelenirdim. Eğer bir kalp krizi geçiriyor olsaydım her şey anlamlı olabilirdi. Oysa tam bir saat sonra bir hastanenin acilinde kolumda serum ile yatarken doktorun anneme söylediği şey çok daha can yakıcıydı...
"Psikolojik."
Kaşlarımı çatıp anlamsızca doktorun yüzüne baktım. Annem ve babam rahat bir nefes aldıkları sırada babam eliyle kolumdaki serumu gösterdi.
"O zaman neden serum taktınız doktor bey?"
"Sadece sakinleştirici bir serum taktık..."
"Bu mu yani?" diye haykırdım öfkeyle, "Kalp krizi geçirmiyor muyum?"
