Hemen yukarıdaki müziği açalım, iyi okumalar dilerim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük geyik akşamın karanlığında annesinin yanında uzanmış uyumaya çalışırken uykuya dalamıyordu, kardeşlerini uyandırmamak için annesinin kulağına doğru fısıldamıştı sessizce.
"Anne..." demişti dolu gözlerle ormanın derinliklerine bakarken.
"Bazen... Bazen senin de kaybolmak istediğin oluyor mu? Yok olmak istediğin, karanlığa karışmak istediğin, toza dönmek üflenip uçup gitmek istediğin oluyor mu?" Derin bir nefes aldı annesi.
"Hepimiz kaybolmaya doğru ilerleyen bir maceradayız zaten yavrum. Hayat, bulunarak başlar ve kaybolarak biter. Doğmak bulunmaktır, ölüm ise kaybolmanın ta kendisidir..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.Bölüm : Kaybet Beni. *Sanki onun kalbi atınca ben yaşıyorum.*
Her sabah uyandığında kendine "Bugün benim günüm mü?" diye soruyorsun biliyorum, her gün o günün senin günün olmasını bekliyorsun. Şimdi bir kez daha sor aynı soruyu kendine, "Bugün benim günüm mü?" de ve sonra başını salla, "Evet." de kendine, "Bugün benim günüm." Ve bunu her gün tekrar et. Yaşadığımız, uyandığımız, nefes aldığımız her gün bizim günümüzdür. Nefes aldığımız her an bizim dönüm noktamızdır, bir saat sonrası veya bir gün sonrası değil. Şu an, tam şimdi. İçinde bulunduğun tam şu saniye senin dönüm noktan. Bunun değerini bil, her saniyenin değerini bil...
"Duydun mu Eylül?"
"Eylül?"
Korkuyla uyandığımda nefes nefeseydim. Hayatımda gördüğüm en garip rüyadan belki de kabustan uyanmıştım. Dün gece bizi ormana götüren geyik odamda başıma eğilmiş bana hayata dair tavsiyeler veriyordu, hızla tuvalete girip buz gibi musluk suyunu yüzüme çarptıktan sonra aynada birkaç saniyeliğine gözlerime baktım.
"Rüyalarım bile kafayı yedi..." diye mırıldandım ve yüzümü yıkayarak kendime gelemeyeceğimi anladığım için duşa girdim. Hızlı bir duştan sonra hemen üzerimi değiştirdim. Saçlarımı kurutup üzerime siyah depresyon hırkalarımdan birini geçirdikten sonra telefonumu da alıp odamdan çıktım. Bugün berbat görünüyordum ve buna adım kadar emindim. Kahvaltı salonuna inmek yerine kendimi Merih'in odasının kapısında bulduğumda buraya neden, nasıl ve hangi ara geldiğimi bilmiyordum. Öylesine yürürken bir anda burada bulmuştum kendimi. Elimi kaldırıp kapıyı tereddütle çaldım. Kapı Merih'in eldivenli eliyle açıldı ve Merih'in temkinli bakışlarıyla karşılaştım. Beni görünce aydınlanan bakışları gözlerimde dondu kaldı.
