Yukarıdaki müziği açmayı unutmayalım, iyi okumalar dilerimm^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sisin ortasında kışın en soğuk gününde uzun bir uykuya yattı geyik. Her şeyden habersiz uyanacağı günün hangi gün olacağını bilmeden gözlerini kapattı. Gözlerini öyle bir güne açtı ki karın beyazlığını kanın kırmızılığı aldı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.Bölüm : Kar Tanesi. *Ve bir gün biri gelir, karanlığa bir kibrit yakar, daha hızlı erirsin...*
Ve kar tanesi düşer gökyüzünden yeryüzüne, yere konar, erir ve yok olur. Bu kadardır hayatı, ötesi değil. Oluşmak, düşmek ve yok olmak. Fazlası değil... Ben Eylül, dışım bir kar küresi ben ise bir kar tanesiyim. Var oldum ve düşmekteyim şimdi, sonrası ise yok oluşumun hikayesi olacak. Böyle hızlı bir yok oluşa hazır mısınız? Ben hazırım. Öyleyse hadi gelin, yok olalım birlikte... Yok olalım ki yok oluşumuz var olduğumuza inandırsın bizi. Yok olalım ki "Bir zamanlar vardık!" diyebilelim.
Kapatın gözlerinizi, kapatın ışıklarınızı, bir kere de karanlıkta görelim gerçekleri...
Bir kere de yok oluşa gidelim, var oluşa değil...
"Günaydın."
"Günaydın..."
Gözlerimi Merih'in bal rengi gözlerine açtığımda gözlerimi açmam uyandığım anlamına gelmiyordu çünkü gece bir saniye bile uyumamıştım. Asya'nın odasında film izledikten sonra Merih'le birlikte benim odama geçmiş yere yorganımı sermiş yastıklarımı koymuş ve üzerine uzanmıştık. Şimdi saat gecenin hiç bilmediğim bir vaktiydi, günlerden ne olduğunu da bilmiyordum ve açıkçası hangi yılda olduğumuz bile çok umrumda değildi. Üşüyordum, odanın sıcaklığı içinde tir tir titriyordum. Merih üzerimdeki yorganı biraz aşağı çekip elini yanağıma koydu ve kaşlarını çattı.
