Yukarıdaki müziği açmayı unutmayalım, iyi okumalar^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük geyik kızın ve arkadaşlarının peşine takılıp dakikalarca koşmuş. Sonra onlarla birlikte yol kenarında buluvermiş kendisini. Küçük bir şaşkınlık yaşamış.
"Bu da ne?" demiş, "Dünya bu orman kadar değil miydi? Ötesi de mi var?"
Sonra yola atlayıvermiş, yolun karşısındaki bir başka ormanlık alana doğru koşmuş. Hiç görmediği bambaşka ağaçların arasına dalmadan önce son bir kez arkasına bakmış. Kızın yere düştüğü o anı görmüş, korkuyla bağırmış. Sanki kız bir anlığına gözlerinin önünde yok olmuş... Dehşet içinde etrafında dönüp durduktan sonra koşarak ağaçlardan birinin ardına saklanmış. Dakikalarca kızı izlemiş, kız ise gözlerini açmamakta ısrarcıymış. Sonra bir şey gelmiş yola...
"Araba geldi!" demiş kızın arkadaşlarından biri.
"Araba mı? O da ne?" diye düşünmüş geyik. Araba dedikleri bu şeyi daha önce de ormanın içinde birkaç kez gördüğünü hatırlamış. Geyiğin gözlerinin önünde arkadaşları kızı da alıp arabaya binip uzaklaşmışlar. Geyik peşlerinden koşmaya başlamış. Koştukça koşmuş, koştukça koşmuş... Belki de bir saat sonra ancak duruvermiş... Şok içinde etrafına bakmış. Artık ne sağında, ne de solunda bir orman varmış.
"Dünya o kadar değilmiş..." deyivermiş şaşkınlıkla, "Dünya daha fazlasıymış."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23.Bölüm : Kar Küresinin Kırık Camları. *Ben yok olmuyorum aslında... Ben zaten yokum.*
Nasıl geçecek dediğimiz bir ton yıl geçirdik. Günler günleri değil, yıllar yılları kovalar aslında. Küçücük bir çocukken bir doğum günümde babamın bana hediye olarak aldığı kar küresi hala aklımda. İki yıl boyunca her gece onun müziğini dinleyerek, ışıklarını izleyerek uyumuştum. Hepimizin hayatı böyle aslında, görmesek de duymasak da ışıkları ve güzel bir müziği var... Gözlerim her gece kar küresinin içindeki figürlere takılırdı, hayallere dalardım. Kar küresinin içinde iki figür vardı. Bir kadın, bir erkek ve bir geyik... Kadın ve adam birbirlerine arkalarını dönmüştü ama elleri hala birbirlerinin ellerini tutuyordu. Geyik ise uzaktan onları izliyordu. Onları izler izler hayaller kurardım, birbirlerine neden arkalarını döndüklerini düşünür dururdum. Sonra kar küresini alır sallardım. Üzerlerine yağan karı izlerdim. Onlara bakar ve üşürdüm. Sonra bir gece yine onları izlerken onların o kar küresinin içinde, camların arasında sıkışıp kalmış olmalarına daha fazla dayanamadım. Kalktım, kar küresini duvara vurdum. Camlar çatladı... Sonra bir kez daha vurdum, bir kez daha ve bir kez daha. Camlar kırıldıkça onlar özgürleşti, biraz daha kırıldı ve biraz daha özgürleştiler.
