Hikayeye başlamadan önce Kar Küresi için hazırladığım şu tanıtımı izlerseniz çok mutlu olurum^^
Evet, tanıtımı izlediyseniz bölüme hazırız^^
Lütfen en üstteki müziği açmayı unutmayalımm :') Hepinize iyi okumalar dilerim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.Bölüm : Görünmez... "Biz buradayız, bunlar yaşanıyor.*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim önümde açık bilgisayarımın ekranında, hemen yanında kahve fincanımdan yükselen dumanlar, diğer yanımda ise sandal ağacı kokulu mumumun odamda yarattığı loş aydınlık. Yaklaşık iki saattir yeni odamda oturmuş müzik dinliyor ve internette dolanıyorum. Dışarıda odaların kapıları bir bir açılıp kapanıyor, elli öğrenciyle tek tek psikiyatri görüşmeleri yapılıyor belli ki. Muhtemelen ilk görüşülenlerden biriydim... Hayatta hep her şeyin sonuncusu olmuşumdur, biliyor musunuz? Hastane sıralarının, kasa kuyruklarının, insanların iyi veya kötü bir haber vermek için telefonu eline aldıklarında aklına gelen isim listelerinin hep en sonundaydım. Belki de o listelerde hiç yoktum, kim bilir? Annem bir keresinde doğduğum günü anlatmıştı, hastaneye ilk gelen olmasına rağmen ameliyata en son annemi almışlar.
Hayatım boyunca kendimi hep üzerimde bir görünmezlik pelerini varmış gibi hissettim. Bazen durup gerçekten "Bu insanlar beni görmüyor olabilir mi?" diye sorguladığım pek çok gece geçirdim. Birine aşık oldum, söyleyemedim, biriyle arkadaş olmak istedim, söyleyemedim. Sesi en kısık olan öğrencisiydim yıllarca gittiğim lisenin. "Garip" diye adlandırılan bir öğrenciydim. "Çok garipsin..." derdi tanıştığım herkes bana. Haklılardı, öyleydim. Başım hep yere eğikti, lise sınıfımın yerlerinin desenini o kadar iyi ezberlemiştim ki o desenleri hatırlamak canımı sıkıyordu. Hayat yerde değil, tam karşıdaydı ama ben başımı hiçbir zaman kaldırıp tam karşıya bakamamıştım işte. Hayatım boyunca kendimi ne zaman kötü hissetsem kendime var olmadığımı fısıldardım, "Ben burada değilim, bu yaşanmıyor." diye fısıldardım kendime. Benliğimin koskoca özeti yokluk hissiydi, ben yoktum, ben var olmamıştım ve var olamıyordum. Ben... yoktum...
